Het overkomt je dagelijks, dat je terugdenkt aan die mooie oude tijd. Vandaag werd ik tot twee keer toe nadrukkelijk geconfronteerd met twee rages uit mijn jeugdjaren. Het is al laat, dus ik beschrijf vandaag maar even mijn eerste deja vu-ervaring. Ook de tweede zal ik jullie niet onthouden, I promise.
Om vier uur kwam ik aan bij Maestro (de afhaalzaak van mijn neef, waar ik in het weekend als hoofd telefonie (uhum) de helpende hand bied). Daar stond een mooie verrassing voor mij klaar: Ongeveer vierhonderd AH-voetbalstickers. Je kent ze vast van de prachtige reclame, waarin onder andere Giovanni van Bronckhorst, Kenneth Perez en Ron Jans als vakkenvullers fungeren.
Het zit namelijk zo. Bij elke tien euro aan boodschappen krijg je van Albert een pakje met vijf Eredivisiestickers cadeau. Mijn oom slaat op zijn tijd veel (afgeprijsd) drank in voor zijn werk. Nu de prijzenoorlog bij de supermarkten hem bij de Albert Heijn had gebracht, leverde hem dat zo'n vierhonderd voetbalstickers op. De tachtig pakjes kwamen via mijn neven op de zaak terecht, en dus kon ik mij ruim een uur lang uitleven op de achttien selecties van de Eredivisie.
Meteen dacht ik terug aan mijn laatste jaren op de basisschool. Van groep 6 t/m 8 was ik in de ban van de voetbalstickers die verkrijgbaar waren bij de lokale postkantoren. De portemennee van mijn moeder heeft het in die tijd geweten. Elke dag stal ik een gulden of twee om een paar pakjes met voetbalstickers te kunnen kopen. Drie volle boeken (ik meen Eredivisie 1996, 1997 en EK 1996) hield ik eraan over. Ze moeten ergens op zolder liggen, tussen de oude fotoboeken van de familie en de handleidingen van de strijker en de mixer.
Terwijl ik de spelers, logo's, elftalfoto's en trainers op club sorteerde, kwam mijn neef Ferit binnenhuppelen. Ook hij keek aanvankelijk zijn ogen uit. Toen we de dubbelen apart legden (Geert den Ouden, Theo Janssen, Edson Braafheid en het Logo van ADO heb ik minimaal vijf keer voorbij zien komen), kwamen de herinneringen bovendrijven. Mijn neef legde een sticker tussen wijs- en middelvinger en maakte de bekende gooibeweging. 'Bok telt', riep ik terwijl ik de stickers gesorteerd in zakjes deed,. Met een slappe lach begon Ferit te vertellen over plaatjes waar we vroeger een moord voor zouden plegen. 'Die van Louis van Gaal, met de karatetrap. Ik moest en zou die hebben', aldus mijn neef.
Ik geloof dat ik op de helft ben en voor de andere helft heb ik ongeveer hondervijftig dubbelen om te ruilen. Dat boek moet vol, want dan heb ik ook een smoes om neefjes Ruben, Dani en Amanuel gehoorzaam te krijgen. De liefste gaat aan de haal met een compleet Eredivisie-album, verzamelt door de oom die last kreeg van een teruggekeerd jeugdsentiment.
Het zit namelijk zo. Bij elke tien euro aan boodschappen krijg je van Albert een pakje met vijf Eredivisiestickers cadeau. Mijn oom slaat op zijn tijd veel (afgeprijsd) drank in voor zijn werk. Nu de prijzenoorlog bij de supermarkten hem bij de Albert Heijn had gebracht, leverde hem dat zo'n vierhonderd voetbalstickers op. De tachtig pakjes kwamen via mijn neven op de zaak terecht, en dus kon ik mij ruim een uur lang uitleven op de achttien selecties van de Eredivisie.
Meteen dacht ik terug aan mijn laatste jaren op de basisschool. Van groep 6 t/m 8 was ik in de ban van de voetbalstickers die verkrijgbaar waren bij de lokale postkantoren. De portemennee van mijn moeder heeft het in die tijd geweten. Elke dag stal ik een gulden of twee om een paar pakjes met voetbalstickers te kunnen kopen. Drie volle boeken (ik meen Eredivisie 1996, 1997 en EK 1996) hield ik eraan over. Ze moeten ergens op zolder liggen, tussen de oude fotoboeken van de familie en de handleidingen van de strijker en de mixer.
Terwijl ik de spelers, logo's, elftalfoto's en trainers op club sorteerde, kwam mijn neef Ferit binnenhuppelen. Ook hij keek aanvankelijk zijn ogen uit. Toen we de dubbelen apart legden (Geert den Ouden, Theo Janssen, Edson Braafheid en het Logo van ADO heb ik minimaal vijf keer voorbij zien komen), kwamen de herinneringen bovendrijven. Mijn neef legde een sticker tussen wijs- en middelvinger en maakte de bekende gooibeweging. 'Bok telt', riep ik terwijl ik de stickers gesorteerd in zakjes deed,. Met een slappe lach begon Ferit te vertellen over plaatjes waar we vroeger een moord voor zouden plegen. 'Die van Louis van Gaal, met de karatetrap. Ik moest en zou die hebben', aldus mijn neef.Ik geloof dat ik op de helft ben en voor de andere helft heb ik ongeveer hondervijftig dubbelen om te ruilen. Dat boek moet vol, want dan heb ik ook een smoes om neefjes Ruben, Dani en Amanuel gehoorzaam te krijgen. De liefste gaat aan de haal met een compleet Eredivisie-album, verzamelt door de oom die last kreeg van een teruggekeerd jeugdsentiment.
