Alcohol. Ik weet het niet.. Een jaar of twee terug, toen ik een naaste familielid bij een bruiloft door twee met spierbundels gezegende neven afgevoerd zag worden, dacht ik nog: "Dat probleem zal ik in ieder geval nooit krijgen." Nu heb ik mijn twijfels. Het is elk feestje weer raak. Vooraf neem ik me voor geen bier, whiskey of bacardi te toucheren, maar op de terugweg is de conclusie keer op keer hetzelfde. Joe heeft te veel gehad en is de grens overschreden.
Vandaag weer. Op de heenweg (het was al bijna tien uur, toen paranoia Johnny mij thuis oppikte) dacht ik nog, vandaag niets anders dan frisdrank. Even een paar uurtjes volhouden. Tot kwart voor elf hield ik het vol. Maar toen ik tussen een leuk groepje vrienden en kennissen belandde, hield ik het niet meer uit. De één nipte aan zijn baco, de ander zette zijn safari-jus op de staantafel en weer een ander vroeg aan een jong neefje een nieuw glas bier te halen. Joe kreeg te kampen met afkickverschijnselen. Een half uur later had ik alweer bijna twee liter van dat goudgele vloeistof naar binnengewerkt. Wat moet je dan, als die bekende bruid je hoofdbrekens bezorgt? Of je gaat aan de cola en fanta, en hangt de rest van de avond de saaie student uit. Of je drinkt gemoedelijk mee en bent tot verbazing van vriend en vijand ook nog eens op de dansvloer te vinden. Voorlopig het laatste.. J'ai vingt-trois ans. Je vis! Ik leef!
Alcohol maakt meer kapot dan je lief is, maar alcohol maakt ook meer goed dan een vrouw kapot kan maken!
