07 oktober, 2008

Peking (3): Omhelzing van twee iconen

Mijn trilogie over Peking staat nog altijd. Ik noemde al het laffe gedrag van de media tijdens de Spelen. Altijd barsten ze van de kritiek, maar toen het moment daar was om een politiek statement te maken over de situatie in Tibet, hielden ze zich koest. Daarna maakte ik een compilatie van de emoties tijdens de spelen. Verdriet, arrogantie en vooral vreugde somde ik daarin op. In het laatste deel pik ik het mooiste moment van de Spelen eruit en dan kan het boek Peking wat mij betreft dicht.

Sporters zijn topsporters als ze weten te pieken wanneer ze moeten pieken. Topsporters worden iconen als ze jarenlang heersen en blijven verbazen. Neem Roger Federer of Zinedine Zidane. Topsporters worden ook iconen als de weg naar een titel erg lang is geweest. Zo zijn er tig voorbeelden van sporters die na jarenlang blessureleed terugkrabbelen. Sporters die na ernstig familieleed terugkeren op het oude niveau. Ook zijn er sporters die afrekenen met een ernstige ziekte om vervolgens ook nog eens de beste te worden in hun tak van sport.
De van kanker herstelde Lance Armstrong is daarvan natuurlijk hét voorbeeld. Maar de wielrenner, die zijn fiets onlangs weer uit de schuur haalde, heeft inmiddels een waardige opvolger. De Nederlandse zwemmer Maarten van der Weijden won de strijd tegen leukemie, een soort van bloedkanker. De iconenstatus verwierf hij vervolgens in Peking door de 10km te winnen. Niet alleen bij mij oogstte hij daarmee bewondering. De reactie van Pieter van den Hoogenband was legendarisch.

VDH fungeerde tijdens de race als commentator bij de NOS en hij kon zijn geluk enkele tientallen meters voor de finish al niet op. 'Hij doet het', klonk het een keer of tien uit de mond van de voormalig Olympisch Kampioen. Na die woorden haastte de Eindhovenaar zich naar het het meer om de nieuwe Olympisch Kampioen op te wachten. Van der Weijden was het 'bad' nog niet uit of zijn trainingsmaatje vloog hem in de armen. Die knuffel had alles. Een knuffel van: 'Als iemand dit verdient, ben jij het wel.' En zo is het maar net, respect voor Maarten van der Weijden.