Exit Maduro eerste blunder Van Geel

Na Ryan Babel en Wesley Sneijder is er met Hedwiges Maduro opnieuw een zelfgekweekte vrucht vertrokken uit Amsterdam. Waar ik bij de explosieve aanvaller en tweebenige schaduwspits zoiets had van 'jammer maar onvermijdelijk', ga ik bij het vertrek van Maduro zowat door het lint. Dat één van de meest getalenteerde voetballers uit het land nu het spel gaat verdelen in een Spaanse sinaasappelstad en niet meer in Amsterdam te aanschouwen is, verwijt ik Martin van Geel. De technisch-directeur, die ik overigens wel heel hoog heb zitten, heeft opzichtig gefaald in het 'proberen te behouden' van Ajax' grootste ruwe diamant.

Dat het tij snel kan keren voor een voetballer ondervond de inmiddels 21-jarige Maduro in de eerste jaren van zijn carrière. In vijftig dagen schopte de geboren Almeerder het van Ajax2 tot het grote Oranje. Na nog geen drie complete wedstrijden in de hoofdmacht van de Amsterdammers, vond bondscoach Marco van Basten - die hem nog kent uit zijn tijd als trainer bij de beloften van Ajax - de pupil (die zijn laatste jeugdpuistjes nog moest uitdrukken) rijp genoeg om voor zijn eerste A-interland.
Heel Nederland maakt kennis met - zoals dat zo mooi heet - een wonderkind. Tussen de grote jongens (Edwin van der Sar, Robin van Persie, Philip Cocu en Ruud van Nistelrooy) houdt Maduro zich keurig staande. Wat heet; in de interlands die volgen neemt hij Oranje als invaller bij de hand. Waar Philip Cocu als verdedigende middenvelder niet in staat bleek een fatsoenlijke aanval in te leiden, baart de jonge Ajacied wel opzien met zijn opbouwende kwaliteiten. Maduro is constant aanspeelbaar en opvallender nog; hij bepaalt het tempo. Daar waar nodig temporiseren, en indien nodig vertragen. Twee stappen vooruit denkend en indien mogelijk altijd de voorwaartse pass. Het gogme (zoals Jan van Halst dat zo mooi noemt) van de Antilliaan is net wat Oranje nodig blijkt te hebben om eens wel dominant en attractief te zijn. Dat doorziet ook Ruud van Nistelrooy, die voor de camera's van SBS vol ongeloof spreekt over de jongste Oranje-debutant.

De rustgevende middenvelder zet zichzelf dus ongekend snel op de voetbalkaart en krijgt de vergelijkingen dan ook om de oren geslingerd. De 'power van Frank Rijkaard' en de 'voetbalintelligentie van de Braziliaan Socrates'. Het mooiste compliment komt van commentator Frank Snoeks. Als aanvoerder Maduro op het jeugd-WK door de defensie van Benin soleert en de bal ook nog eens achter de doelman tussen de palen krijgt, vergelijkt Snoeks de doelpuntenmaker met Franz Beckenbauer. De woorden 'kaiser Hedwiges' zijn legendarisch en illustratief voor de speelwijze van de heerser op het middenveld.

Onder Danny Blind, die de opgestapte Ronald Koeman is komen vervangen bij Ajax, gaat de stormachtige ontwikkeling van Maduro verder. Hij is niet weg te denken uit de Ajax-basis en draagt in een aantal wedstrijden zelfs de aanvoerdersband. De aandacht van de pers gaat dan naar een tot dan toe onderbelichte kwaliteit van Maduro. Zijn leiderschap is in het wankelende Ajax van oud-aanvoerder Danny Blind meer dan welkom. Eindelijk iemand die de mouwen opstroopt, de ploeg op sleeptouw neemt en de poppetjes goed kan neerzetten. 'Ik heb dat eigenlijk altijd gehad, al sinds de Ajax-jeugd. Ik ben in bijna alle elftallen aanvoerder geweest', verklaart de captain als hem gevraagd wordt waar die leiderschap vandaan komt.

