Kassa dankzij Martin van Geel

The Hunter trekt richting Madrid en de eerste aan wie ik moet denken is Martin van Geel. Toen Ajax de spits in begin 2006 binnenhaalde, werd de toenmalig technisch-directeur Martin van Geel bestookt met kritische vragen. Bijvoorbeeld of negen miljoen euro niet te veel van het goede was voor een spits van sc Heerenveen? 'Negen miljoen euro is peanuts als Klaas-Jan Huntelaar de volgende drie seizoenen topscorer van Nederland wordt', was het antwoord van de td.

En gelijk kreeg ie. Klaas-Jan Huntelaar keert Ajax na drie jaar de rug toe. In 92 competitieduels vond de aanvaller 76 keer het net. Met nog anderhalf seizoen contract bij Ajax is Real Madrid alsnog bereid een bedrag van 27 miljoen euro (20 mln vast en 7 mln variabel) te betalen voor de international. Die negen miljoen waren dus inderdaad peanuts. Good job Martin en bedankt Klaas. Succes in Spanje. Op dat Ruud van Nistelrooij nooit meer een basisplaats krijgt.

Three of a kind: 31. Waarvoor leiden we nog op?

Jit & Wil, ik weet niet goed hoe ik beginnen moet. Ik heb namelijk heel wat uit te leggen. In verband met de drukte op school (we produceren tegenwoordig halve porno-bladen) en een inzinking door de ziekte van Pfeiffer, dateert mijn laatste t-o-a-k alweer van september 1871 en dus is het hoog tijd om onze vaste lezers weer eens te verwennen. En ik moet zeggen dat ze dat ook wel verdiend hebben. Ik had namelijk niet verwacht dat zoveel vrienden en familieleden vrije tijd opvullen met het lezen van mijn weblog. Tientallen van hen confronteerden mij de afgelopen weken met mijn verjaarde weblog. Hoog tijd om opnieuw te vlammen dus!

Aan het onderwerp zal het daarbij niet liggen. Jitse verrast me keer op keer met een actueel en tegelijk origineel onderwerp. Ditmaal mag ik mijn licht laten schijnen over de 6+5-constructie die door FIFA-baas Sepp Blatter werd voorgesteld en vervolgens steun kreeg van UEFA-voorzitter Michel Platini. De 6+5-regel houdt in dat clubs in de toekomst minimaal zes spelers moeten opstellen die uit het eigen land komen. Om te beginnen in het seizoen 2010/2011 met vier ‘binnenlandspelers’. In 2011/2012 moeten dat er vijf worden en uiteindelijk in 2012/2013 speelt elke Europese club als het goed is met zes spelers uit eigen land. Het restant van het basisteam mag uit het buitenland gekocht zijn.

De constructie is bedoeld om de clubs met een goede jeugdopleiding te belonen en te voorkomen dat zij leeggeplunderd worden door de kapitaalkrachtige Europese grootmachten. Kleinere voetballanden gaan namelijk ten onder aan de commercionalisering in het voetbal. In Engeland en Spanje vangen clubs alleen al exorbitante bedragen voor het feit dat de samenvattingen van hun wedstrijden worden uitgezonden. Daarnaast zijn banken bereid de grootste clubs, die over honderden miljoenen aan onderpand beschikken, veel geld te lenen. De flappen worden geïnvesteerd in Europese topspelers. Real Madrid kocht Wesley Sneijder voor ongeveer 25 miljoen, Liverpool was een paar miljoenen minder kwijt voor Babel, Arsenal haalde Samir Nasri op bij Olympique Marseille en José Mourinho haalde landgenoot Ricardo Quaresma over om Sporting te verruilen voor Internazionale.

En zo gaat het dus al jaren. Het kooplustige gedrag van de Europese topclubs, die zich dat lijken te kunnen permitteren, brengt clubs uit kleinere voetballanden in een negatieve spiraal. Ze leiden grote talenten op, stomen ze klaar voor het grote werk en net wanneer ze er de vruchten van willen en kunnen plukken, komt een club uit Engeland, Italië of Spanje een zak geld neerleggen voor het zelfopgeleide toptalent. Het heeft wat weg van de tijd van het imperialisme. De grote landen legden beslag op de kleinere landen om er te kunnen profiteren van de grondstoffen en ander handelswaar. De kolonies werden met de rug tegen de muur gedrukt omdat ze niets in te brengen hadden tegen de militaire grootmachten. Zo is het ook in het voetbal, waar clubs die aan de weg timmeren keer op keer leeggeplunderd worden door de voetbalgrootmachten. De nationale titel is voor deze subtoppers vaak het hoogst haalbare. Tegen de tijd dat clubs als Ajax, Olympique Lyon en Sporting Portugal Europees gezien een rol van betekenis denken te kunnen spelen, hebben de drie grootste spelers de club alweer verlaten om aan te schuiven bij een club dat wel meedingt om de grote internationale titels.
Ondertussen groeit de kloof. De grote clubs verdienen het geïnvesteerde geld aan spelers zo terug door de merchandising. Real Madrid kocht in twee jaar tijd Wesley Sneijder, Arjen Robben, Rafael van der Vaart (en Royston Drenthe). Bijna honderd miljoen was de club kwijt aan de vier Nederlanders. Het geld werd met de merchandising echter zo terug verdiend. De shirtjes met de namen van onze landgenoten achterop vlogen over de toonbank, sponsors meldden zich spontaan en de Spaanse grootmacht wist het afgelopen seizoen de nationale titel te prolongeren. Het geld komt dus snel genoeg terug in het laatje.

De lijst bij Ajax is langer dan bij welke club dan ook. De Amsterdammers raken ieder jaar één of meerdere zelfopgeleide spelers kwijt aan rijke Europese clubs. Kluivert, Davids, Seedorf, Bogarde, Van der Sar, Van der Meyde, Van der Vaart, De Jong, Sneijder, Babel en Heitinga, allemaal keerden ze de club die hun grootbracht de rug toe om hun geluk te beproeven bij een club waar ze minimaal twee keer zoveel zouden gaan verdienen. En in de meeste gevallen telde hun nieuwe werkgever een aantal miljoenen, verkregen uit de enorme tv- en sponsorgelden, neer.

Arsenal speelde onlangs in het kader van de Champions League tegen FC Porto. Arsène Wenger stuurde de volgende elf namen het veld op: Flamini; Sagna, Gallas, Touré, Clichy; Walcott, Fabregas, Denilson, Nasri; Adebayor en v. Persie. Zoek de Engelsen en je bent heel snel klaar. Alleen Theo Walcott speelt namelijk voor een club uit zijn vaderland. Deze voorbeelden pleiten voor de nieuwe constructie van Blatter en Platini.

