Jackie and Donna: Brunette of Blondine?

TC Tubantiaaaa

Het hing al geruimte tijd in de lucht, maar ik durf het nu pas wereldkundig te maken. Joe gaat per 1 december 2009 stage lopen bij Dagblad Tubantia. Met een beetje geluk kom ik daar op de sportredactie terecht. In november hoor ik daar meer over, dan meld ik me voor het eerst op de redactie voor een kennismaking. Vanzelfsprekend houd ik jullie op de hoogte!

Party Animals

Die mooie, oude tijd. Kale kop, Nike Air Max, Australian/Cavello-trainingspak aan en in de winter ging er dan vaak nog een met ID&T bestickerd bomberjack overheen. Even was ik de gabbertijd vergeten. Maar dankzij teamgenoten Benni, Jonathan en Erik weet ik weer dat we zo'n tien jaar terug helemaal losgingen op nummers als Hardcore Vibes en I Want To Be A Hippy.

Nietsvermoedend stapte ik woensdag ons belabberde trainingsveld op. Ik maakte het bij Sportclub Enschede en de Enschedese Boys ook al mee. Aan het eind van het voetbalseizoen worden de velden opnieuw ingezaaid. Na de zomerstop tref je dan een aardig trainingscomplex. Doelen opnieuw gelakt en veel gras. Het blijft een kunst, die woestijn om te toveren in een biljartlaken. Een nog grotere kunst blijkt het om de trainingsvelden groen te houden. Als de eerste bladeren weer van de bomen vallen, zijn alleen op de periferie nog wat grassprietjes te vinden. De middencirkel heeft in oktober alles weg van een zandbak. Vergelijk het met de schedel van Kennedy Bakircioglu. Bovenop nog een paar haartjes, maar de wat dikkere plukjes vind je aan de zijkant. Op het deel waar niemand het ziet of wil zien. Zo is het ook met de trainingsvelden van Mediterraneo. Daar waar het spel zich voornamelijk afspeelt, zijn de grasvlaktes schaars. Aan de zijkanten wil het balletje nog wel aardig rollen. Daar komt nauwelijks iemand en blijft het gras overeind. Het kan trouwens nog erger, bij Sportclub viste ik namelijk met regelmaat een kei uit de grond. Even schoonwrijven en dan tegen de lat of paal mikken. Dat geluid, heerlijk!

Dit geheel terzijde, terug naar de Party Animals. Ik huppel dus het veld op. Hoor ik allemaal teamgenoten lachen. Onzeker als ik ben, direct kijken wat ik aan heb. Nix mis mee hoor. Trainingsbroek met sokjes erover. Shirtje van Torres en een dikke trui daarboven. Kun je niks van zeggen, denk ik. Maar het blijkt niet om mijn kleding te gaan. Ons team bestaat uit ongeveer achttien man. Drie van hen hebben hetzelfde kapsel als Kennedy, maar zij vonden het niet waard om die ene paar schaamhaartjes overeind te laten. Dus lopen ze met een kale kop rond. En ik moet zeggen, het staat Benni, Jonathan en Erik heel aardig.

Dankzij aanvoerder Benni, hij ontdekte een outletstore met leuke sportartikelen, heeft elk lid van ons team een trainingspak kunnen aanschaffen voor een prikkie. Een tweedelig pak van Hummel. Zwarte broek, grijs jasje. Iedereen gebruikt het anders. De één slaapt erin, de ander smoked zijn jointjes erin en weer een ander draagt ze op de wedstrijddagen. Van de achttien verschenen er drie mee op de training. Je raadt het al he?! Inderdaad! Benni, Jonathan en Erik. Stonden ze voor aanvang van de training naast elkaar. De één kijkt de ander aan: Heb ik dat? Een glimlachje kon er nog net vanaf.

Joe heeft zich bescheurd van het lachen. Terwijl de rest van de groep de knieën hief en met de armpjes zwaaide, hakte ik me door de warming-up. Ik maakte mijn eigen gabbermix. Alle oldschool hardcore nummers passeerden de revu. Van 'Aquaaariuuuus' tot 'Daar is gabbertjeeeh!' Gelukkig konden de hoofdpersonen het wel waarderen. Het filmpje hierboven is voor jullie jongens. En woensdag gewoon weer dat pakkie aan, hè?

Reetklachten

Joe's bilspieren staan op knappen en daardoor loopt ie als een door twee negers bewerkt sletje over straat. 'Je loopt ineens met O-benen', merkte Johnny gisteren op, niet wetende dat mijn achterwerk al twee dagen in vuur en vlam staat. Ik zal het even uitleggen, voordat ik de grappen vanavond op het terras of bij de vereniging naar de oren krijg geslingerd.

