In Barcelona vliegen de zakdoekjes over de toonbank. De werknemers van Tempo en Page draaien overuren en hun werkgevers denken er serieus over na om over te gaan op ploegendiensten om zo meer productie te bewerkstelligen. Wat is namelijk het geval, het FC Barcelona van Frank Rijkaard en Johan Neeskens presteert ver beneden de maat. Wat gebeurt er dan in Spanje, toeschouwers gaan zwaaien met zakdoekjes. Een teken dat de trainer zijn spullen moet pakken en dat het tijd is voor een frisse wind. Vergelijk het met de Romeinse tijd, dat de Romeinse toeschouwers in een ArenA na een gladiatorengevecht het vonnis van de gevangene vellen.
Ik kan me er heel erg over opwinden jongens, want Barcelona is in het buitenland toch mijn cluppie (Ja, inderdaad ook vanwege mijn tweede vader, die er zes jaar speelde). Kritiek is altijd welkom, maar het moet terecht zijn. Bij sceptische houding van de verwende Catalanen is ongegrond. Een trainer die een zwaar wankelende topclub uit de put trekt, het beste voetbal van Europa laat spelen, een cup met de grote oren en twee Spaanse landstitels schenkt, verdient meer krediet. Barcelona bezet momenteel de tweede plaats met zeven punten achterstand op Real Madrid en staat in de halve finale van de Champions League. Zo slecht is dat nog niet. Helemaal niet als je ziet hoeveel dragende spelers de succestrainer het hele seizoen al moet missen.
Deco en Messi
Als je het met een willekeurige voetballiefhebber hebt over Barcelona, is Ronaldinho de eerste naam die valt. Maar weet je, ik geef geen cent meer om deze volgevreten vedette. Dinho loopt de kantjes eraf en heeft al tijden niks meer laten zien. Je voelt gewoon dat Rijkaard hem een hand boven het hoofd houdt. De voormalige balvirtuoos is echter net zo ondankbaar als zijn aanbiddende toeschouwers en betaalt op het veld niks terug aan zijn trainer.
De belangrijkste spelers van de Blaugrana zijn Deco en Messi. De naam Deco zal je misschien verbazen, maar ik hoop die verbazing bij je weg te nemen. Uit de CL-statistieken van vorig seizoen bleek dat de Portugees de meeste meters van iedereen aflegt. Ook is van Deco bekend dat hij veel overtredingen begaat en incasseert.
De belangrijkste spelers van de Blaugrana zijn Deco en Messi. De naam Deco zal je misschien verbazen, maar ik hoop die verbazing bij je weg te nemen. Uit de CL-statistieken van vorig seizoen bleek dat de Portugees de meeste meters van iedereen aflegt. Ook is van Deco bekend dat hij veel overtredingen begaat en incasseert.
Voor het aanvallende systeem van Barcelona is dat cruciaal. De aanvallen beginnen bij de aanvallend ingestelde spelverdeler die verdedigend misschien nog wel meer waarde heeft. Deco onderschept bal na bal en weet precies wanneer een overtreding nuttig is. Als de tegenstander lijkt te gaan counteren zit de onvermoeibare geboren Braziliaan er bovenop en voorkomt hij met onderschepping of een kleine overtreding een tegenaanval. (Dat noemen we met een deftig woord 'balrecuperatie'.) Gevolg is dat de tegenstander zich geen weg kan banen door de linies van Barça. Zo blijft de ploeg van Rijkaard constant in balbezit en heeft de kwetsbare defensie niet al te veel te doen.
Die kwetsbaarheid is de laatste weken gebleken. Bij wedstrijden als tegen Betis, 2-0 voor 3-2 verlies, merk je Deco's absentie. Even een tegenstander blokkeren om te hergroeperen en de aanval van de Andalusiërs in de kiem te smoren is er dan niet bij. Je mist het en het breekt de ploeg op. Frustrerend om te zien.
