Jonathan is de laatste weken niet alleen mijn studiemaatje, op de Universiteit Twente ontfermt hij zich ook als een soort Dr. Phill over mijn psychische welstand. Alsof we op een luchtbed gaan liggen en middenin de oceaan wakker worden, zo ver dwalen we af in onze conversaties. Als student Sociale Wetenschappen aan de Universiteit Utrecht is hij de afgelopen weken een ideale sparringpartner gebleken .
Zo ook vorige week maandag. Onderwerpen als vriendschap en samenwonen hadden de revue al gepasseerd, toen we begonnen te filosoferen over romantiek. 'Wat versta je onder romantisch zijn?', vroeg Jona al liggend op de bank en starend naar het plafond. Weer zo'n akelige vraag die ik niet in één dag kan beantwoorden, dacht ik. Maar voor ik het wist, gleed een fraaie definitie van mijn lippen. 'Je partner op een originele manier in de watten leggen', riep ik trots.Jona knikte en maakte ook met zijn lippen een goedkeurend gebaar. De academicus nam daarna zijn relaxte houding weer aan. Woord voor woord en erg voorzichtig onthulde hij vervolgens zijn definitie van romantiek. Uit zijn zorgvuldigheid in het formuleren van zijn definitie maakte ik alleen al op dat hij mijn geniale ingeving wilde overtreffen. Het kon toch niet zo zijn dat hij het als filosoof in spe zou afleggen tegen de tweederangs journalist tegenover hem?
'Je partner op fraaie of simpele manier laten zien dat je van hem/haar houdt', was zijn uitkomst. Met opgetrokken mondhoeken keek hij me aan, wachtend op een staande ovatie. Die kreeg hij niet, omdat ik wist dat een citaat op mijn weblog veel meer betekenis heeft dan een luid applause in een lege kantine. Dus Jona, bij deze. Tot maandag!