Eens in de week ben ik sparringspartner van Matti en/of Gaby. Dan gaan we een potje tennissen zodat zij geen Sugar Lee Hooper-achtige gewichten bereiken. De tennisbanen waren woensdag echter bezet. Matti kwam daarop met het geniale idee om een potje te gaan squashen. Achteraf kan ik hem daar wel voor schieten. Maar goed, we begaven ons, nadat Gaby tien minuten met de dame achter de bar had staan discussieren over een balletje met één of twee puntjes, naar de squashbanen. Anderhalf uur lang leefden we ons uit met twee peervormige rackets en een rubberen balletje. Routinier Gaby liet ons alle hoeken van baan 12 zien en was daarom als eerst uitgeput. Het lijkt me niet dat hij dat gespeeld heeft.


Matti en ik verlieten de baan zo'n twintig minuten later. Gaby kwam vanuit de kantine aangesjokt met een flesje Spa blauw. 'Total-loss', roep ik. Gaby lacht. 'Ik kan niet meer', kreunt Matti. Gaby lacht opnieuw. 'Wacht maar', zegt de squashkoning dan. 'Morgen hebben jullie last van de reet, niet normaal meer.' Matti en ik kijken elkaar verbaasd aan. Een paar potjes squash en je krijgt last van de achtergevel? We hebben toch niet op dat racket gezeten?

Maar nu begrijp ik dus wat Gaby bedoelt. Vanochtend kreeg ik mijn billen nauwelijks van het bedlaken. Matti belde, maar ik stond te douchen (lees: mijn reet te masseren). Die heeft ook last van de anus, bedacht ik me bij het zien van zijn naam op mijn toestel. Joe bellen en aan de overkant van de lijn begon het gekreun: 'Johan, dit is niet normaal meer. Vanochtend viel het nog mee, maar het wordt steeds erger.'

Ik kan pas sinds een jaar of twee spreken van een achterste. De laatste tijd heb ik achterin wat extra pondjes gekweekt. Daardoor heb ik de afgelopen twee dagen de pijn ook kunnen voelen. Maar bij Matti, wiens ass je kunt vergelijken met die van Serena Williams, moeten de billen dan helemaal op een kookplaat gelegen hebben. Ik heb met hem te doen. Dus Gaby, ik denk dat we het voortaan maar bij tennis laten. Scheur ik de riempjes in mijn reet niet af en gaan de flink opgepompte airbags van Matti ook wat langer mee.

Baardgroei

Een Talibanstrijder zou jaloers zijn op mijn baardgroei. Ik word er strontziek van. Heb je de wangetjes eindelijk gladgestreken, kom je terug uit Zwolle, zijn de stoppels alweer zichtbaar.

Joe haat scheren. Alleen omdat ik geen zin heb om het scheermes over het scheerschuim en de daaronder liggende takken te laten glijden. Dus stel ik het zo lang mogelijk uit. Dat houd ik maximaal zes dagen vol. En dan begint het jeuken. Alsof ik met mijn gezicht in de brandnetels ben geflikkerd.

Zes dagen? Ja, het is helaas niet zoals bij de Hollanders. Begin november de haartjes op je gezicht weghalen en dan de scheerset opbergen tot een dag voor Kerst. Op 24 december komt de Mach3 weer tevoorschijn.

Vijftig dagen zonder te scheren, geen enkel probleem. Moet ik eens doen, stroomt mijn mailbox bij de derde ongeschoren week vol met aanbiedingen van Al Qaeda en Hezbollah. Enfin, niet zeuren dus als Joe een onverzorgd baardje heeft staan. Je weet waarom dat is!

Down (ten) Under

Blijven volhouden meneer Van Marwijk. Niet toegeven hoor. Niet bekennen dat het tripje naar Australië net zo nutteloos was als de Amerikaanse inval in Irak. Veertig uur hebben onze stervoetballers in de wolken gehangen om anderhalf uur achter een stel lamme kangoeroe's aan te huppelen. En het ergste, Nederland keert terug met de stand waarmee het vertrok: 0-0.

Wat moet dat een lange reis terug zijn. Frank de Boer leest in de superdeluxe Airbus de Telegraaf van twee dagen eerder waarin nog druk wordt gespeculeerd over welke elf namen Van Marwijk in Sydney de wei in zal sturen. De Boer plant zijn gebruinde elleboog bij zijn naar buiten starende leermeester in de zij. 'Hey Bert, moet je dit zien. Ze dachten echt dat we met Dirk in de punt zouden beginnen. Zijn ze er toch mooi ingetrapt.' Bert stoïcijns: 'Hadden we dat maar gedaan Frenk, dankzij onze houten Klaas is de trip voor niets geweest. Heb geen doelpunt gezien hoor.'

