Toch is de bruiloft van Anoek in goede handen. Ik ken haast niemand die zo creatief is als mijn zus. Wat dat betreft zal het wel een origineel, verrassend en daardoor ook onvergetelijk knalfeest worden. Echter, dankzij Martine's ongekende creatieve impulsen werk ik straks zwaar gehavend mijn eerste paasei (wij vieren het later dan de andere Europeanen) naar binnen.
Maandag belde ze; Of ik donderdag even kon helpen met ballonnen blazen. 'Geen probleem', dacht ik. De woonkamer van de kersverse bruid en bruidegom zal wel voorzien moeten worden van de nodige ballonnen. Met mij slaat ze twee vliegen in één klap. Blazen en gezien mijn lengte is ophangen dan ook een stuk gemakkelijker. Maar de illusie van even blazen en dan richting kameraden kon ik snel genoeg laten varen.
Martine opende de deur voor me en wees me direct de weg naar boven. 'In die kamer moet je zijn', klonk het al grinnikend. Ik opende de deur en zag twee jongens en een meisje (konden zo de kinderen van SGP'er Bas van der Vlies zijn). Er lagen al ongeveer tweehonderd ballonnen. Dat was heel fijn want daarmee hadden de drie al een-tiende deel gedaan. 'Nog 1800 ballonnen te gaan', sprak Martine haar stomverbaasde broertje toe. En daar begon ik, stipt acht uur, aan mijn eerste balon.
Om tien uur waren we, inmiddels met een flink versterkte crew, eindelijk door die pokkedingen heen. (Een staaltje creativiteit van mijn zus: 'Vuilniszakken opblazen. Die zijn groot en kunnen onderop op de vloer met daar dan weer de ballonnen overheen. Dat vult de boel aardig op.' Zou ik nooit opgekomen zijn.) Gelukkig hadden we één goede pomp, anders had ik er waarschijnlijk nog gezeten. Ik heb zeker tweehonderd keer mijn longen aan het werk gezet. Minimaal twintig nieuwe kleuren heb ik ontdekt en zeker dertig reclamesoorten heb ik tussen de lippen gehad.
Het ergste kwam echter na afloop. Ik dacht dat ik mezelf een dienst bewezen had omdat ik voortaan met evengrote longen als die van Haile Gebrselassie door het leven zou gaan. Maar die Ethiopische marathon-longen kunnen me nu gestolen worden. Ik kreeg diezelfde namelijk nog last van flinke hooikoorts. Ik bleef maar in de ogen wrijven en had rond middernacht nog rodere ogen dan een smokende Jamaicaan. 'Trekt wel weg', dacht ik. Maar toen ik zag dat mijn wallen nog lager hingen dan die van Wim Kok, begon ik me echt zorgen te maken. Het snot hing me tot onder de kin. Als ik op dat moment een auto was, zou ik niet eens toegelaten worden tot de APK-keuring. Van Hepatitis A t/m Z ben ik inmiddels enigszins genezen. Maar je snapt hoop ik dat Barry Ballon geen balon meer kan zien of ruiken.
Desondanks heb ik mijn aandeel gehad in het feestje van Anoek en (ik meen) Egbert. Het resultaat was echt prachtig. Je moet je voorstellen dat jouw slaapkamer tot een meter onder het plafond vol zit met ballonnen. Lopen kon niet meer en die dingen waaiden zo weer de kamer uit als we de deur niet op een kiertje hielden.
Ik zei nog wel tegen Jeroen & Martine: 'Je moet in één van deze tweeduizend ballonnen jullie cadeau doen. Een flapje van tweehonderd euro ofzo. Niet zeggen welke en hun laten achterhalen waar ie zit.' Eén van mijn collega's - echt zo'n type dat onderzoekt of de moleculen in een pot pindakaas een cactus kunnen veranderen in een tulp - had een camera bij zich en maakte wat shotjes. Ik hoop dat ik aan een 'eindfoto' kan komen, dan zal ik 'em hier op mijn blog tonen.