In een editie van Hard Gras las ik een citaat van Robin van Persie. De aanvaller van Arsenal sprak over het overdonderende aanvalsspel van Barcelona en de cruciale rol die Lionel Messi daarin speelt. Om een lang verhaal kort te houden: 'Messi is zo snel en zo wendbaar, dat Barcelona altijd wel een gaatje creëert in de defensie van de tegenstander', beweert Van Persie. En gelijk heeft hij natuurlijk. Messi is één van de beste, zo niet de beste, aanvallers ter wereld. Bojan is een waardige vervanger, maar hij heeft lang niet zoveel rendement als zijn Argentijnse collega. De absentie van Messi breekt ook zijn medespelers op. Zo is Eto'o lang niet meer zo trefzeker als voorheen en blijft Henry zoeken naar treffers. Dat de doelpunten van de voet van Xavi en Yaya Touré moeten komen zegt heel veel. Messi is net als Deco een onmisbare schakel.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de langdurige afwezigheid van Carles Puyol (blessure) en Samuel Eto'o (Africa Cup). Denk bij Manchester United eens Cristiano Ronaldo en Wayne Rooney weg. Of een nog treffender voorbeeld. PSV speelde vandaag zonder Ibrahim Afellay en Jefferson Farfán en het was niet om aan te zien. 'Tandeloos PSV' lees ik op internet. Zo was het maar net. De constant volle ziekenboeg moet een reden zijn voor het rood-blauw gekleurde Camp Nou om zich wat coulanter op te stellen.
Verwend, ondankbaar en hypocriet
Het kwakkelende Newcastle United stelde halverwege dit seizoen Kevin Keegan aan als nieuwe manager. King Kev moest de Magpies behoeden voor degradatie. Zijn aanstelling had aanvankelijk een averechts effect. De eerste negen (!) wedstrijden werden niet gewonnen en degradatie kwam steeds dichterbij. En toch was er op St. James Park geen bezopen Brit die zijn club of trainer schoffeerde. In Barcelona is dat wel anders.
Een paar namen schiet me zo te binnen. Carlos Rexach, Louis van Gaal, Serra Ferrer en ik meen ook Radomir Antic, allemaal faalden ze in het vullen van de prijzenkast en vergrootten ze de kloof tussen Barça en de Europese top. Ook Frank Rijkaard leek het aanvankelijk niet te lukken de weg omhoog in te slaan. Maar de ommekeer kwam er halverwege het eerste seizoen. Barcelona zette een reeks neer en belangrijker nog, het woord totaalvoetbal (begin jaren negentig geïntroduceerd door Cruijff) werd door de verheugde socios weer in de mond genomen.
Dat bleek het begin van een prachtige periode. De hel veranderde in een paradijs. Mooi aanvallend voetbal dat ook nog eens prijzen opleverde, Frenk kon niet meer stuk bij het publiek. Twee landstitels, de Champions League en twee Spaanse Super Cups. Verder lanceerde hij een paar toptalenten. De ontwikkeling van Lionel Messi, Andrés Iniesta en nu ook Bojan Krkic is onnavolgbaar. Rijkaard werd in de armen genomen en heel de stad was weer trots om in dé stad te wonen.
Nu, na een seizoen zonder prijzen, hebben ze er genoeg van. De man die hun nachtmerrie veranderde in een natte droom, en ervoor zorgde dat ze weer met een glimlach naar het werk kunnen, kan wat hun betreft 'moven'.
Die kwetsbaarheid is de laatste weken gebleken. Bij wedstrijden als tegen Betis, 2-0 voor 3-2 verlies, merk je Deco's absentie. Even een tegenstander blokkeren om te hergroeperen en de aanval van de Andalusiërs in de kiem te smoren is er dan niet bij. Je mist het en het breekt de ploeg op. Frustrerend om te zien.
