Iván Zamorano deed me altijd denken aan een leider van een Indianenstam. Of zo'n Indiaan die in de binnenstad van Enschede met zijn gefluit op een zelfgemaakt blaasinstrument de aandacht van de voorbijgangers voor zich weet te winnen.
Maar Zamorano, wat in het Aramees overigens 'deze zanger' betekent, was geen afgedankte muzikant maar een gerenommeerde profvoetballer. De Chileen vierde zijn hoogtijdagen in de jaren negentig. Van 1992-1996 was hij actief voor Real Madrid, daarna speelde hij vier jaar voor Internazionale.
In de Spaanse hoofdstad, toen de Koninklijke nog met die fraaie paars-witte Kelme-shirts speelde, baarde hij opzien door aan de lopende band te scoren. In 137 duels vond Zamorano (onder meer aan de zijde van Michael Laudrup) 77 keer het net. Toch zocht hij zijn heil na bijna vijf seizoenen elders. Internazionale ruimde een plekje in voor de Chileense international. Maar tot het niveau dat hij in Spanje haalde, kwam hij in Italië niet echt.
Zamorano mocht aanvankelijk nog starten met rugnummer 9. Dat nummer had hij ook in Madrid en bij Sevilla (1990-1992) en St. Gallen (Oostenrijk, 1988-1990) gedragen. Maar in zijn derde seizoen raakte de spits zijn lievelingsnummer kwijt. Ronaldo beleefde de beste tijden in zijn carrière en kon het nummer bij de clubleiding gemakkelijk opeisen. Roberto Baggio speelde met tien en voor Zamorano was er niet veel moois over. De Zuid-Amerikaan bedacht een creatieve oplossing en ging spelen met rugnummer 18. De materiaalman van Inter plaatste er een klein plusje tussen zodat toch nog een beetje aan de wens van Zamorano kon worden voldaan. 1+8 is immers 9.
Na zijn periode bij Inter bouwde Zamorano zijn carrière af bij het Mexicaanse América. Zijn laatste club werd Colo Colo in zijn vaderland Chili. Zamorano speelde 69 interlands en trof daarin 34 keer doel. Samen met de andere Chileense legende, Marcelo Salas, vormde hij in de jaren negentig een koningskoppel. Op de Olympische in Sydney in 2000 werd Zamorano als dispensatiespeler topscorer met zes doelpunten. Ander hoogtepunt voor inmiddels 41-jarige Zuid-Amerikaan is het behalen van de UEFA Cup in 1998. Internazionale versloeg Lazio Roma met 3-0 in de finale en Zamorano tekende voor de openingstreffer.
Maar Zamorano, wat in het Aramees overigens 'deze zanger' betekent, was geen afgedankte muzikant maar een gerenommeerde profvoetballer. De Chileen vierde zijn hoogtijdagen in de jaren negentig. Van 1992-1996 was hij actief voor Real Madrid, daarna speelde hij vier jaar voor Internazionale.In de Spaanse hoofdstad, toen de Koninklijke nog met die fraaie paars-witte Kelme-shirts speelde, baarde hij opzien door aan de lopende band te scoren. In 137 duels vond Zamorano (onder meer aan de zijde van Michael Laudrup) 77 keer het net. Toch zocht hij zijn heil na bijna vijf seizoenen elders. Internazionale ruimde een plekje in voor de Chileense international. Maar tot het niveau dat hij in Spanje haalde, kwam hij in Italië niet echt.
Zamorano mocht aanvankelijk nog starten met rugnummer 9. Dat nummer had hij ook in Madrid en bij Sevilla (1990-1992) en St. Gallen (Oostenrijk, 1988-1990) gedragen. Maar in zijn derde seizoen raakte de spits zijn lievelingsnummer kwijt. Ronaldo beleefde de beste tijden in zijn carrière en kon het nummer bij de clubleiding gemakkelijk opeisen. Roberto Baggio speelde met tien en voor Zamorano was er niet veel moois over. De Zuid-Amerikaan bedacht een creatieve oplossing en ging spelen met rugnummer 18. De materiaalman van Inter plaatste er een klein plusje tussen zodat toch nog een beetje aan de wens van Zamorano kon worden voldaan. 1+8 is immers 9.
Na zijn periode bij Inter bouwde Zamorano zijn carrière af bij het Mexicaanse América. Zijn laatste club werd Colo Colo in zijn vaderland Chili. Zamorano speelde 69 interlands en trof daarin 34 keer doel. Samen met de andere Chileense legende, Marcelo Salas, vormde hij in de jaren negentig een koningskoppel. Op de Olympische in Sydney in 2000 werd Zamorano als dispensatiespeler topscorer met zes doelpunten. Ander hoogtepunt voor inmiddels 41-jarige Zuid-Amerikaan is het behalen van de UEFA Cup in 1998. Internazionale versloeg Lazio Roma met 3-0 in de finale en Zamorano tekende voor de openingstreffer.