Maar als Blind het veld moet ruimen voor Barcelona-assistent Henk ten Cate, begint de teloorgang van Maduro in Amsterdam. Wat zoveel weg had van een sprookje, wordt gaandeweg een nachtmerrie. Henk ten Cate schopt zijn middenvelder haast letterlijk uit de wolken en laat hem weer onderaan beginnen. Maduro blijkt, mede vanwege het gebrek aan vertrouwen, niet bij machte de berg opnieuw te beklimmen. Als hij ook ietwat vooruitkomt, glijdt hij door een foeterende Ten Cate of blessure weer terug. Eind 2006, als Ajax met 3-2 verliest van Vitesse, boort de Ajax-trainer zijn speler volledig de grond in. 'Ik moest Hedwiges brengen omdat Roger geblesseerd raakte. Maar ik wilde hem ook weer wisselen. Hij mocht blijven staan omdat Gabri de rode kaart kreeg. Anders had ik hem weer van het veld gehaald. Nu zie je ook waarom hij bij mij weinig voetbalt.'

Maduro zelf heeft nooit expliciet aangegeven dat Ten Cate de voornaamste oorzaak is van zijn vormcrisis. Het gebrek aan vertrouwen en de scheldpartijen noemt hij nog net niet 'terecht' maar hij zegt wel te snappen waarom hij niet speelt. De hoofdpersoon zelf kijkt meer naar het loodzware programma dat hij sinds zijn debuut in Ajax1 heeft moeten afwerken. Door zijn presentie op het jeugd-WK in 2005 en zijn deelname aan het WK in Duitsland in 2006 ziet Maduro alleen gras en is er geen tijd voor strand en rust. Daarvoor betaalt hij naar eigen zeggen de tol als de nieuwe trainer medio 2006 zijn intrede doet in diens geboortestad Amsterdam.
De niet fitte Maduro sukkelt met zijn fysiek en dat kost hem zijn basisplaats bij Ajax. Het feit dat hij ver weg is van zijn oude vorm doet het bestuur in de hoofdstad besluiten te wachten met de contractonderhandelingen. Ajax moet met een tiental spelers onderhandelen over een nieuw contract en op dat lijstje heeft technisch-directeur Martin van Geel Maduro's naam er ergens onderaan nog net opgefriemeld. Opvallend is dat met jongens als Thomas Vermaelen (op dat moment nog geen vaste waarde) en Edgar Manucharyan (die vaker in het ziekenhuis is dan op de Toekomst) wel snel wordt onderhandeld. Dat blijkt een 'mes in de rug' voor het talent.

Dat Maduro afgelopen week voor Valencia debuteerde tegen Atlético Madrid, is te wijten aan het behoudende optreden van Ajax bij de contractonderhandelingen. Het laten wachten van je speler is hetzelfde als zeggen: 'Hedwiges, we twijfelen of je wel goed genoeg bent?' Hoe bestaat het dat een bestuur twijfelt over contractverlenging van een jongen die de meest stormachtige ontwikkeling sinds de eeuwwisseling heeft meegemaakt? Dat zijn ontwikkeling enigszins stagneerde was voor Van Geel en co reden om maar eens te wachten met de onderhandelingen. Zo ga je niet om een potentiële wereldspeler.

Ajax wist van de jonge twintiger dat hij fantastisch kan voetballen. Dat had hij laten zien in het rood-witte shirt, maar ook in het Oranje-tenue. Of was Van Geel die solo en zijn invalbeurten soms vergeten? Met die topvorm in zijn achterhoofd had de td van Ajax moeten zeggen: 'Hedwiges, je zit nu in een dip maar we hebben vertrouwen in je. Je hebt immers laten zien dat je veel waarde voor ons kunt hebben. We hopen dat je hier weer naar je oude vorm kunt groeien om straks die overstap naar de Europese top te kunnen maken. Want dat heb je in je.' En op het moment dat je de speler op die manier beloont, zal hij zich uit zijn naad werken voor 'zijn club'. Haalt hij het oude niveau niet? Geen man over boord. Juventus en PSV informeerden eerder al. Met een meerjarig contract kan Ajax een fiks bedrag ontvangen. In ieder geval meer dan de drie miljoen die het nu slechts ontving vanwege zijn aflopende contract.

