Die mooie, oude tijd. Kale kop, Nike Air Max, Australian/Cavello-trainingspak aan en in de winter ging er dan vaak nog een met ID&T bestickerd bomberjack overheen. Even was ik de gabbertijd vergeten. Maar dankzij teamgenoten Benni, Jonathan en Erik weet ik weer dat we zo'n tien jaar terug helemaal losgingen op nummers als Hardcore Vibes en I Want To Be A Hippy.
Nietsvermoedend stapte ik woensdag ons belabberde trainingsveld op. Ik maakte het bij Sportclub Enschede en de Enschedese Boys ook al mee. Aan het eind van het voetbalseizoen worden de velden opnieuw ingezaaid. Na de zomerstop tref je dan een aardig trainingscomplex. Doelen opnieuw gelakt en veel gras. Het blijft een kunst, die woestijn om te toveren in een biljartlaken. Een nog grotere kunst blijkt het om de trainingsvelden groen te houden. Als de eerste bladeren weer van de bomen vallen, zijn alleen op de periferie nog wat grassprietjes te vinden. De middencirkel heeft in oktober alles weg van een zandbak. Vergelijk het met de schedel van Kennedy Bakircioglu. Bovenop nog een paar haartjes, maar de wat dikkere plukjes vind je aan de zijkant. Op het deel waar niemand het ziet of wil zien. Zo is het ook met de trainingsvelden van Mediterraneo. Daar waar het spel zich voornamelijk afspeelt, zijn de grasvlaktes schaars. Aan de zijkanten wil het balletje nog wel aardig rollen. Daar komt nauwelijks iemand en blijft het gras overeind. Het kan trouwens nog erger, bij Sportclub viste ik namelijk met regelmaat een kei uit de grond. Even schoonwrijven en dan tegen de lat of paal mikken. Dat geluid, heerlijk!
Dit geheel terzijde, terug naar de Party Animals. Ik huppel dus het veld op. Hoor ik allemaal teamgenoten lachen. Onzeker als ik ben, direct kijken wat ik aan heb. Nix mis mee hoor. Trainingsbroek met sokjes erover. Shirtje van Torres en een dikke trui daarboven. Kun je niks van zeggen, denk ik. Maar het blijkt niet om mijn kleding te gaan. Ons team bestaat uit ongeveer achttien man. Drie van hen hebben hetzelfde kapsel als Kennedy, maar zij vonden het niet waard om die ene paar schaamhaartjes overeind te laten. Dus lopen ze met een kale kop rond. En ik moet zeggen, het staat Benni, Jonathan en Erik heel aardig.
Dankzij aanvoerder Benni, hij ontdekte een outletstore met leuke sportartikelen, heeft elk lid van ons team een trainingspak kunnen aanschaffen voor een prikkie. Een tweedelig pak van Hummel. Zwarte broek, grijs jasje. Iedereen gebruikt het anders. De één slaapt erin, de ander smoked zijn jointjes erin en weer een ander draagt ze op de wedstrijddagen. Van de achttien verschenen er drie mee op de training. Je raadt het al he?! Inderdaad! Benni, Jonathan en Erik. Stonden ze voor aanvang van de training naast elkaar. De één kijkt de ander aan: Heb ik dat? Een glimlachje kon er nog net vanaf.Joe heeft zich bescheurd van het lachen. Terwijl de rest van de groep de knieën hief en met de armpjes zwaaide, hakte ik me door de warming-up. Ik maakte mijn eigen gabbermix. Alle oldschool hardcore nummers passeerden de revu. Van 'Aquaaariuuuus' tot 'Daar is gabbertjeeeh!' Gelukkig konden de hoofdpersonen het wel waarderen. Het filmpje hierboven is voor jullie jongens. En woensdag gewoon weer dat pakkie aan, hè?