Piet Velthuizen krijgt niets van die conversatie mee. Die is na een dut van vier uur eens een kijkje gaan nemen in de cockpit. Joris Mathijsen zit naast de Vitesse-goalie. Ze bestoken de piloten met vragen, als een stel brugklassers dat zich heeft opgegeven voor een workshop lange-afstand-vliegen.
Joris: 'Hoe stijg je op?'
Piet: 'Ja, en op welke knopjes druk je als we straks over 9,5 uur landen?'
Joris: 'Doen jullie alleen lange vluchten of vliegen jullie bijvoorbeeld ook van Amsterdam naar Hamburg?'
Piet weer: 'Val je dan niet in slaap bij die lange reizen? Ik word net wakker, maar ik hoor Khalid, Raf en Johnny nu al vijf uur snurken!'

Heitinga slaat na zeven uur vliegen het geruite dekentje van zich af. De verdediger aait met zijn vingerkootjes de slaap uit zijn ogen. Beduusd kijkt hij naar buiten. Een flinke wolkenlaag bedekt het landoppervlak. 'Demy, waar zijn we?' De Zeeuw: 'We vliegen boven Mongolië. We zijn bijna op de helft, dus het schiet al aardig op.' 'Nou?', pareert Heitinga, 'het duurt anders wel een eeuwigheid.'

Het kan zich maar zo nu afspelen. De wedstrijd zit er bijna 24 uur op, maar onze nationale helden zijn nog niet terug. Op de terugkeer op nationale bodem hoeven ze zich overigens ook niet te verheugen. Jetlags gaan (heeeeel verrassend) roet in het eten gooien. Dirk Kuyt wil Bassie (zijn lichtbruine JackRussell) uitlaten, maar ploft neer op de bank en is zo vier uur verder als hij wakker wordt. Sneijder en Yolanthe spelen graag Mikado, maar de meest sexy vrouw van Nederland komt bedrogen uit als ze denkt dat haar nieuwbakken lover bij thuiskomst begint met het optillen van één van haar onderste ledematen. Daar komt ze in de auto al achter. De eerste twee minuten mompelt de kleine macho nog wat terug, maar daarna praat de ex van Jantje Smit een kwartier lang tegen de getinte ramen van de Porsche Cayenne TurboS. Als ze opzij kijkt weet ze waarom. 'gggghhh', klinkt het vanuit de stoel van de bijrijder.

De gevolgen gaan nog verder hoor. Van der Vaart moet meetrainen met de A1 van Real Madrid, maar kan zich daar onder toeziend oog van trainer Pelligrini niet onderscheiden. Louis van Gaal mist Edson Braafheid op de training. Vrijdagmiddag rond een uur of drie, een dag voor Bayern's competitiewedstrijd tegen Freiburg, besluit de succescoach, tegen zijn regel in, maar eens contact op te nemen met Braafheid. Woedend neemt die de telefoon op. 'Trainer, ben je gek geworden? Het is vier 's nachts, je gaat op dit tijdstip toch niemand bellen?'

En dan is er nog Orlando Engelaar. Die maakt het helemaal bont. In een slaapbewandeling komt de middenvelder terecht op de Herdgang. Bijna niemand te bekennen. Op de achtergrond werken Stef Nijland en Jonathan Reis zich uit de naad met spitsentrainer René van Eijckelkamp, maar verder ligt het bemiste trainingscomplex er erg verlaten bij. De oud-international sjokt richting Engelaar. 'Orlando, wat ben je vroeg. Het is negen uur, jullie trainen om één uur. Dat weet je toch? En wat heb je aan jongen? Ik doe mijn pyama altijd uit als ik ga werken hoor. Maak dat je wegkomt.'

De spelers zijn gesloopt, op een paar na. Robin van Persie wordt pas over drie weken vader, maar heeft een Britse gynaecoloog een fax naar de KNVB laten sturen waarop te lezen valt dat vrouwlief Bouchra op 9 oktober hoort te bevallen. Een adv'tje kreeg 'ie van de bondscoach. Die moet zich dus bescheurd hebben van het lachen toen hij Elia voor de zoveelste keer tevergeefs zag sprinten bij een te lange bal van Heitinga. Gregory van der Wiel faket in Kerkrade een hersenschudding en ontloopt zo de nutteloze trip naar Oceanië. Op een concert van Lil Wayne valt toch veel meer te beleven? Zo is dat! En daarvoor hoef je niet eens 'in cognito' Greg, gelijk heb je!