Net als jullie hebben wij ze in verschillende soorten en maten; De zwaar bezouten grijze, de kleine gele uit een gewone meloen en de beruchte bruin/zwarte uit de watermeloen. Deze laatste soort wil ik er even uitlichten.
Met Pasen en Kerst zet ik mijn smaakzintuigen het meest aan het werk. Mams heeft dan twee dagen moeite gedaan om de watermeloenpitten klaar te maken voor consumptie. Elk half jaar zweert ze dat het de laatste keer is dat ze ermee aan de slag gaat. En ik ben de oorzaak.
Tellen lukt me niet. Maar ik denk dat ik zo rond april/mei en december/januari toch wel een kilootje of zes naar binnen werk. Als ik een schatting moet maken dan zijn dat ongeveer vijftigduizend zonnepitten. En omdat ook deze versie flink bezout wordt, zal ik ook daar ook wel een kilootje van naar binnen krijgen.
Welk ingrediënt precies de verslaving veroorzaakt weet ik niet. Maar feit is wel dat ik er niet vanaf kan blijven. Elke keer weer heb ik aan het eind de tong kapot, gigantisch droge lippen en laagje geel over mijn tanden heen. Boezar'e zijn de grootste drugsverslaving in onze gemeenschap en ik weet zeker dat elke Yoyo zichzelf herkent in dit verhaal.
Wat ze denk ik ook zullen herkennen is dat wanneer er bezoek komt, je vaak bij vijf á zes personen de handen heen en weer ziet gaan, van hand naar mond dan he. (Vieze doordenker.) Binnen vijf minuten is de asbak vol met schillen en kun je em gaan legen. Maar denk erom, direct terug want een paar gasten heeft de hand al weer vol met nieuwe schillen.
Die zakken met pitten kun je trouwens kopen. Wij halen ze in een levensmiddelenwinkel en niet in de shop. Ik geloof dat je ze in 5-, 10- en 25 kg-zakken hebt. (Niet dat je denkt dat de foto hieronder van onze schuur is en dat mijn moeder daar dagelijks snijdt, pitjes vist en verzamelt.) Wat altijd mooi is om te zien, is als Nederlanders die pitten naar binnen proberen te werken. Waar wij er per pit met behulp van tanden en tong er maximaal twee seconden over doen om de kern eruit de wippen, doen onze landgenoten er vaak meer dan een minuut over per pit. Prachtig om ze te zien klungelen met zo'n glad pitje.
We eten zomers trouwens wel veel watermeloen. (Op foto1 zie je dan ook mijn broertje. Hij had vorige zomer nog geen tandjes maar we leren em op jonge leeftijd kennismaken met onze biggest drug.) Het bovenste en onderste deel van de watermeloen snijden we er dan af. Het schijfje dat je er dan uitgewerkt hebt, snij je in vier gelijke stukjes. Die gooi je op en dan moet je een 3-1-combinatie krijgen om een wens te kunnen doen. Dat wil zeggen drie keer buitenkant of drie keer binnenkant. De combinaties 4-0 en 2-2 zijn fout.
Zo! Een aantal trouwe Hollanders dat mijn weblog bezoekt, had mij gevraagd een indicatie te geven van één van onze rituelen. Nou de boezar'e zijn dus een kenmerk van onze gemeenschap. Ze zijn zwaar verslavend en uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de eerste afkickklinieken al in aanbouw zijn.
PS. Neem me niet kwalijk voor het wij/jullie-taalgebruik. Met de integratie zit het meer dan goed hoor, maak je daar geen zorgen om. Ik ben nu ook de herhalingen van ik hou van Holland aan het kijken. En ik ken wel alle Monopoly-straatnamen van NL en en kan meer artiesten die in Ahoy gespeeld hebben opnoemen dan aanwezige BN'ers als Irene Moors en Wolter Kroes. Dus dat zegt genoeg. Mijn woordkeuze was puur om het verhaal wat gemakkelijker te maken. Neemt u mij dus niet kwalijk.