In een editie van Hard Gras las ik een citaat van Robin van Persie. De aanvaller van Arsenal sprak over het overdonderende aanvalsspel van Barcelona en de cruciale rol die Lionel Messi daarin speelt. Om een lang verhaal kort te houden: 'Messi is zo snel en zo wendbaar, dat Barcelona altijd wel een gaatje creëert in de defensie van de tegenstander', beweert Van Persie. En gelijk heeft hij natuurlijk. Messi is één van de beste, zo niet de beste, aanvallers ter wereld. Bojan is een waardige vervanger, maar hij heeft lang niet zoveel rendement als zijn Argentijnse collega. De absentie van Messi breekt ook zijn medespelers op. Zo is Eto'o lang niet meer zo trefzeker als voorheen en blijft Henry zoeken naar treffers. Dat de doelpunten van de voet van Xavi en Yaya Touré moeten komen zegt heel veel. Messi is net als Deco een onmisbare schakel.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de langdurige afwezigheid van Carles Puyol (blessure) en Samuel Eto'o (Africa Cup). Denk bij Manchester United eens Cristiano Ronaldo en Wayne Rooney weg. Of een nog treffender voorbeeld. PSV speelde vandaag zonder Ibrahim Afellay en Jefferson Farfán en het was niet om aan te zien. 'Tandeloos PSV' lees ik op internet. Zo was het maar net. De constant volle ziekenboeg moet een reden zijn voor het rood-blauw gekleurde Camp Nou om zich wat coulanter op te stellen.
Verwend, ondankbaar en hypocriet
Het kwakkelende Newcastle United stelde halverwege dit seizoen Kevin Keegan aan als nieuwe manager. King Kev moest de Magpies behoeden voor degradatie. Zijn aanstelling had aanvankelijk een averechts effect. De eerste negen (!) wedstrijden werden niet gewonnen en degradatie kwam steeds dichterbij. En toch was er op St. James Park geen bezopen Brit die zijn club of trainer schoffeerde. In Barcelona is dat wel anders.
Een paar namen schiet me zo te binnen. Carlos Rexach, Louis van Gaal, Serra Ferrer en ik meen ook Radomir Antic, allemaal faalden ze in het vullen van de prijzenkast en vergrootten ze de kloof tussen Barça en de Europese top. Ook Frank Rijkaard leek het aanvankelijk niet te lukken de weg omhoog in te slaan. Maar de ommekeer kwam er halverwege het eerste seizoen. Barcelona zette een reeks neer en belangrijker nog, het woord totaalvoetbal (begin jaren negentig geïntroduceerd door Cruijff) werd door de verheugde socios weer in de mond genomen.
Dat bleek het begin van een prachtige periode. De hel veranderde in een paradijs. Mooi aanvallend voetbal dat ook nog eens prijzen opleverde, Frenk kon niet meer stuk bij het publiek. Twee landstitels, de Champions League en twee Spaanse Super Cups. Verder lanceerde hij een paar toptalenten. De ontwikkeling van Lionel Messi, Andrés Iniesta en nu ook Bojan Krkic is onnavolgbaar. Rijkaard werd in de armen genomen en heel de stad was weer trots om in dé stad te wonen.
Nu, na een seizoen zonder prijzen, hebben ze er genoeg van. De man die hun nachtmerrie veranderde in een natte droom, en ervoor zorgde dat ze weer met een glimlach naar het werk kunnen, kan wat hun betreft 'moven'.
Ik snap dat niet, zo iemand bewijst toch dat hij dé man is. Rijkaard verdient na zijn bewezen diensten een contract voor het leven. Ferguson zit al tig jaar in Manchester en pakte nog maar één Champions League-titel. Wenger in een decennium nul. Voor Rijkaard, in 2006 verkozen tot wereldcoach van het jaar, lonkt de tweede al in vijf jaar. Wat wil je nog meer. Ze mogen een voorbeeld nemen aan het publiek in Newcastle. Tien jaar prijsloos en al strijdend tegen degradatie nog niet klagen. Het publiek in Catalonië is ondankbaar en veel té verwend.
Maar goed, laten we de Middellandse Zee verlaten en het wat dichter bij huis zoeken. Wat verwacht jij van het competitieslot Wilco? Krijgen we net zo'n apotheose als vorig seizoen? Heb je vrede met de prestaties van Twente? Enz. Het woord is aan u!