Mijn voorbeelden laten denk ik goed zien dat er van eerlijke concurrentie allang geen sprake meer is. Kleine clubs worden uitgebuit terwijl grote clubs met geld kunnen blijven smijten om de selectie van nieuw elan te voorzien. Door het aantal buitenlanders terug te brengen worden de clubs uit Engeland, Italië en Spanje gedwongen zich te richten op de eigen markt en andere landen 'met rust te laten'. Bij Arsenal en Liverpool kwamen negen van de tien aankopen de afgelopen jaren uit het buitenland. Met de 6+5-regel zal het aantal buitenlandse aankopen flink teruggebracht worden. Clubs uit kleinere voetballanden kunnen spelers iets langer aan de club binden en zo eindelijk een representatief team smeden om een gooi te doen naar de Champions League. Zelf opleiden heeft weer zin en kleine clubs zullen het gevoel krijgen dat de overuren die zij besteden aan de jeugd het eindelijk waard zijn. Clubs als Ajax, Feyenoord, FC Twente, FC Porto, Sporting Portugal, Olympique Lyon enz. leiden nu niet voor zichzelf op, ze leiden op voor Internazionale, Arsenal, Liverpool, FC Barcelona, Real Madrid, Manchester United, Chelsea, Bayern München en straks ook Manchester City.
Ik ben dus groot voorstander van het voorstel van Sepp Blatter Jitse. De kloof tussen grote en kleine clubs moet nu eens teruggebracht worden. Momenteel is nauwelijks zichtbaar welke club nou beschikt over de beste jeugdopleiding. Dat is jammer. Ik weet namelijk dat Nederland, en dat zagen we in 1995 al, dan hele hoge ogen gooit. Elders in Europa en Zuid-Amerika geeft een jeugdtrainer zijn jonge spelers mee dat een pass moet aankomen. 'Binnenkant voet', hoor ik de trainer van de C-jeugd van Chelsea al zeggen. In Nederland gaan we veel verder dan binnenkant voet. Die fase hebben we in de F-al gehad. De D-jeugd krijgt hier al mee dat ze op het 'goede been' van de medespeler moeten inspelen en het liefst ook nog in de loop omdat dat de snelle balcirculatie ten goede komt. In de C-jeugd gaan we een stap verder door de talentjes mee te geven dat ze ingedraaid moeten staan, in de B ligt de nadruk op de vooractie en weer twee jaar later leert een speler dat de linies bij balverlies dicht op elkaar moeten spelen om de tegenstander geen ruimte te verschaffen. Daar komen ze aan de andere kant van de Noordzee echt niet op hoor. Dat wordt er pas ingegoten als die jonge Engelse gastjes van Arsenal en Liverpool mogen meetrainen bij resp. Arsène Wenger en Rafael Bénitez.

Tot slot wil ik nog even wijzen op FC Barcelona. De meeste Europese topclubs moeten straks, als het allemaal doorgaat, heel wat creatiever worden in hun aankoopbeleid. Barça heeft echter niets te vrezen. De Catalanen beschikken over een selectie dat stikt van de zelfopgeleide spelers. De ook zelfopgeleide trainer Pep Guardiola kan in een competitieduel met pak en beet Almeria UD kiezen voor de volgende formatie. Victor Valdes (Spanjaard, zelf opgeleid), Dani Alves (Braziliaan, Spaans paspoort), Carles Puyol (Spanjaard, zelf opgeleid), Gerard Piqué (Spanjaard, zelf opgeleid), Sylvinho (Braziliaan, Spaans paspoort), Xavi (Spanjaard, zelf opgeleid), Andrés Iniesta (Spanjaard, zelf opgeleid), Sergio Busquets (Spanjaard, zelf opgeleid), Lionel Messi (Argentijn met Spaans paspoort en zelf opgeleid), Samuel Eto'o (Kameroen, Spaans paspoort) en Bojan Krkic (Spanjaard, zelf opgeleid). Een opstelling met zeven Spanjaarden en maarliefst acht zelfopgeleide spelers. Ik vind dat bewonderingswaardig. Van FC Barcelona mag de 6+5-constructie direct ingevoerd worden en ook ik kan niet wachten...

Zo, ik hoop dat ik mijn improductiviteit van de afgelopen weken een beetje heb gecompenseerd met dit pleidooi voor wat ik hoop een revolutie gaat worden in de voetbalwereld. En ik beloof bij deze jullie de weblog niet hoeven weg te halen bij jullie favorieten. Ook Wilco niet. Wat fijn om mijn stadgenoot weer te kunnen laten zweten. In Limburg zijn de rapen gaar Wilbert. Bij Roda JC wordt de geldkraan dichtgedraaid door Nol Hendriks en iets zuidelijker in Sittard kunnen de lonen van de spelers nauwelijks nog uitgekeerd worden. Ook hier in de buurt worden we met mogelijke fusies geconfronteerd. FC Twente en Heracles Almelo bundelden de krachten al wat betreft de jeugdopleiding, en bij jou in de wijk wordt volop gespeculeerd over een FC Diekman. Een fusie tussen De Tubanters, Zuid-Eschmarke en ik meen ook Sportclub Enschede. Hoe kijk jij aan tegen fusies? Is het niet jammer dat er een stukje traditie verloren gaat? Is FC Diekman een serieuze optie? Wat zou je ervan vinden als de Tubanters Tubanters niet meer is en jij wekelijks in het clubgebouw van aartsrivaal SC Enschede te vinden bent? Heb jij, onderzoeksjournalist pur sang, nog pikante voorbeelden van (potentiële) fusies waar wij (nog) niets van meegekregen hebben? Afijn, vul het op jouw manier in en verras ons. Gegroet JI

Peking (3): Omhelzing van twee iconen

Mijn trilogie over Peking staat nog altijd. Ik noemde al het laffe gedrag van de media tijdens de Spelen. Altijd barsten ze van de kritiek, maar toen het moment daar was om een politiek statement te maken over de situatie in Tibet, hielden ze zich koest. Daarna maakte ik een compilatie van de emoties tijdens de spelen. Verdriet, arrogantie en vooral vreugde somde ik daarin op. In het laatste deel pik ik het mooiste moment van de Spelen eruit en dan kan het boek Peking wat mij betreft dicht.

Sporters zijn topsporters als ze weten te pieken wanneer ze moeten pieken. Topsporters worden iconen als ze jarenlang heersen en blijven verbazen. Neem Roger Federer of Zinedine Zidane. Topsporters worden ook iconen als de weg naar een titel erg lang is geweest. Zo zijn er tig voorbeelden van sporters die na jarenlang blessureleed terugkrabbelen. Sporters die na ernstig familieleed terugkeren op het oude niveau. Ook zijn er sporters die afrekenen met een ernstige ziekte om vervolgens ook nog eens de beste te worden in hun tak van sport.
De van kanker herstelde Lance Armstrong is daarvan natuurlijk hét voorbeeld. Maar de wielrenner, die zijn fiets onlangs weer uit de schuur haalde, heeft inmiddels een waardige opvolger. De Nederlandse zwemmer Maarten van der Weijden won de strijd tegen leukemie, een soort van bloedkanker. De iconenstatus verwierf hij vervolgens in Peking door de 10km te winnen. Niet alleen bij mij oogstte hij daarmee bewondering. De reactie van Pieter van den Hoogenband was legendarisch.

VDH fungeerde tijdens de race als commentator bij de NOS en hij kon zijn geluk enkele tientallen meters voor de finish al niet op. 'Hij doet het', klonk het een keer of tien uit de mond van de voormalig Olympisch Kampioen. Na die woorden haastte de Eindhovenaar zich naar het het meer om de nieuwe Olympisch Kampioen op te wachten. Van der Weijden was het 'bad' nog niet uit of zijn trainingsmaatje vloog hem in de armen. Die knuffel had alles. Een knuffel van: 'Als iemand dit verdient, ben jij het wel.' En zo is het maar net, respect voor Maarten van der Weijden.

Vergeten voetballer: 10. Mr. Dreadlock, Taribo West

Bedankt en sorry zeg ik tegen mijn weblogvrienden. Ik wist namelijk niet dat een kleine maand zonder nieuwe berichten op mijn weblog voor zoveel commotie zou zorgen. Telefoontjes, sms'jes en e-mails heb ik gekregen vanwege het feit dat mijn site niet echt 'up to date' meer is. Mijn uitleg is simpel: School maakt voorlopig meer kapot dan mij lief is. Mijn excuses en ik zal proberen het de komende weken weer dubbel en dwars goed te maken.