Maar Ajax' vertrouwen in Maduro (hetgeen 'strijder' betekent) was heel ver te zoeken. Reden voor hem om de boosdoeners eind 2007 zelf in de wachtkamer te zetten als de onderhandelingen wat het bestuur betreft kunnen beginnen. De verdiende loon voor Ajax, dat dan natuurlijk al een nieuwe verbintenis tot 2012 met hem had moeten hebben. Het heeft Maduro zelfs zoveel pijn gedaan, dat die onderhandelingen een formaliteit worden. Als Maduro aangeeft speeltijd te willen in verband met het aankomende EK, wordt duidelijk dat zijn toekomst buiten Amsterdam ligt.
Ten Cate slaagde er wel in Babel en Sneijder te laten groeien. In de ballon Maduro kreeg de huidige veldtrainer van Chelsea er geen lucht meer bij. Dat was ook niet echt mogelijk gezien de onvoorstelbare vorm van de belofte. Maar de ballon laten barsten had absoluut niet gehoeven. Het toverwoord vertrouwen komt bij Ten Cate, die Urby Emanuelsson ook meerdere malen openlijk bekritiseerde, niet voor. Dat is natuurlijk erg. Maar erger nog is dat de technisch-directeur daar vatbaar voor bleek.

Zoals eerder gezegd heb ik Van Geel hoog zitten. Bij AZ haalde hij steeds de juiste spelers binnen. Jongens met potentie die onder Co Adriaanse enorm konden groeien. Bij Ajax doet hij niet veel anders. Hij kijkt waar het de selectie aan ontbeerd, en gaat op zoek in alle Europese gaten en hoeken. Zo had Ajax al jaren geen goalgetter meer. Aankoop Huntelaar, waarvoor negen miljoen 'peanuts' was volgens Van Geel, bleek een schot in de roos. In de tijd dat Ajax met de vele tieners veel weg had van een speeltuin, zocht de td naar routine. Met Edgar Davids en Jaap Stam haalde hij geheel onverwacht twee ervaren Nederlandse toppers binnen. 'Maar Jurgen Colin dan', hoor ik je denken. Dat was de wens van Ten Cate. Die de nietsnut nog kende van zijn tijd bij NAC en pleitte voor de komst van de rechtsback van het altijd sterke Norwich City.

Waar de trainer hem liet vallen, had Van Geel het zonnetje voor Maduro wel kunnen laten schijnen. De onderhandelingen bleven uit. En daar zitten we dan als Ajax-fans. Wetende, gezien Maduro's topprestaties in 2005 en 2006, dat onze club de toekomstige captain van Oranje voor een fooitje heeft laten gaan naar Valencia. Koeman, die hem op 24 februari 2005 liet debuteren tegen AJ Auxerre, bekeek de perikelen bij zijn oude club met argusogen en mag nu voor 4,5 jaar genieten van één van 's werelds grootste talenten. Maduro heeft er goed aan gedaan de club die hij zo lief heeft te verlaten. Als mensen je laten stikken, kun je ze beter de rug toekeren.

Aram Cup 2008: Enschede heerst en de vrouw houdt opeens van voetbal?!

Ter inleiding voor de autochtone bezoekers van mijn blog: Jaarlijks, meestal in de tweede week van januari, organiseert de Syrische vereniging Platform Aram uit Enschede een zaalvoetbaltoernooi voor haar gemeenschap in en buiten Enschede. Met vier teams (twee teams van Platform Aram en twee van Qennisrin) zijn de Enschedeërs hofleverancier van het toernooi. De overige deelnemers komen meestal uit andere delen van Twenthe, Amsterdam, delen van Duitsland en vaak ook Brussel. Ieder jaar doen er tussen de vijftien en twintig ploegen mee. Deelnemen is toegestaan vanaf achttien jaar, al zit er elk jaar wel een getalenteerde uitschieter bij. Elke wedstrijd duurt een kwartier.


Enschede domineert weer
Waar Enschede vanaf de eeuwwisseling kansloos bleek met bijeengeraapte pubers die niet opgewassen bleken tegen de fysieke Duitsers en frivole Hengeloërs, wordt er nu weer goed aan de weg getimmerd. Wat heet, de laatste twee jaar bleef de hoofdprijs bij de organisator. Dit jaar stonden er drie Enschedese teams in de kwartfinale. Twee van hen, Platform Aram 1 en Qennisrin 1, overtuigden in de poule- en knock-out-fase en bereikten daardoor de eindstrijd.

