Tussen snuivers en gokkers kan het erg gezellig zijn!

'Wat moet je daar?', wordt er wel eens geroepen als ik op vrijdag of zaterdag zeg dat ik naar **** ga. 'Beetje chillen', antwoord ik, met de wetenschap dat hun vraag zo onterecht nog niet is.

De debuterende bezoeker zal zich bij binnenkomst een hoedje schrikken. Grote kans namelijk dat hij als eerst de zoons van een goedheilige priester ziet trachten twee gokkasten leeg te plunderen. Verderop is aan de grote tafel een cashgame (pokerspel waarbij de participanten zo vaak mogen inkopen als ze willen) aan de gang. Onder de tien deelnemers is de aanwezigheid van drie broers of vijf neven geen uitzondering. Het kaal plukken van een naaste familielid is eerder regel dan uitzondering en wordt door de gokverslaafden dan ook afgedaan als 'normaal'.

Deze cashgame start na middernacht als de gelukbeproevers hun shoarmatent, pizzeria of snackbar op slot gegooid hebben en zich naar het café begeven. (Van de horecatent naar de gokhal is voor yoyo's een kleine weg, dat is mij de afgelopen jaren wel duidelijk geworden.) 'Hoe lang duurt het totdat het fortuin verdeeld wordt', hoor ik je denken. Nou, exacte tijden kan ik niet noemen, maar wat ik wel weet is dat de heren nog niet thuis zijn als hun zoontje met de 'vloeibare pap' voor zich ziet hoe de stofzuiger van de Teletubbies hun rotzooi opzuigt. Ze hebben lak aan hun kleine, de flappen liggen er immers voor het grijpen.

Ook toeters en poeders zijn er geen uitzondering. Geregeld wordt er met meerdere filters een enorme 'kanker- en/of hasjstaaf' gedraaid. Voor het nog iets grovere werk onderbreekt een speler zijn spel wel eens. Op het toilet is meer tijd en ruimte om een lijntje via de neus het lichaam in te snuiven. Waar kasten, fiches en drugs is moet natuurlijk ook alcohol zijn. De Corona's, rode wodka's en Johnny Walker's ontbreken dan ook niet. Gul als de mannen zijn, is het voor mij een onmogelijke opgave om bij te houden hoeveel liters ze in een nacht naar binnen werken.

'What the **** doe je daar dan Johan?' Nou, dat zal ik je even haarfijn uitleggen. Die personen die ik zojuist zo ongeveer heb afgeschilderd als leden van een syndicaat, doen er goed aan hun leven een wending van 180 graden te geven. Laat ik dat voorop stellen. Toch hebben ze ook een andere kant. Want hoeveel ze ook inzetten, inhaleren of snuiven, stuk voor stuk zijn het aardige gozers bij wie een mijer meer of minder verlies de pret niet kan drukken.

Hun eeuwige vrolijke 'mood' zorgt voor een erg aangename sfeer. De conversaties leveren hilarische grappen op. De ludieke beledigingen worden door een ieder geaccepteerd en buitenstaanders hebben nauwelijks last van deze gokbeesten. Dat is wederzijds, want ook de buitenstaander kan zich ondanks de enorme wolken goed vermaken. Een pooltafel, andere kaartspelen en een PlayStation maken het dat ook de 'normale bezoeker' uitstekend aan zijn trekken komt. De altijd sympathieke eigenaar, die aan de grote pokertafel zit en twijfelt over een raise of all-in, legt zijn 'heilige boontjes' ook geen strobreed in de weg.

Voor velen bestaat het café uit veel te grote valkuilen. Voor mij zijn het niet meer dan miniscule knikkerpotjes. De verleidingen zijn voor mij niet eens verleidingen en dus kan ik ze gemakkelijk weerstaan. Er zijn er in mijn vriendengroep bij die niet immuun zijn voor dit soort duivelse taferelen. Deze vatbaardere jongens mogen dit artikel als waarschuwing beschouwen. Ik zie vooralsnog weinig reden om mijn wekelijkse bezoek op vrijdag van mijn denkbeeldige agenda te halen.

The Count of Monte Cristo

Terwijl de kameraden weer eens in de vorm van een pokertoernooi een gokje wagen, besloot ik deze zaterdag eens niet de nacht elders door te brengen. Dat had meerdere redenen.. Allereerst moederlief die mij vanmiddag weer eens van een donderpreek voorzag omdat ik het gisteren laat gemaakt zou hebben. Op nog meer corrigerende woorden en bemoeienis van mijn vader zat ik niet te wachten. Aangezien we pas om 23;00uur welkom waren bij Roberto, begon ik enorm te twijfelen. Die twijfels werden weggenomen door Veronica, want even na tienen stuitte ik bij het zappen op The Count of Monte Cristo. Het verleidelijke aanbod om tot in de vroege uren te raisen, te callen, te folden of all-in te slaan besloot ik af te slaan. Het zien van één van mijn favoriete films was me vandaag, mede door het mogelijke gedonder met mijn ouders, meer waard dan het winnen of verliezen van een verkreukeld tientje.