Na weken, maanden misschien wel, wordt het tijd dat ik de rubriek 'vergeten voetballer' afrond. Als het goed is heb ik straks tien (ex-)profvoetballers een beetje uit de anonimiteit getrokken. Niet dat ze nu in eigen land een standbeeld oplevert, maar als jullie keer op keer een 'oh ja-gevoel' hebben gehad, is deze rubriek voor mij geslaagd geweest.

De laatste in de serie van tien is eens niet geselecteerd om zijn voetbalkwaliteiten, postuur, mentaliteit of bicycle-trick. Ditmaal heeft de haardracht van een speler de doorslag gegeven. Door de honderden uren arbeid die deze prof in zijn kapsel heeft gestoken, krijgt hij van mij een klein eerbetoon. Dat is ook wel het minste wat ik voor hem kan doen.

De naam luidt Taribo West. Nigeriaan van komaf en een carrière waar hij met gemengde gevoelens naar terug zal kijken, denk ik. Zo kwam hij uit voor de grote twee uit Milaan, maar wordt het lijstje verder opgevuld door clubs waar voetbal van het niveau Bon Boys Haaksbergen wordt gespeeld. De inmiddels 34-jarige West toonde zijn dreadlocks onder meer bij Partizan Belgrado (Servië), Al-Arabi, Plymouth Argyle (Engeland, tweede divisie) en recent nog bij FC Paykan in Iran.

Daarnaast kwam de Nigeriaanse verdediger kort uit voor 1. Kaiserslautern en Derby County. Bij Auxerre in Frankrijk, waarmee hij in 1997 kampioen werd, beleefde hij zijn echte doorbraak. In dat jaar werd hij net als de Braziliaanse vedette Ronaldo door Inter Milan gekocht.

West werd in 1996 in Atlanta Olympisch Kampioen met Nigeria. De Afrikaan won in 1998 de UEFA Cup met Inter Milan en was met Nigeria actief op twee WK's (1998 en 2002). In totaal droeg hij 41 keer het shirt van de Super Eagles.

West staat bij mij te boek als die verdediger die de harde duels niet schroomde. Als die verdediger die bij FM (toen nog Championship Manager) in het seizoen 2000-2001 transfervrij te halen was. Als die international die deel uitmaakte van de gouden Nigeriaanse generatie met onder andere Jay-Jay Okocha, Nwankwo Kanu, Sunday Oliseh, Daniel Amokachi en Celestine Babayaro. Als die speler die als één van de weinigen Giuseppe Meazza verliet voor San Siro. En als die exotische verschijning die van die kraaltjes in zijn haar had, die ik om de spaken van mijn eerste fietsjes hing. En vanaf nu herinneren jullie hem ook als die speler die de tien in mijn rubriek Vergeten voetballer volmaakte.

Peking (2): Spelen van de emotie

Thunderbolt
Met de huidige technologie krijg je in elke sport bij de finale een close-up van de deelnemers te zien. Denk aan de volksliederen bij het voetbal, als de camera langs beide elftallen en het arbitrale korps gaat. En ook bij het zwemmen, als de finalisten zich op de startblok nog wat uitschudden en prepareren voor het moment suprème. Bij de sprintfinales bij het atletiek is dat niet anders. De namen van de finalisten worden één voor één opgeroepen en de één ontvangt een wat luider applause dan de ander.

Het standaardbeeld is dat de sprinter even zijn arm optilt om te laten zien om welke deelnemer het gaat en verder uiterst geconcentreerd bezig is met de 'race' die komen gaat. Het applause dat volgt krijgt hij/zij door de concentratie en zenuwen niet eens meer mee. Allemaal serieuze koppen, totdat de camera's en speaker zich richten op Usain Bolt. Pas 22, geboren in Jamaica, het postuur van een basketballer en de mymiek van een acteur.

Als de lens richting Bolt draait komt het beest los. De gespannen koppies bij zijn buurmannen lacht hij weg. Alsof hij een collega-rapper aan het dissen is gebaart hij met zijn handen. De heupen gaan heen en weer en als zijn naam omgeroepen wordt, neemt hij de houding van een boogschutter aan die met een glimlach op, op iets hoogs mikt. Het is een hele show.

Die show gaat nog tijdens zijn race verder. Na acht seconden, met nog 20m te gaan, vindt Bolt dat hij lang genoeg serieus is geweest en schakelt hij twee versnellingen terug. De snelheidsduivel beseft niet dat hij het wereldrecord met tienden kan aanscherpen in plaats van hondersten van een seconde. Het is een vernedering voor zijn collega's, die ver achterblijven. Arsenal legde Twente op de pijnbank, maar wat Bolt met zijn tegenstanders doet is nog veel erger. Op de koningnummers, 100m, 200m en 4x100m sprint, won Thunderbolt eenvoudig en slaagde hij er zelfs in een nieuw wereldrecord te vestigen. Dan mag je ook wel de Eddy Murphy gaan uithangen.

"Stelletje sukkels"
Het begon allemaal zo mooi. Jeroen Delmee mocht bij de opening van de Spelen in Peking namens Nederland de vlag dragen voor zijn bewezen diensten als hockeyer. Dat moest het begin worden van een spetterend afscheid. De champagnespetters bleven uit, want zonder medaille om de nek keerde hij met zijn hockey-équipe terug naar Nederland.

In de halve finale ontsnapte Duitsland op een Duitse manier en in de strijd om de derde plaats kreeg Oranje een pak rammel van Australië (2-6). En bij de topsporter pur sang knapte er toen iets. "Op belangrijke momenten gaven we vandaag niet thuis en dat was kenmerkend voor het hele toernooi. We zijn gewoon een stelletje sukkels. De laatste jaren hebben we helemaal niks bijgeleerd."
Mooie emoties bij Delmee, die het niet kon verkroppen dat de verdediging van Oranje in de eerste tien minuten tot drie keer toe opzichtig faalde en de Australiërs daarmee de bronzen medaille min of meer al om de nek hing. Het typeerde Delmee om zo emotioneel te reageren en zijn teamgenoten 'op de flikker' te geven. Het is de winnaarsmentaliteit waar bijvoorbeeld ook Jaap Stam zo om werd geprezen.

Manwijven
Toen Daniëlle de Bruijn de winnende treffer tegen de touwen gooide, sprong ik van de bank. De finale van de waterpolodames van Oranje tegen de vrouwen uit de VS was voor mij het meest spannende moment tijdens de afgelopen Spelen. Het doelpunt van De Bruijn, de laatste twee kansen van de VS maar vooral de reacties na afloop zullen mij bijblijven.

Robin van Galen dook met zijn assistenten na de 'eindzoomer' onmiddelijk het water in. Die omhelsingen en de tranen, dat is misschien wel het mooiste aan sport. Toen ik die succescoach zag genieten vergat ik die manwijven in zijn selectie even. Jack van Gelder liet hem opdraven voor de microfoon en Van Galen liet zijn tranen de vrije loop toen hem werd gevraagd over een sterggeval uit de familie. Weer kreeg ik kippenvel.
Dat onze waterpolodames ook bij de mannen meekunnen, bevestigden ze nog maar eens door journalist Van Gelder (toch rond de 100kg) met zijn tweetjes even het water in te 'jonassen'. Manwijven of niet, hun sentimenten deden me een paar keer goed trillen.

Vedettes onder elkaar
Nog zo'n innig moment. Hoewel de één inmiddels twee keer zo zwaar is als de ander en ze niet meer voor dezelfde club spelen, is de liefde er bij Ronaldinho en Lionel Messi er niet minder om geworden.