Zo werd Hengelo, verliezend finalist in 2007, in de halve finale zonder genade naar de slachtbank geleid door het verrassend goed presterende Qennisrin 1 (1-5). De Hengeloërs die alom geprezen worden om hun sterke collectief konden dit jaar nauwelijks imponeren. Qennisrin en Platform Aram lukte dat zoals gezegd wel. Vooral de prestaties van Qennisrin waren verbazingwekkend. Voor de klinkende zege op Hengelo in de halve finale, werd de streekgenoot in de poule ook al verslagen (1-0). In de kwartfinale had Qennisrin geen kind aan Gronau, dat na de 4-0 nederlaag de grens weer over mocht.

Platform Aram 1 bereikte zoals verwacht feilloos de finale. De drie poulewedstrijden leverden in totaal negen punten op en die vorm werd in de knock-out-fase vastgehouden. Naam- en stadgenoot Platform Aram 2 dolf in de kwartfinale het onderspit (1-0) en Rijssen moest er bij de laatste vier met grotere cijfers aan geloven (5-1).

Dat de finaleplaats geen verrassing was heeft te maken met de gevestigde namen en de eerder behaalde prijzen van het team. Met oud-professionals Robert Demirel, Metin Aydin en Yohannes Yarburg in de gelederen behaalde het team in 2007 en in eerdere jaren onder een andere naam ook al de eerste prijs. Het prof- en zaalverleden van de spelers was ook dit jaar weer duidelijk zichtbaar in de Diekmanhallen. Als Metin (ex-Heracles en nu amateurtopscorer in de regio Oost) eens een wedstrijd verzaakte, stond Robert (ex-Heracles en ex-Go Ahead, foto rechts) op. Voor de tegenstanders was het hopen dat niet beiden het op de heupen hadden, want dan was het helemaal uitkijken geblazen.

Dat de felbegeerde Aram Cup zeker in de stad zou blijven, weerhield de Enschedese finalisten er niet van het publiek een spectaculaire eindstrijd voor te schotelen. Onder toeziend oog van bisschop Polycarpus nam Qennisrin brutaal de leiding. Tanjos Botros (rebound) en David Inan (blunder keeper) zetten de underdog op een verrassende 2-0 voorsprong. Robert (naar mijn mening de beste van allemaal afgelopen zondag) bracht de spanning terug en Metin trok de stand vlak voor tijd helemaal gelijk. In de verlenging was het gedaan met Qennisrin, dat in no-time tegen een 4-2 achterstand aankeek. Zodoende kon het team van Aziz Bilgic (ook wel bekend als de Aydins omdat vier van de zeven spelers uit die familie komen) de titel prolongeren.


En óf ons volkje voetbaltalent heeft
Dat het niveau bij dit toernooi best hoog ligt blijkt uit de eerder genoemde namen, die ooit een wedstrijd of meer gespeeld hebben op profniveau in Nederland. Naast Metin, Robert en Yohannes zaten er dit jaar een paar bij die nog steeds (weliswaar nog in de jeugd) uitkomen voor een bvo. Zo toonden Andreas Gurkan (A1 GAE) en Gaby Jallo (A1 FC Twente) hun kunsten in de zaal. Eerstgenoemde verloor met Qennisrin in de finale terwijl de linksback van Twente in de kwartfinale al verloor van Platform Aram 1.

Nebil Cimen, Sikri Cimen (beiden Gronau) en Albert Aksu (Qennesrin 2) speelden in het verleden voor Heracles. Nebil speelde onder Fritz Korbach en Theo Vonk zelfs een handvol wedstrijden in het eerste bij de Almeloërs. Christopher Cicek (Hengelo) verliet Go Ahead Eagles afgelopen zomer om te gaan voetballen in het eerste elftal van Tweedeklasser Tubantia uit Hengelo. Om maar aan te geven dat wij best kunnen ballen. Maar dat hoef ik eigenlijk helemaal niet te bewijzen nu er in de Eredivisie in de persoon van Kennedy Bakircioglu (Ajax), Yasar Takak (Vitesse) en George Mourad (Willem II) drie Syrische spelers actief zijn. Sharbel Touma verdient zijn centen tegenwoordig bij Borussia Mönchengladbach, dat bovenaan staat in de Tweede Bundesliga in Duitsland.

