Veel jongens uit mijn team hebben al eens geklaagd over dat er op mijn weblog niks over ons sterrenelftal te lezen valt. Bij nader inzien: jullie hebben gelijk jongens, vandaar dit artikel. Toch zullen velen van jullie teleurgesteld zijn om het feit dat zij nauwelijks in het stuk voorkomen. Maar dat ligt heel simpel; Je moet het verdienen. Eén persoon die het naar mijn mening verdient om in de spotlights te staan is Jonathan Dag(ro) (rabo) uhuum. Deze niet-wetende alleskunner op het voetbalveld, grove pokerverslaafde in het weekend en nuchtere student met het hart op de juiste plaats dankt deze ode aan zijn
spitzenleistung afgelopen zondag. Jonussun la Kika,
pokerslet van me, dit blog is voor jou.
Medi2 stevent af op de titel in de megahoog aangeschreven vierde klasse voor lagere seniorenteams in de regio Twente. Ploegen als DOS4, SVV2, Vogido4 en Vosta4 kregen al het nakijken en afgelopen zondag was het de beurt aan LSV. In Lonneker liep het eens niet voortvarend met de mannen van Ibrahim aka dictator Inan. Na een matige eerste helft ruikte LSV (dat met twee punten en twee wedstrijden meer aan kop ging) dat er meer te halen viel tegen de voornaamste titelkandidaat. In het tweede bedrijf werd Medi dan ook ver teruggedrongen. Net toen ze in Lonneker aan de drie punten begonnen te denken stond bij de Enschedeërs één speler op. Hij kwam, zag en overwon. Zelf de aanval opzetten met Danny Nihal, de bal terugontvangen en onberispelijk achter de kansloze doelman schieten. 0-1 en daar zou het in het treurig gestemde Lonneker ook bij blijven. Medi loste weer eens een directe concurrent af en dankte dat aan zijn van een schouderblessure teruggekeerde linksbuiten. Een portret van Jonathan Dag, de grootste pingelaar van het Oosten.
Pingelaar met oogkleppen opTientallen trainers en medespelers hebben tevergeefs moeite gedaan om Jona zijn slechtste voetbaltrekje af te leren. 'Als Jonathan de bal heeft, dan ziet hij alleen de bal. Hij heeft totaal geen idee van wat er om hem heen gebeurt', verwijt de trainer hem. Als je alleen de bal ziet, kun je de medespelers niet zien. Hoe wil je hem dan ooit afspelen? Jonathan pingelt er op los, wat hij overigens uitstekend kan, en heeft geen oog voor zijn medespeler. Als je hem aanspeelt hoef je de bal dus niet terug te verwachten. In het gunstigste geval eindigt zijn actie (want die maakt hij altijd, al staan er 11 spelers voor hem) met een verdwaald schot. Als je het doel niet ziet, kun je ook niet richten, laat staan scoren. Afgelopen zondag was dan een uitzondering, aangezien hij de bal verkeerd raakte.
'Doe die oogkleppen eens af'', roept een medespeler. 'Ik hak je zo neer hoor', schreeuwt een andere als de linkspoot blijft pingelen. Ze tikken de spijker op zijn kop maar zijn echt machteloos. Veranderen lukt niet. Uitleggen is al honderd keer gedaan. 'Jona, als je drie man voor je hebt, staan er ergens anders twee vrij. Geef die bal dan af', legt voetbaltacticus Inan hem uit. Het levert de analyserende journalist barweinig op aangezien Johnny drie wedstrijden later nog steeds dezelfde fout begaat. Zijn oud-trainer Giovanni Imbrogiano had misschien wel de mooiste oplossing. 'Jonathan we kopen jou zo'n nekbrace uit het ziekenhuis. Die doen we om je nek en je kunt alleen nog maar omhoog kijken.' Het ziekenhuis herkende de zware ziekte van onze aanvalsleider niet en weigerde mee te werken.
Zodoende zitten we nog steeds opgescheept met een razendsnelle pingelaar. Terwijl hij in Nou Camp de flanken hoort te bezetten met Lionel Messi geraakt hij niet verder dan de bijvelden van Mediterraneo. Hij is nu 22 en de wonderen zijn bij mijn weten de wereld nog niet uit. Dus als die oogkleppen nu per ongeluk afgaan, zou hij via Konyaspor (waar zijn vader en oom connecties hebben), Torpedo Moskou, FC Zürich, Norwich City, FC Nürnberg en Palermo op zijn 32ste alsnog bij Barça uit kunnen komen. Een soort Mark de Vries-carrière maar dan met een goede afloop.