De kleine Argentijn zag zijn voormalig ploeggenoot in Barcelona arriveren. Ronaldinho zette Camp Nou op zijn kop, werd 's werelds beste maar gleed vervolgens af door een te uitbundige manier van leven. Messi maakte het allemaal van dichtbij mee. Vooral de eerste jaren van de Braziliaanse ster in Catalonië waren bewonderingswaardig. Hij goochelde erop los, scoorde aan de lopende band en bezorgde de ploeg van Frank Rijkaard persoonlijk de landstitel en de Champions League.

Messi, die langzaamaan ook aan de weg timmerde, keek zijn ogen uit en promoveerde zijn aanvalspartner tot idool. Altijd noemde hij de naam van Ronaldinho als hem werd gevraagd naar de beste speler ter wereld. Zelfs toen Dinho's slechte levensstijl het afgelopen seizoen aan het licht kwam en hij het team min of meer in de steek liet, weigerde Messi hem te beschadigen. 'Hij is en blijft de beste', klonk het uit de mond van het wonderkind.Dat maakte de knuffel na afloop van de halve finale tussen Argentinië en Brazilië zo speciaal. Messi is inmiddels misschien wel beter dan Ronaldinho ooit was. Toch blijft de kleine aanvaller opkijken naar zijn voormalig leermeester. Het moet ongeveer zo gegaan zijn tijdens die knuffel.

R: 'Gefeliciteerd kleine.'
LM: 'Bedankt maestro, jij blijft de man.'
R: 'Nee Leo, ik wás de man. Ik heb jullie keihard laten vallen het afgelopen seizoen. Ik schaam me dood.'
LM: 'Nee meester, dat moet je vergeten. Denk aan alles wat je ons hebt gegeven, we mogen je eeuwig dankbaar zijn.'
R: 'Win die finale en gedraag je. Je bent dan niet alleen de beste Leo, je blijft ook de beste. Ik meen het. Jouw tijdperk is aangebroken.'
LM: 'Jij blijft mijn held, succes in Milaan.'

Juwelier Phelps
Acht keer goud voor Michael Phelps. Chapeau! Wat een geweldenaar. Die op de eerste estafette, de 4x100m vrij, vond ik de mooiste. Frankrijk lag op koers voor goud, maar Jason Lezak vloog op de laatste 100m en bezorgde de VS alsnog verrassend de overwinning. Dat Phelps dat al niet meer had zien aankomen was te zien aan zijn reactie. Wat een kreet moet dat geweest zien.
Lucky Alexander
Joe heeft niet veel met Alexander en Maxima. Ik zal ook niet snel jaloers zijn op iemand van het Koninklijk Huis. Maar na de hockeytitel van de Nederlandse dames had ik graag even in Alexander's schoenen gestaan. Al die bekakte feestbeesten kregen na het behalen van hun gouden plak drie kusjes van de kroonprins.


Als Joe daar had gestaan, hadden ze die ook gekregen. En ik zou ze er wat tikjes op die mooie gespierde billen bij doen, evenredig met het aantal glazen champagne dat ze op dat moment ophadden. En dan maar hopen dat Fatima op dat moment al twee flessen achterover had geslagen. Minke Booij verdient ook een aai over d'r achterwerk. Niet eens vanwege d'r uiterlijk, maar meer vanwege haar spel. Wat een verdediger, die gaan ze missen.

Peking (1): Tibet in de doofpot

Peking zwaait deze week de mondiale topsporters uit. De Olympische Spelen zitten erop en terwijl alle media de medaillespiegel tonen, hun nationale medaillewinnaars in het zonnetje zetten en de afsluitingsceremonie in beeld brengen, kan ik in drie delen de balans opmaken.

Censuur
Om het evenement, dat de Chinese autoriteiten miljarden heeft gekost, te laten slagen, moest de berichtgeving over Tibet eerst getemperd worden. Als China door alle buitenlandse media geconfronteerd zou blijven worden met de schending van de mensenrechten in het buurland, zou de schade niet te overzien zijn. De bouw van de watercube, het Olympisch dorp en alle andere sportvelden kostten miljoenen.

Grootste kostenpost voor de Chinezen was misschien wel de beveiliging. Het voorkomen van terroristische aanslagen en/of het uitschakelen van de rebellerende vredesactivisten kostte de Aziatische grootmacht ook kapitalen. Grootste vrees voor China was dat al dat geld tevergeefs geïnvesteerd zou zijn, als de hele Spelen overschaduwd zouden worden door de situatie in Tibet. Om het immense evenement succesvol te laten verlopen, moest Tibet in Peking taboe worden. Hoe doe je dat?
Censuur is de sleutel. Drie weken lang heeft geen deelnemer, journalist, politicus of kijker nog omgekeken naar de Tibetanen die door het gastland uitgeroeid worden. De Chinezen hebben het zo gespeeld dat de hele situatie in het land van de Mount Everest in de doofpot is beland. Veel buitenlandse media die de mensenrechten normaal zo hoog in het vaandel hebben, houden zich drie weken lang gedeisd over de erbarmelijke toestanden in Tibet. Alsof ze een pact hebben gesloten met de Chinezen waarin staat dat vrijheid van pers niet langer acceptabel is.

Voordat dappere vredesactivisten ook maar hun signaal kunnen afgeven aan de miljoenen kijkers door te protesteren, worden ze er door de vele beveiligers al uitgevist. Een enkeling kan de wakende spleetoogjes ontwijken en wil zijn boodschap overbrengen aan de aandachtige atletiekvolgers door naakt het stadion in te rennen. Die boodschap komt echter nooit aan als de regie heel simpel overschakeld naar een camera aan de andere kant van het stadion.
Het uitschakelen van de normaal zo meelevende sporter was voor de autoriteiten misschien nog wel het gemakkelijkst.

In het Olympisch dorp linkt niets, maar dan ook niets, aan de situatie in het buurland. Dat wil zeggen dat de neutrale omroepen op de tv niet geïnstalleerd zijn, dat het internet heel zwaar gefilterd is en ga zo maar door. En daar komt bij. Als je een gouden medaille aan een lintje laat slingeren voor de ogen van de sporters, vergeten ze de door China aangerichte bloedbaden die voor de Spelen nog op het netvlies stonden.
Mede door al het 'gecensuur' zijn de Spelen bijzonder succesvol verlopen. Wereldrecords sneuvelden en torenhoge favorieten verzaakten haast niet. De Chinezen hebben met buitenaardse faciliteiten echt een prima klimaat gecreëerd voor de sporters om in te presteren. Wat dat betreft is het twintig dagen lang echt genieten geweest. Toch had ik het niet erg gevonden als een Usain Bolt na zijn uitmuntende prestatie op de 100m sprint met een spandoek vol anti-China-leuzen had gelopen. Of dat Maarten van der Weijden TIBET op zijn hoofd had laten verfen in plaats van NED. Of dat een heel stel judoka's van dezelfde gewichtsklasse gezamenlijk afspreekt uit protest niet deel te nemen.

De maatschappelijke verantwoordelijk bij de sporters was ver te zoeken en dat heeft me teleurgesteld. Misschien heb ik ook wel gemakkelijk praten. Feit is echter wel dat het bewaken van de vrede (hoofdzaak in het leven) door sport (bijzaak in het leven) naar de achtergrond verdreven is in Peking. Die conclusie is heel triest.

In memoriam: Farah Lahdo

Als een bloem zo is het leven,

't begin is teer en klein.

De één die bloeit uitbundig,

de ander geurt heel fijn.

Sommige bloemen blijven lang,

weer andere blijven even.

Vraag niet bij welke bloem je hoort,

dat is 't geheim van het leven.