'Wij gaan er nog overheen'
Winnaar Lucas Aydin (op de foto in actie tijdens het toernooi in 2007, toen hij tevens werd uitgeroepen tot beste speler) behaalde bij zijn derde deelname voor de tweede maal de eerste prijs. Hij kan er vooralsnog geen genoeg van krijgen. 'We werden vooraf getipt als titelkandidaat, maar dan moet je het alsnog wel even waarmaken. In de finale wisten we dat we het moeilijk zouden krijgen. Qennesrin won dik van Hengelo, dat doe je niet zomaar. Robert was vandaag geweldig, Metin scoorde in de knock-out-fase in elke wedstrijd een belangrijk doelpunt en Ersin vond ik in de finale heel sterk spelen. Dit is nu de derde keer dat ik meedoe en de laatste twee keer heb ik gewonnen. Het blijft heel mooi.'

Verliezend finalist Elias Gouriye was teleurgesteld, tevreden, realistisch en vastbesloten tegelijk. 'Ik vind het klote. Het toernooi duurde één minuut te lang voor ons. Platform Aram was sterker dan ons. Voor de verlenging wist ik dit is een verloren zaak, we waren kapot. Het is wachten tot Hengelo en de 'Aydins' hun troon verliezen aan ons. Vorig jaar verloren we kansloos in de halve finale. We komen steeds dichterbij en we gaan er nog over heen, dat weet ik zeker.'

Dames blijken in eens van voetbal te houden?!
Tijd voor wat échte opinie nu! Wat mij de laatste jaren is opgevallen als ik kijken ga bij onze zaal- en veldtoernooien, is het toenemende aantal dames dat een glimp wil opvangen van de beste voetballers binnen onze gemeenschap. Het zijn er veel meer dan in eerdere jaren. En gekker is misschien nog wel, dat ze thuis en tegenover vriendinnen altijd roepen: 'Ik haat voetbal' en 'mijn broer(tje)s kijken alleen maar voetbal, ik word gek van hun'. Toch raar hoor, dat ze dan op een zondag in de winter vanuit overal naar het Diekman in Enschede komen om te zien wie beslag legt op een nepzilveren trofee.

Hoe komt dat dan? Want daar ben ik toch wel erg benieuwd naar. Is de verbinding van het internet ineens slecht? Heeft mams ineens een vaatwasser aangeschafd en hoeft de afwas niet meer gedaan te worden? Of nog erger. Zijn de pionnetjes van mens-erger-je-niet of Monopoly zoek? Je snapt dat ik ergens naar toe wil. Schijnheilig en wanhopig vind ik dat. Dan maar generaliseren, maar ik durf te wedden dat er niet één bij zit met een fatsoenlijke eigen mening en een sterke persoonlijkheid. Mijn ware zit er in ieder geval dus niet bij.

'Ben jij écht journalist?'

Onderweg naar je toekomstige job, krijg je allemaal wel eens te maken met tegenslagen. Zo kan een profvoetballer in wording zijn kniebanden afscheuren, een chirurg zijn gereedschap vergeten in het lichaam van zijn patiënt en een cassière geeft wel eens een briefje van vijftig teveel terug. Dat overkomt de besten.

Ja, nu voel je 'em al aankomen. Ook in mijn loopbaan is in een vroeg stadium al een kink in de kabel gekomen. Verantwoordelijke: Een woordvoerster van het CDA. De onprettige conversatie vond afgelopen maandag plaats en ik kan je garanderen dat ik sindsdien (het is nu vrijdag) niet meer dan tien uurtjes mijn ogen dicht heb gehad.

Samen met klasgenoot en kameraad Wilco was ik bezig voor een Samengestelde Productie voor het vak Journalistiek. Bedoeling is een onderwerp naar keuze op twee a5'jes zo volledig mogelijk vanuit meerdere invalshoeken te belichten. In ons geval ging het om de vête tussen Geert Wilders en de radicale islamieten in Nederland. Een heet en spraakmakend onderwerp en dat was vooral te merken aan het gesprek met het Christen Democratisch appél.