En óf ik blij ben dat ik voor de buis ben blijven hangen. Wat een fantastische film is dit toch. Net als de meeste films geraakt de hoofdpersoon op de één of andere manier in de nesten, maar komt hij er uiteindelijk uit. Maar waar het verhaal je in andere films koud laat, word je bij The Count of Monte Cristo vanaf het begin meegesleurd door de hoofdpersoon. In het eerste deel van de film leef je als kijker mee met de machteloze hoofdpersoon Edmond Dantes (gespeeld door Jim Caviezel). Door verraad belandt hij in een cel ergens in een grot in Frankrijk. De omstandigheden zijn er dertien jaar lang verschrikkelijk. Dantes wordt mishandeld, leeft in het donker, slaapt zonder een deken of iets op de grond, krijgt nauwelijks te eten en ga zo maar door. Dantes overleeft een zelfmoordpoging en houdt de moed erin door een in de muur gegraveerde tekst; 'God will give me justice', oftewel 'God zal mij gerechtigheid geven.'

Als de hoofdpersoon de hoop lijkt op te geven, komt er hulp vanuit onverwachte hoek. Een medegevangene heeft jaren lopen graven om te ontsnappen, maar deed dat de verkeerde kant uit. Met hulp van de oude wetenschapper graaft Dantes zich een uitweg en komt hij na dertien jaar gevangen gezet te hebben op spectaculaire wijze vrij. Dat is eigenlijk waar deel twee van deze film uit 2002 begint. Waar je in het eerste deel wordt meegesleurd door de prachtige onvoorspelbare wendingen in de film, is in deel twee Dantes' beoogde wraak ontroerend te noemen. Het script laat je ook hier niet in de steek. Het mooie van de rancuneuze Graaf in het tweede deel is dat vrijwel iedere opmerking die hij plaatst - naar vijand, ex-vriendin of dienaar - raak is. Dantes bezorgt je met de confronterende conversaties in het tweede deel meerdere malen kippenvel. En dat komt vooral doordat je zijn opsluiting (dertien jaar doordat hij door een jaloerze vriend werd verraden) nog voor ogen hebt.

Jim Caviezel is lang geen Johnny Depp, Russell Crowe of Mell Gibson, maar laat in deze film wel zien minstens zo veelzijdig te zijn als deze topacteurs. In de 2,5uur-durende film laat Edmond Dantes zien hoe emoties weergegeven dienen te worden. Blijdschap, verliefdheid, verdriet, pijn, woede, angst, wraakzucht enz, allemaal sentimenten die door de inmiddels 39-jarige Amerikaan geweldig gespeeld worden in deze ontroerende roman. De in Washington geboren acteur lijkt een patent te hebben op films met een droevig of uiterst emotioneel moraal. In The Passion of the Christ speelt hij Jezus. Ook in deze door Mell Gibson geregisseerde film geeft Caviezel een aangrijpende weergave van de emoties. The Count of Monte Cristo is samen met The Gladiator mijn grootste aanrader.

Officially Blogger!

Ligt dat nou aan mij, of klinkt 'blogger' oerlelijk. Die g's doen het lijken of je zes weken spuug hebt opgespaard en het er nu uit wil gooien. En als je in plaats van de 'g' een 'k' uitspreekt, heb je het over die winkel waar elke huisvrouw haar koekenpan, picknickbox of vliegenmepper koopt. Ik moet het ook niet overdrijven, want op de benaming na kan ik vrijwel alleen voordelen bedenken voor zo'n weblog.

Voor een journalist in opleiding heeft een 'blog' zo mogelijk nog meer voordelen dan voor een ander. Het is voor mij dé manier om routine op te doen en dus aan mijn stijl te werken. Daarbij kan het maar zo zijn dat ik me 'in de kijker typ' voor een aansprekend medium, AD.. uhum. Redenen genoeg dus om een weblog aan te maken en mijn hart dagelijks te luchten. Alles en iedereen komt in aanmerking voor een bericht. Al moet ik wel zeggen dat familie, vrienden, en Voetbal (met name Patrick Kluivert) een streepje voor hebben op de rest.

De berichten hoeven niet alleen in onderwerp te variëren. Ook de opmaak kan verschillen. In verband met mijn opleiding (tweedejaars journalistiek) zal ik zo nu en dan artikelen in een andere vorm plaatsen. Dat wil zeggen dat er ook zelfgeschreven krantenartikelen, achtergrondverhalen, portretten, wedstrijdverslagen etc. tussen kunnen zitten. Het spreekt voor zich dat niet elk bericht een foto bevat. Hou dus overal rekening mee :D!

Dit was ter inleiding, de eerste échte berichten zullen snel volgen. En jij, één van mijn trouwste bezoekers, kunt natuurlijk niet wachten tot die er staan. Enjoy it, en als je op- of aanmerkingen hebt hoor ik het graag.