Mr. Raise
Meneertje kwakkelt met zijn studie. Terwijl zijn docent Sociale Wetenschappen op de Universiteit Utrecht 's morgens vroeg begint met een college over sociale cohesie, het individualiseringsproces en het Gemein- en Gesellschaft van Tönnies, spoken er bij de pokerverslaafde hele andere begrippen door het hoofd. Heel zelden is dat check, zo nu en dan call en bijna altijd raise. Na Johnny Call, een andere grote pokervriend van ons, hebben we nu dus ook Johnny Raise.
Afgelopen vrijdag was het weer raak. Met zijn achten discussieerden we bijna een uur over wat te doen. Het weekend was immers begonnen. 'Zullen we wat gaan eten?', riep de één, 'beter met zijn allen caféetje pakken', reageerde de volgende. Iedereen kwam met suggesties maar één persoon kwebbelde er constant doorheen. Inderdaad, onze pokerslet. 'We gaan gewoon pokeren', klonk het de hele tijd uit zijn mond. En Johnny Raise kreeg zijn zin nog ook. We hebben van 1 uur tot 3 uur in de nacht ruim twee uur gepokerd.
Hij is bezeten door de pocket aces of de King Kong. Zijn kop heeft inmiddels de vorm van een fiche en de pokersetjes van alle vrienden eindigen uiteindelijk bij hem thuis. Wat mij bezighoudt is zijn concentratie. Als we voetballen, is ie dan met je gedachte bij die absurde flop van aas-aas-koning van de dag ervoor? En als ie in de kerk is, maakt ie dan niet automatisch de draaibeweging met de fiches in plaats van het slaan van een kruis? Als ie op school is en hij kijkt voor het eerst in zijn studieboek, ziet hij dan gemarkeerde begrippen of ziet hij een dealer kaarten omdraaien? Van mij mag je blijven pokeren jongen. Alleen wel onder twee voorwaarden: 1. Je blijft wekelijks de winnende maken 2. Je zorgt dat school er niet onder lijdt!
Trouwe kerkganger met goed hart en prachtige stemZondagochtend, 7.30 tring triiiiing. De wekker gaat. Waar hij normaal nog een keer of veertien op de snooze-knop drukt, slaat hij nu direct het laken van zich af. De kerk begint om 8 uur en Jona wil geen minuut te laat zijn. En dat gebeurt ook zelden. In tegenstelling tot bij het voetbal. Wanneer wij het positiespel hebben afgerond komt hij meestal pas aankakken. Discipline is dan ver te zoeken. Daar moet aan gewerkt worden kerel. Als docent Maatschappijleer kun je dat straks op het Bonhoeffer College aan de Bruggertstraat als vervanger van Dhr. Kobes niet maken.
Maar als het op religie aankomt en het belijden van ons Syrisch Orthodoxe geloof, is Jonathan ons schoolvoorbeeld (denk alleen wel even het pokergedeelte weg). Want de
shamosho bidt vaak, weet ons geloof aan leken helder te verkondigen, is behulpzaam en zal zijn naaste nooit niet-liefhebben. Deze profielschets levert hem (nog steeds) onder de vriendengroep heel veel krediet op die hij met een paar potjes poker en mislukte dribbels niet zal verspelen.
Ook bewonderen we hem om zijn goddelijke stem. Dat Jonathan de kerkliederen een prachtig jasje geeft, is al jaren bekend. Het zangtalent is een erfenis, aangezien zijn vader en oom ook een erg muzikale achtergrond hebben. Al horen wij luie donders hem maar twee keer in het jaar (met Pasen en Kerst omdat we anders nooit naar de kerk gaan), het is genoeg om te weten dat hij een prettige zuivere stem heeft. Er zijn twee manieren waarop hij onze oren vaker zal laten klapperen. 1. Wij gaan vaker naar de kerk 2. Hij gaat op de club wat vaker zingen. Dat eerste moet sowieso een voornemen van ons worden. Het tweede is ook een goede optie. Als onze Pavarotti (uiteraard met zijn trui aan) onder de douche staat bijvoorbeeld. Zing er dan op los jonge!
Het mag duidelijk zijn dat we onze nachtegaal koesteren. Johnny Raise is een intelligente jongen die we niet kwijt willen. Wat een slijmbal, hoor ik mijn ploegmaten (kale Benni, dikke Murat en irritante Gabriel) denken. Maar ik weet ook dat jullie denken: 'Aah, schreef hij maar zoiets over mij!' Nogmaals, je moet het verdienen guys. De winnende van afgelopen zondag en Jona's sociale betrokkenheid waren voor mij reden hem in het zonnetje te zetten. Maar ik smeer em nu. Johnny Raise staat voor de deur. Ik denk dat we gaan pokeren. Wat jij?!
