Voor Dani en mij begon de dag al erg vroeg. Om half tien stond de inmiddels genaturaliseerde Turk voor mijn deur. Onze nieuwe kapper kortwiekte ons in een goed uur waarna we ons naar Gronau haastten. Isa, net klaar van zijn nachtdienst, mochten en moesten we zelfs wekken om op jacht te gaan naar een kostuum voor het Paasfeest van zondag.
In Gronau hing die niet. Isa's vader had ons geattendeerd op de geweldige pakken in zijn woonplaats. Ik had mijn bril niet op, maar ik weet zeker dat ik ze ook met bril niet gevonden zou hebben. 'Nordhorn', riep Dani. Isa stemde in, zijn broertje dus automatisch ook maar ik weigerde mijn tijd te verspillen in een semi-Duitse arbeidersstad waar we met goed geluk twee geschikte winkels zouden vinden.
Toen ik Oberhausen riep, verwachtte ik eigenlijk nooit dat ze zouden instemmen. 'De lekkere en goedkope hoeren' (wat volgens mij nooit zo kan zijn als je voor sex betaalt) zouden ze misschien heel even doen twijfelen maar de afstand zou ze uiteindelijk doen besluiten mij een 'nee' te verkopen. Maar die 'nee' kwam er maar niet en die 'nee' werd zelfs een 'ja' toen David Citgez (een bekende Syrische zanger) ons in de zonnebankstudio wees op het toeristische karakter van het fraaie Oberhausen. 'Op de rugweg aufpassen jongens, daar en daar ist zeker een camera', waarschuwde de zanger nog in een soort van NederDuits.
Isa nam de autosleutels over van de met snelwegangst kampende Dani en haastte zich eerst hals over kop naar zijn huis om zijn telefoon op te halen. Op de parkeerplaats voor zijn deur liepen we zijn ouders tegen het lijf. Ze stonden op het punt boodschappen te doen maar stelden hun marktbezoek even uit om een praatje met ons te kunnen maken. Isa's vader verbaasde zich over het feit dat we niks vonden in de winkel die hij ons had aangeraden. De keuze voor Oberhausen verbaasde hem nog meer. '200km man, morgen nog niet thuis.'
Maar de sympathieke man kon zijn zoon gelukkig niet overtuigen. Toen we eindelijk op de snelweg reden en we al snel het eerste bord met de richting Oberhausen zagen, had ik het niet meer. De afstand Gronau-Oberhausen was 85km, en niet 200km zoals Isa's vader beweerde. 'Typisch mijn vader. Altijd zwaar overdrijven', zei Danny. 'Als het half drie 's nachts is, komt hij naar me toe en zegt ie; 'Danny, vier uur! Moet slapen he.'
Even na tweeën was onze bestemming bereikt. Als mijn kameraden en teamgenoten nog twijfels hadden over het winkelcentrum, dan waren die na de eerste paar stappen al verdwenen. Ik werd bedankt en aan hun omgeslagen humeur merkte ik dat het wel eens een leuk dagje kon worden. En dat werd het ook.
We sjokten van winkel naar winkel en het liefst kochtten we ze allemaal leeg. Hoewel de bagage aan het eind aardig vol leek, viel ons koopgedrag reuze mee. De kofferbak leek met vier paar schoenen en één kostuum voller dan ie eigenlijk was. Het gekke was dat alleen Danny slaagde in het uitzoeken van Paaskleding. 'De grote drie' lukte dat niet, tenzij je voetbalschoenen onder je pak draagt met Pasen.
Hoewel er genoeg keuze was voor heren (Isa en Dani hebben ook zeker 41 kostuums gepast) maakte Isa (bijnaam Bootie) zich boos over de vele mogelijkheden voor vrouwen. Waar het op neer kwam is dat mannen het bijvoorbeeld moeten doen met alleen een broek en vrouwen kunnen kiezen uit een broek, jurk, (mini-)rok enz. 'Was ik maar een wijf!', schreeuwde de wanhopige Isa uit toen hij weer eens langs een winkel voor vrouwen liep.
Dat de pessimist alle herenwinkels zonder kostuum verliet had naar eigen zeggen vooral met pech te maken. Of het pak was te duur, de kleur beviel niet, de stof was was niet optimaal of de maten waren niet goed. Dat laatste was ook het geval bij één van de eerste kostuums die door Bootie werd geprobeerd. Prachtig pakkie, mooie kleur, goede stof alleen had de pantalon iets te lange broekspijpen. Dani had daar wel een goede oplossing voor. 'Kun je toch afkorten of niet Isa'. Ik keek de modekoning in kwestie aan en we schoten opnieuw in de lach. Krijg je dan een op maat gemaakte pantalon of bedoelt onze Turk dat je dan een 'panta' krijgt?
We maakten zaterdag nog veel meer hilarische momenten mee. Naast het winkelen hebben we Deutschlands nächster top model mogen aanschouwen en hebben we op het boulevard genoten van het zonnetje die de bloedmooie Duitse dames duidelijk uit de winterslaap had gewekt. Om kwart over acht waren zo'n beetje alle winkeldeuren gesloten en besloten wij huiswaarts te keren. Dat duurde langer dan verwacht.
Isa vroeg bij een pompstation heel lief naar de goede weg richting Enschede om vervolgens op het 'moment suprème' de afslag te missen. Door de enorme vertraging kreeg ik thuis nog een paar slippers naar mijn hoofd geslingerd van mijn moeder. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een superdag die mogelijk deze week nog herhaald zal worden met een wat bredere clan.