God keek in zijn tuin en zag een leeg plekje

Hij keek naar beneden en zag een lachend gezichtje

Hij sloeg zijn armen om hem heen en zei:

"Farah, kom maar met mij mee."

Ik wens broer Ablahad en de rest van de familie het allerbeste toe! Moge hij rusten in vrede..

21-10-1986 †16-08-2008

Vergeten voetballer: 9. 1+8 Iván Zamorano

Iván Zamorano deed me altijd denken aan een leider van een Indianenstam. Of zo'n Indiaan die in de binnenstad van Enschede met zijn gefluit op een zelfgemaakt blaasinstrument de aandacht van de voorbijgangers voor zich weet te winnen.

Maar Zamorano, wat in het Aramees overigens 'deze zanger' betekent, was geen afgedankte muzikant maar een gerenommeerde profvoetballer. De Chileen vierde zijn hoogtijdagen in de jaren negentig. Van 1992-1996 was hij actief voor Real Madrid, daarna speelde hij vier jaar voor Internazionale.

In de Spaanse hoofdstad, toen de Koninklijke nog met die fraaie paars-witte Kelme-shirts speelde, baarde hij opzien door aan de lopende band te scoren. In 137 duels vond Zamorano (onder meer aan de zijde van Michael Laudrup) 77 keer het net. Toch zocht hij zijn heil na bijna vijf seizoenen elders. Internazionale ruimde een plekje in voor de Chileense international. Maar tot het niveau dat hij in Spanje haalde, kwam hij in Italië niet echt.

Zamorano mocht aanvankelijk nog starten met rugnummer 9. Dat nummer had hij ook in Madrid en bij Sevilla (1990-1992) en St. Gallen (Oostenrijk, 1988-1990) gedragen. Maar in zijn derde seizoen raakte de spits zijn lievelingsnummer kwijt. Ronaldo beleefde de beste tijden in zijn carrière en kon het nummer bij de clubleiding gemakkelijk opeisen. Roberto Baggio speelde met tien en voor Zamorano was er niet veel moois over. De Zuid-Amerikaan bedacht een creatieve oplossing en ging spelen met rugnummer 18. De materiaalman van Inter plaatste er een klein plusje tussen zodat toch nog een beetje aan de wens van Zamorano kon worden voldaan. 1+8 is immers 9.

Na zijn periode bij Inter bouwde Zamorano zijn carrière af bij het Mexicaanse América. Zijn laatste club werd Colo Colo in zijn vaderland Chili. Zamorano speelde 69 interlands en trof daarin 34 keer doel. Samen met de andere Chileense legende, Marcelo Salas, vormde hij in de jaren negentig een koningskoppel. Op de Olympische in Sydney in 2000 werd Zamorano als dispensatiespeler topscorer met zes doelpunten. Ander hoogtepunt voor inmiddels 41-jarige Zuid-Amerikaan is het behalen van de UEFA Cup in 1998. Internazionale versloeg Lazio Roma met 3-0 in de finale en Zamorano tekende voor de openingstreffer.

Oproep aan idioten:

Willen bouwvakkers, brugpiepers en telefoonfreaks voortaan niet meer reageren op de sms-reclames van bijvoorbeeld buikspreekpop Achmed en 'sms ringtone aan'. Dan verdwijnen die irritante commercials ook een keer van de buis en sneuvelen mijn afstandbedieningen niet langer. Doordat jullie investeren in de reclamemakers, krijgen zij geld om die 'shit' te updaten met nieuwe top 40-ringtones, dancing bunny's, schattige beertjes en ga zo maar door. Als jullie niet langer geld in hun laatje brengen, verdwijnen die reclames vanzelf. Dank u vriendelijk!

Wat zou je doen?

Stel je voor: Je bent een arme man en je hebt nauwelijks geld. Met heel lang heel hard werken heb je €10.000 bij elkaar gespaard. Op een dag heb je al het geld op zak en belandt je per toeval in een goktent. Allemaal mannen met veel geld leggen een kaartje en nadat je een tijdje de kat uit de boom hebt gekeken kan je de verleiding niet meer weerstaan en neem je plaats aan een pokertafel.

De €10.000 gaan uit je zak en je begint met het spelen van Texas Hold 'em (standaard pokerspel). Na een paar handen merk je al dat je over beginnersgeluk niet te klagen hebt. De tien ruggen worden verdubbeld en je schopt het zelfs tot een ton. Bij een ton blijft het niet want je wint nog een paar grote 'potten' en op een gegeven moment heb je een stack van maarliefst €400.000. Je bent geen arme man meer. En dan...

Je besluit nog even te spelen en dan op te staan omdat het inmiddels al laat is en je jouw opgebouwde vermogen niet wilt verspelen. Eén handje nog. Je bent big blind en de croupier begint weer eens met dealen en... jouw kaarten: Twee keer een aas! Beter kan niet. Van de zes spelers aan tafel folden de eerste vier hun hand. De small blind is een rijke meneer die tevens chipleader is. Hij bekijkt zijn hand en slaat vervolgens all-in met een stack €500.000,-

Het heeft veel weg van een doemscenario. Je hebt de beste hand van het spel maar kunt ondanks dat met een 'call' weer gedegradeerd worden tot die arme die geen fatsoenlijk heeft voor op zijn boterham. Aan de andere kant: Hoe vaak heb je de kans om miljonair te worden? Die kans is groot omdat je de best mogelijke hand hebt. Je twijfelt want je wil niet in één klap weer alles wat je hebt inleveren. Als je fold ga je met bijna vier ton naar huis. Call je, wordt het acht ton of nul komma nul euro. Wat zou je doen?

'I believe I can fly'

Rond een uur of zeven ging mijn telefoon: Gaby. Altijd welkom, dacht ik. Lekker chillen bij mij thuis, X-Box aan en wat lekkernij op tafel. Maar al snel werd me duidelijk dat Gaby andere plannen had. Hij sprak gehaast en ik hoorde veel geruis (meer dan ik normaal had met mijn tijdelijke schijttoestel) waardoor het haast leek of hij vanuit een helikopter belde. Of ik met een paar minuten voor de deur kon staan. No problemo!

Joe trekt wat aan, sjokt naar beneden, opent de voordeur en hoort op afstand al iets de trommelvliezen weinig goeds belooft. 'Komt die gast in een concorde aanvliegen?', dacht ik. Lang hoefde ik niet te wachten op het antwoord. En de bolide waarin Gaby met peetneef Herbert kwam aanscheuren verklaarde het korte wachten. Een BMW 6-serie cabrio. Verbouwereerd bleef ik even staan kijken naar de cabrio en net toen ik de velgen wilde gaan aflikken maanden de mannen mij om in te stappen. Ik sprong achterin, legde vier vouwen in mijn stelten en genoot met volle teugen van de luxe en razendsnelle kar.
Gaby, een fervent autokenner, zat achter het stuur en volgens mij had 'ie een paar bakstenen op het gaspedaal liggen. Meestal knijp ik 'em als de bestuurder twee keer zo snel rijdt als de toegestane snelheid, maar mijn buurjongen ging nog een stap verder. 140 km p/u op een weg waar men niet harder dan vijftig mag. Door de spiegel zag ik Gaby genieten. Het was zijn feestje, en ik kreeg als eerste een invitatie. Dat kan ik nog 'es waarderen.