Aangezien Wilco, die volgens mij kampt met de naweeën van zijn puberale ontkenningsfase, nog niet ballen genoeg ontwikkeld heeft om een deskundige aan de tand te voelen, heb ik de verantwoordelijkheid maar op me genomen. Naarmate het gesprek vorderde merkte ik al dat het geen 'pretje' zou worden. Ik begon dan ook onbewust een signalement te vormen van de vrouw die aan de andere kant van de lijn de hoorn stevig tegen de oren hield. Grijskroezig haar, vijfkantige bril met megadikke glazen en een zilververroeste ketting om de nek die ver tot onder haar hangtieten en boven haar eeuwenoude donkere kreukeljurk hing.

Na een paar vragen, die de evangeliste slim probeerde te ontlopen, besloot ik in de hoop op pikante uitspraken maar eens direct met de deur in huis te vallen. 'Wie is er schuldig aan deze gespannen situatie op rechts?', vroeg ik met de luidspreker aan. Na een paar seconden stilte schrok ik me een hoedje. Onze woordvoerster vond mijn vraag op zijn zachtst gezegd niet subtiel en diende mij van een keiharde repliek. 'Ben jij echt journalist?' Terwijl ik nog net geen traan hoefde weg te pinken, lag de matennaaier naast mij haast op de grond van het lachen.

Ik besloot het er niet bij te laten, want dit was natuurlijk te gek voor woorden. Een jonge ambitieuze journalist een minderwaardigheidscomplex van Zwolle tot aan Den Haag bezorgen was voor mij onacceptabel. 'Mevrouw, laat ik het even uitleggen. In Nederland heerst op rechts een uiterst gespannen sfeer. Enerzijds gecreëerd door de heer Wilders die met zijn visie aan populariteit wint, en anderzijds door de moslimradicalisten in ons land die met hun ideologie aan leden winnen. U vertegenwoordigt een politieke partij met standpunten. Dan moet u het of eens zijn met de visie van beiden of u bent het oneens met één van de twee of beiden?' Weer bleef het even stil.. Terwijl ik mijn hand op mijn hart legde uit angst voor nog een ontploffing, zag ik aan Wilco dat hij nog moest bijkomen van haar eerste uitbarsting.

'We moeten het samen doen. Met zijn allen de schouders eronder zetten. Wij bieden iedereen mogelijkheden en bla bla bla ging ze weer verder met haar politieke prietpraat. Het was duidelijk dat ze in deze hete kwestie geen partij wilde of durfde te kiezen. Voor mij rampzalig. Want én ik zat met de gebakken peren voor het werkstuk én mijn journalistieke loopbaan werd op vrij brute wijze aan de kaak gesteld. Emotioneel als ik was lukte het me niet vlak na de conversatie het gesprek te evalueren. Dat lukt me nu wel.

'Woordvoerders zijn dé beste misleiders', had oud-docent Asing Walthaus al eens geroepen. Dat is me nu duidelijk geworden. Vooral de benadering is uitermate belangrijk. In het geval van het CDA had ik het veel rustiger en duidelijker moeten aanpakken. Het gesprek begon vrij onvoorbereid. Dat deed ik bewust omdat ik vind dat ik zo beter kan inhaken op de antwoorden van de geïnterviewde. Als je alle vragen al kant en klaar hebt, dan wijk je er minder snel vanaf waardoor je minder interactie krijgt. Voordat ik mijn 'hamvraag' stelde, had ik haar moeten uitleggen waarom er wel een schuldige moet zijn. Dan kan ze er niet om heen, en moet ik ook wel antwoord krijgen op mijn vraag.

Het is dus uitermate belangrijk te weten wat voor type je ondervraagt. Kan ik bij dit type brutaal of erg kritisch zijn? Moet ik mijn vraag inleiden of is dit het juiste moment om direct te zijn? Is deze vraag gepast gezien haar religieuze achtergrond die je al een beetje hebt kunnen schetsen? Is dit het juiste moment om in te haken op haar antwoord?

Na het gesprek met haar kreeg ik een jonge, losse gozer van de SP aan de lijn. Dat merk je gewoon na tien seconden praten. Bij hem kon ik dan ook wel direct zijn en de vragen van niet al te veel inleiding en geslijm voorzien. Ik kon ook merken dat de SP-woordvoerder zich beter in mijn situatie kon verplaatsen. Zijn collega van het CDA kon of wilde dat niet. Dat geeft verder ook niet. Want het blijft een leerproces voor mij, en dit gesprek is een heel belangrijke les geweest voor mij. Bereid je voor en weet wie er aan de kant van de lijn zit!