Na weken, maanden misschien wel, wordt het tijd dat ik de rubriek 'vergeten voetballer' afrond. Als het goed is heb ik straks tien (ex-)profvoetballers een beetje uit de anonimiteit getrokken. Niet dat ze nu in eigen land een standbeeld oplevert, maar als jullie keer op keer een 'oh ja-gevoel' hebben gehad, is deze rubriek voor mij geslaagd geweest.
De laatste in de serie van tien is eens niet geselecteerd om zijn voetbalkwaliteiten, postuur, mentaliteit of bicycle-trick. Ditmaal heeft de haardracht van een speler de doorslag gegeven. Door de honderden uren arbeid die deze prof in zijn kapsel heeft gestoken, krijgt hij van mij een klein eerbetoon. Dat is ook wel het minste wat ik voor hem kan doen.De naam luidt Taribo West. Nigeriaan van komaf en een carrière waar hij met gemengde gevoelens naar terug zal kijken, denk ik. Zo kwam hij uit voor de grote twee uit Milaan, maar wordt het lijstje verder opgevuld door clubs waar voetbal van het niveau Bon Boys Haaksbergen wordt gespeeld. De inmiddels 34-jarige West toonde zijn dreadlocks onder meer bij Partizan Belgrado (Servië), Al-Arabi, Plymouth Argyle (Engeland, tweede divisie) en recent nog bij FC Paykan in Iran.
Daarnaast kwam de Nigeriaanse verdediger kort uit voor 1. Kaiserslautern en Derby County. Bij Auxerre in Frankrijk, waarmee hij in 1997 kampioen werd, beleefde hij zijn echte doorbraak. In dat jaar werd hij net als de Braziliaanse vedette Ronaldo door Inter Milan gekocht.
West werd in 1996 in Atlanta Olympisch Kampioen met Nigeria. De Afrikaan won in 1998 de UEFA Cup met Inter Milan en was met Nigeria actief op twee WK's (1998 en 2002). In totaal droeg hij 41 keer het shirt van de Super Eagles.
West staat bij mij te boek als die verdediger die de harde duels niet schroomde. Als die verdediger die bij FM (toen nog Championship Manager) in het seizoen 2000-2001 transfervrij te halen was. Als die international die deel uitmaakte van de gouden Nigeriaanse generatie met onder andere Jay-Jay Okocha, Nwankwo Kanu, Sunday Oliseh, Daniel Amokachi en Celestine Babayaro. Als die speler die als één van de weinigen Giuseppe Meazza verliet voor San Siro. En als die exotische verschijning die van die kraaltjes in zijn haar had, die ik om de spaken van mijn eerste fietsjes hing. En vanaf nu herinneren jullie hem ook als die speler die de tien in mijn rubriek Vergeten voetballer volmaakte.