Oh ja, en over die auto. Herbert had die auto meegekregen van zijn neef. Die neef heet Andreas Gulunay. Een twintiger die wel eens een gokje waagt. De jongen had wat schulden gekregen door het gokken maar kon die allemaal in één keer aflossen toen hij tweede werd bij een European Poker Tournament in Dortmund (zie video). Gulunay, ook wonend in Duitsland, loste daarop zijn schulden af en schafte zichzelf met een deel van het overgebleven prijzengeld deze droomauto aan. Het pokerbeest was die middag al vroeg in het casino en hij gaf zijn neef Herbert de auto mee.

Al rijdend in de bolide van over de ton was Gaby de eerste naam die bij Herbert opkwam. 'Ik moest meteen aan hem denken. Ik weet hoe gek hij is van deze auto', liet Gaby's peetneef later weten. En dat was te zien. Mijn kameraad, die de bruiloft van zijn neef ervoor onderbrak, scheurde erop los. Gaby voelde zich duidelijk een soort van Schumacher. Joe voelde zich een rijke stinkerd. Het ritje is zeker voor herhaling vatbaar. De volgende dan wel in Monte Carlo of op de boulevard in Miami.

De meesters van Maestro

De horeca in Enschede heeft er een toptent bij. Maestro Grill & Ribs is pas een paar dagen open en de hongerige Enschedeërs hebben het afhaal- en bezorgcentrum al in grote getale gevonden.

Maestro, waarvan de opening op 1 augustus plaatsvond, is eigenlijk van alle keukens thuis. De Amerikaanse gerechten (spareribs en burgers) hebben er de overhand maar ook Italiaanse (pasta's), Turkse (kebab) én Nederlandse (Hollands biefstuk) gerechten sieren de menukaart. Verder komen er ook de kinderen (kindermenu's) aan hun trekken.

De prijzen wekken eveneens verbazing. Hoewel ze al aan de lage kant zijn, gaat er met de openingsactie nog eens 25 procent van af. Heerlijk eten zonder dat de portemennee er onder komt te lijden dus!

De koks in Maestro hebben al tientallen jaren ervaring in de horeca en dat is de eerste dagen al gebleken. De klanten stroomden binnen om de verrukkelijke specialiteiten van de koks te proeven en anderen bellen een half uur na de bezorging om te vertellen dat ze hebben genoten.

Maestro is gevestigd aan de singel op Hogeland, aan de Hendrik Smeltweg.

Three of a kind: 28. Foppe moet verder kijken dan zijn neus lang is

Vakantiegenieters! Hoe maakt u het? Volgens mij is alles wel goed, want genoeg tijd om een uurtje aan onze rubriek te slijten lijken jullie niet meer te hebben. Daar zou ik graag verandering in zien zodat onze trouwe bezoekers ook weer wat te lezen hebben. Maar goed, ik kan jullie natuurlijk niet dwingen. Het bier staat bij jullie immers altijd koud in de koeler.

Je wilde eerst mijn ranglijst voor het seizoen 2008/2009 Jitse. Die kun je krijgen. Al te veel woorden wil ik er echter niet aan vuil maken. Maar één ding lijkt me duidelijk: Die schaal gaat weer terug naar Amsterdam. Verder leveren FC Twente en SC Heerenveen een aantal plaatsen in, zullen Groningen en Vitesse imponeren en mag FC Utrecht blij zijn als het zich rechtstreeks weet te handhaven.

1. Ajax
2. Feyenoord
3. PSV
4. FC Groningen
5. AZ
6. Vitesse
7. FC Twente
8. SC Heerenveen
9. NEC
10. NAC
11. Sparta
12. Roda JC
13. De Graafschap
14. Heracles
15. FC Utrecht
16. Willem II
17. ADO Den Haag
18. Volendam
En dan over naar Peking, waar we in de komende weken beslag moeten zien te leggen op Olympische voetbaltitel. Het kan aan mij liggen, maar volgens mij is daar met dit team een mirakel voor nodig. Foppe de Haan werd de afgelopen jaren de hemel in geprezen na de Europese titels die het gevolg waren van zijn oog voor talent.

Hoewel hij voor de microfoons blijft kwebbelen, merk ik aan zijn ogen wél dat hij een jaartje ouder wordt. De keuze voor Gerald Sibon als dispensatiespeler is ongegrond en onnodig. De aanwezigheid van Calvin Jong-A-Pin heb ik ook niet begrepen.

Als keepers gaan Piet Velthuizen en Kenneth Vermeer mee. Logisch en duidelijk. Velthuizen verbaasde het afgelopen seizoen alle kenners en heeft alles in zich om een grote te worden. Als tweede doelman heeft Vermeer een plekje verdiend. Bij Willem II herstelde hij zich uitstekend na een matig begin. Met zijn katachtige saves en sterke 1-op-1-duels is hij straks een prima stand-inn voor Velthuizen.

Over de verdediging heb ik mijn twijfels. Jong-A-Pin ziet er leuk uit met zijn dreadlocks, maar voetballend heeft hij vooralsnog weinig laten zien. Erik Pieters is straks de eerste linksback. Urby Emanuelson, mee als middenvelder, kan ook links achterin uit de voeten. Jong-A-Pin is dan overbodig, ook omdat hij simpelweg niet goed genoeg is voor een plek bij de eerste achttien.
Kees Luijckx, bij Excelsior als middenvelder strijdend tegen degradatie, staat in China misschien wel centraal achterin. Ook zijn presentie heeft mij verbaasd. Het is een aardige voetballer die zo nu en dan een vrije bal in de bovenhoek mikt, maar niet meer dan dat. Dan zou ik eerder Ryan Donk meenemen. Die heeft weliswaar een slecht seizoen achter de rug, maar heeft al wel de nodige Europese ervaring en is ook in staat een sierlijke Argentijnse of Braziliaanse aanvaller het vuur aan de schenen te leggen. Ook Peter Wisgerhof (dispensatie) en Arnold Kruiswijk zijn centrumverdedigers die zich op dit podium staande kunnen houden. Luijckx lukt dat niet.

De namen voor de posities op het middenveld zijn begrijpelijk en verklaarbaar. Toch vind ik dat Jonathan de Guzman onnodig de hemel in wordt geprezen. Hij zou een Nederlands paspoort moeten halen omdat hij een potentiële A-international is. Nou, er mag wel heel veel gebeuren wil de geboren Canadees doorstoten naar het grote Oranje. Als je het mij vraagt presteert hij veel te wisselvallig en is hij erg voorspelbaar. Met name dat laatste maakt hem bijvoorbeeld minder gevaarlijk dan Nordin Amrabat. Die is onberekenbaar en creëert uit het niets kansen. De Guzman moet zijn waarde straks maar aantonen.

De Olympische Spelen is een immens evenement. Miljarden mensen volgen straks de verrichtingen van onze talenten. Volgens mij is dat onze bejaarde Fries niet ontgaan. Zijn liefde voor zijn streek heeft hem denk ik doen besluiten om 'zijn club' SC Heerenveen te promoveren tot hofleverancier voor de OS, zodat straks alle buitenlandse kijkers niet alleen kennis maken met de getalenteerde lichting van Oranje, maar ook met die van Heerenveen.

Anders kan ik de keuze voor Jong-A-Pin en vooral Gerald Sibon niet verklaren. De lange aanvaller van Heerenveen heeft mij het afgelopen seizoen positief verbaasd. Alleen is hij na zijn inspanningen nu niet meer dan een lantaarnpaal waarvan het licht niet eens meer aanwil. Bovendien moeten aanvallers complementair zijn. In mijn ogen verschilt Sibon niet (genoeg) van Roy Makaay. Ryan Babel vult de Feyenoord-spits wel uitstekend aan. Dat hebben we in de afgelopen oefenwedstrijden kunnen zien. Bij mij zou er een streep gaan door Sibon en ik zou een plekje inruimen voor Marvin Emnes, samen met Amrabat dé revelatie van het afgelopen seizoen.
Emnes is dodelijk. Hij is snel, behendig en heel doelgericht. Het afgelopen seizoen blonk hij uit bij Sparta en in de moeilijkste wedstrijden (die tegen de klassieke Top 3) imponeerde hij misschien wel het meest. Emnes toonde aan klaar te zijn voor de top door 's lands beste verdedigers zijn hielen te laten zien. Dat is Gareth Southgate, zijn nieuwe trainer bij Middlesbrough, niet ontgaan maar onze grijze keuzeheer jammer genoeg wel. Emnes is door zijn snelheid en behendigheid nauwelijks te verdedigen. Sibon hoeft niet op dekking te rekenen, die wordt vrijgelaten aangezien hij na een vermoeiend seizoen geen puf meer heeft om gevaar te stichten.

Foppe had dus wel iets verder mogen kijken dan alleen in Heerenveen. In Milaan loopt nog wat leuks rond. Bij Feyenoord loopt een linksbenige verdediger met een hele rugzak aan ervaring. Het draait niet alleen om talent, naam is ook belangrijk. Bij Ronaldinho mogen er minimaal twintig pondjes vanaf, toch wordt er ondanks een overvloed aan talent een plekje voor hem ingeruimd bij de Gele Kanaries.


Ook bij andere landen duiken vergeten namen weer op. Ik kijk bijvoorbeeld uit naar Argentinië, waar Juan Román Riquelme straks weer met de bal onder de voet het spel verdeelt. Hoewel ik ons huidige middenveld heel sterk acht, had de bondscoach van mij wel een plekje mogen inruimen voor Seedorf. De middenvelder van AC Milan zou bovendien met een soort van vaderrol perfect passen in deze selectie.
De Olympische titel is met deze selectie dus teveel van het goede. Maar bij de laatste vier zie ik ons wel komen. Brazilië en Argentinië maken uit wie de Olympisch Kampioen wordt van 2008. En als ik nog een outsider noemen mag, ga ik voor België. Een prachtig team hebben ze. Daar moet eens een Nederlandse trainer voor de groep gaan staan. Misschien dat die talenten dan ook nog eens kunnen triomferen.


Joe's Olypische Selectie van 18:

Doel: Velthuizen, Vermeer
Verdediging: Janmaat, Pieters, Marcellis, Wisgerhof en Kruiswijk
Middenveld: Seedorf, Sno, Bakkal, Maduro, Emanuelson en Drenthe
Aanval: Makaay, Babel, Emnes, Amrabat en Beerens

En dan nog even mijn vriendelijke stadgenoot aan het werk zetten. Wilco, de kans bestaat dat mijn club Mediterraneo over een jaar of tien in de Eredivisie voetbalt. Nou is dat niet heel waarschijnlijk, maar de KNVB heeft de onderkant van de Jupiler League wel losgeschroefd en biedt amateurclubs nu de mogelijkheid om zich het betaalde voetbal in te werken. Hoe het allemaal precies in zijn werk zal gaan, is me niet geheel duidelijk geworden aangezien ik de afgelopen weken min of meer in een hol gewoond heb. Kun jij, researcher pur sang, ons vertellen wat het nieuwe concept van de KNVB inhoudt? En laat daarna direct weten of het wat is, en of we Medi of jouw blauw-zwarte club in de toekomst kunnen gaan bewonderen in de Arena of De Kuip?!

Vergeten voetballer: 8. Oranje-beul Jason McAteer

'Voetbal is emotie' en dat werd me op 1 september 2001 voor het eerst echt duidelijk. In Dublin moest Nederland winnen om een play-off-ticket voor het WK naar Korea en Japan te bemachtigen. Maar de beste Oranje-lichting die ik heb meegemaakt liet zich op Landsdowne Road aftroeven door het 'nietige' Ierland.

Ik had er in eerste instantie een goed gevoel bij. Oranje kan pieken als het moet, dacht ik, en al helemaal tegen iets mindere landen. Bovendien deed mijn tweede vader Patrick Kluivert mee. Vijf jaar eerder had hij in één van de beste wedstrijden uit zijn carrière Oranje hoogstpersoonlijk naar het EK in Engeland geschoten. In de play-offs naar dat EK scoorde Oranje's topscorer aller tijden twee keer in de met 2-0 gewonnen play-off tegen .. Ierland.

Mijn voorgevoel en alle veelbelovende statistieken in de aanloop naar de 'wedstrijd van de waarheid' bleken geen pepernoot waard. Oranje, met Louis van Gaal aan het roer, kreeg tien Ieren (Gary Kelly moest vroeg in de tweede helft met rood van het veld) niet op de knieën. Bijna zeventig minuten beet ik op mijn nagels en bibberde ik van de angst.

Jason McAteer maakte in minuut '68 een eind aan mijn 'zenuwgedrag'. Ik hoor de echo van Evert ten Apel's geschreeuw op de radio (ik was onderweg naar een bruiloft in Amsterdam) nu nog naklinken: 'Jaaason McAteeeeer'! De Ierse doelpuntenmaker kreeg zijn treffer in de schoot geworpen door Mark van Bommel. De middenvelder liet zich eerst gemakkelijk omspelen door Roy Keane aan de zijkant en legde zijn 'mannetje' McAteer bij het doelpunt ook geen strobreed in de weg door 'gewoon' niet te dekken.

Weg WK! In 1998 was het Nederlands elftal er al heel dichtbij. De verwachting was dat Oranje in Azië opnieuw een gooi zou doen naar de felbegeerde titel. McAteer, toen uitkomend voor Sunderland en inmiddels actief voor Tranmere Rovers, schoot de droom van vijftien miljoen Nederlanders aan flarden en bezorgde mij indirect een loodzware zomer in 2002.

Gedurende het WK werd het gevoel alleen maar erger. Turkije en Korea geraakten tot in de halve finale en vanaf dat moment werd het voor mij (en ik weet zeker voor miljoenen andere Nederlanders ook) zo'n 'wat-als-WK'. 'Wat als McAteer niet zou scoren in Dublin?' Die verdoemde McAteer.




Twintig maanden later bezorgden Filippo Inzaghi en Jon Dahl Tomasson mij de tweede voetbalkater door Ajax in de slotminuut uit de Champions League te kegelen.

'Hartje zomer'

Joe is niet snel bang, maar zaterdagavond kneep hij 'em wel even. Een potje voetballen op het kunstgrasveld van de Enschedese Boys werd hevig verstoord door de donders en bliksems.

Omdat er ook kleine jongens (twee neefjes van me) bij waren, haastten we ons al bij de eerste bliksemstralen naar de tribune. En daar zaten we dan. Sigaret in de bek en aanhoren en zien waar 'moeder natuur' toe in staat is. En dat was nogal wat. De donders deden ons naar elkaar toe kruipen en na de bliksemstralen staarde een ieder zijn 'buurjongen' met grote ogen en open mond aan.

Dat we moesten onderduiken had ik vooraf niet gedacht, laat staan dat ik tijdens het onderduiken een lesje natuur/scheikunde zou krijgen. Mijn peetneef Benjamin, die geloof ik sinds zijn vierde al bouwvakker is, leerde ons wat te doen bij dit soort noodweer. 'Klein maken', 'de getroffene trappen' en 'aan een electriciteitsmast hangen' is me van hem bijgebleven.
Omdat mijn hersenmassa door de zware stoten niet optimaal functioneerde heb ik de preventiemaatregelen thuis nog even opgezocht op het internet. Lang leve mijn vriend google! Dankzij hem zal ik nooit meer zwemmen tijdens het onweer, gaat de paraplu weg bij het horen van een donder en sluit ik de auto heel goed af als ik me op het moment van de onheilspellende storm op de weg bevind.

Oh ja, dan was er nog de discussie die we hadden onder de tribune, die door de stevige windstoten nauwelijks als afdak kon fungeren. Terwijl de druppels ons alsnog pestten, discussieerden mijn peetneef en ik over de afstand tot de flitsen.

De berekening ervan was ons niet helemaal duidelijk. Moesten we het aantal seconden tussen bliksem en donder nou delen door vijf of vermenigvuldigen met vijf? Antwoord: Geen van beiden. Volgens mijn andere kameraad Wikipedia moet je het aantal seconden delen door drie en dan heb je de afstand in kilometers. Nauwkeuriger: Iedere seconde staat voor een afstand 343m.
In het hartje van de zomer op mijn weblog vertellen over onweer en bliksem, dat had ik dus nooit verwacht. Maar we hebben nog twee maanden. Dus hopelijk gaat mijn tweede 'klimaatblog' over een hittegolf waarbij ik woorden als 'hangmat', 'cocktail', 'korte rokjes', 'cabrio' en 'Freibad' kan gebruiken. Mijn trouwe lezers die op vakantie zijn in Chersonisoss, Lloret of Hawaii (want ook daar heb ik ze zitten) moeten dit bericht als niet gelezen beschouwen.

Look-a-like: Thorpedo en Ibracadabra

De achternaam, afkomst en beroep doen anders vermoeden maar Ian Thorpe en Zlatan Ibrahimovic kunnen niet anders dan broers van elkaar zijn. Ik had deze look-a-like al lang terug in gedachten, maar werd er deze week zelfs door kameraden op geattendeerd.

De bijnamen Thorpedo en Ibracadabra vertellen het verhaal van de twee topsporters eigenlijk al. De één vliegt als een vuurpijl door de grote Europese baden en de ander kan toveren met een voetbal en is daarom een nachtmerrie voor elke mondiale topverdediger.

Twee knappe mannen die met groot machtsvertoon hun sport aanzien geven. Maar ik geef je opeen briefje, als ze in het Freibad in Gronau op de rug gaan zwemmen, gaat het 'haaienalarm' af. Zoek de verschillen en dan kun je de neus wel overslaan, want daar vind je er geen.

De Australische zwemmer Ian Thorpe

De Zweedse voetballer Zlatan Ibrahimovic

Justin Bieber (5)

Alsof naar school gaan, muziekles, zingen voor de webcam en het versieren van Esmée Denters niet genoeg tijd in beslag neemt, houdt onze Canadese artiest in wording ook nog tijd over om te sporten. En hoe!

In Canada (waar volgens mij een keer vijf leren voetballen te vinden zijn) toont hij in de achtertuin zijn voetbalkunsten en bewijst hij dat een toekomst in de NBA ook niet onwaarschijnlijk is. Check it out!

Vergeten voetballer: 7. Stormram Carsten Jancker

In het voetbal zijn er van die onderlinge duels tussen spelers waar je je keer op keer op verheugd. Zo keek ik altijd uit naar de duels tussen Ronaldinho en Sergio Ramos, was ik altijd benieuwd of Walter Samuel van Inter Milan een keer niet gedold zou worden door voormalig Juventus-speler Zlatan Ibrahimovic en in Nederland is de ontmoeting Klaas-Jan Huntelaar vs Douglas (FC Twente) een interessante geworden.

Aan het eind van de jaren negentig was er ook altijd een duel waardoor ik op nog geen meter van de televisie ging zitten. Manchester United en Bayern München waren de absolute Europese grootmachten en als die twee elkaar troffen kon ik niet wachten op de duels tussen onze eigen Jaap Stam en Bayern-spits Carsten Jancker. Allebei een postuur van een uitsmijter, een kale kop waar een Sensation Black-ganger jaloers op is en beiden met de kracht van een worstelaar uit de World Wrestling Federation.

De sierlijke spitsen die nu het voetbal op de kaart zetten kunnen er niet mee zitten als ze negen op de tien kopduels verliezen van een verdediger. Bij Carsten Jancker was dat wel anders. De forse Duitser ging elk kopduel aan alsof zijn leven er van afhing. Bij de spits, die toch vooral als luchtmacht werd ingezet, was het ook opvallend om te zien hoe hij de bal aan de grond bij zich hield. Verdedigers die een duel probeerden te winnen op de middenlijn, kregen een beuk en belandden op de achterlijn.

Jancker was een echt aanspeelpunt. Inspelen en aansluiten, en dat werd voor Bayern, met goed schietende spelers als Scholl, Effenberg en Basler in de gelederen, een absoluut wapen in de jaren negentig. Als je nu een spits wil aanspelen om bij te sluiten en het doel onder vuur te nemen, worden je de benen al snel onder het lijf vandaan gemaaid door een Materazzi, Vidic of Alex.

In Duitsland was Jancker actief voor jeugdliefde FC Köln (1993-1995), Bayern München (1996-2002) en 1. Kaiserslautern (2004-2006). Daarnaast speelde hij een seizoen bij Rapid Wien in Oostenrijk en twee seizoenen bij Udinese in de Serie A. In 2006 verliet hij K'lautern om te gaan spelen in China bij Shanghai Shenshua. Het Chinese avontuur liep op niets uit en Jancker trok opnieuw richting Oostenrijk. Daar komt de inmiddels 33-jarige aanvaller nu uit voor SV Mattersburg. Jancker speelde 33 interlands voor Duitsland en kwam daarin tien keer tot scoren.

Justin Bieber (4)

Exact een jaar terug was ik in de Amsterdam Arena voor het concert van Justin Timberlake. Als me iets bijgebleven van het optreden van de nieuwe King of Pop is het wel zijn muzikale diversiteit. JT zong de pannen van het dak, schotelde ons fantastische dance-acts voor maar verrassender nog, hij bespeelde tijdens het drie uur durende concert zowat elk instrument.

Van iemand die de muziekwereld gaat of wil betreden verwacht je toch op zijn minst dat hij een beetje muzikaal is. Naast een leuke stem is het kunnen bespelen van één of meer instrumenten een prettige eigenschap voor een artiest in wording. Bij onze Justin (the second) lijkt dat op 13-jarige leeftijd al aardig goed te zitten. Luister en kijk mee!


Gevoel voor ritme


Op de Canadese straten tracht de jonge gitarist wat bij te verdienen

En ook The Drums maken kennis met zijn magische vingers

'Maar we komen er samen toch wel uit, kerel!'

Nu ik het rijk voor mijzelf heb (mijn ouders zijn voor zes weken naar Turkije) kan ik doen en laten wat ik wil. De meesten denken dan aan barbecue's, ordinaire orgies en andere fuiven. Maar Joe is niet echt van dat losbandige leven. Ik ben meer van het chillen. Lekker thuis zitten, met wat drank en wat chips, kameraden erbij en tot in de vroege uren lekker lullen over van alles en nog wat. Dat was ook woensdagavond (of eigenlijk donderdagochtend) het geval, totdat er één op een geniaal idee kwam.

'Heb je monopoly nog Johan?', vroeg mijn buurjongen Gaby. 'Nee', antwoordde ik, terwijl ik niet eens zeker was van mijn antwoord. 'Ah jammer man, die mooie tijden van vroeger', reageerde mijn oud-klasgenoot weer. En toen begon het ook bij mij te kriebelen. Even zoeken was wel het minste wat ik kon doen. Ik naar boven, naar mijn slaapkamer, boven op de kast (waar mijn moeder alle shit dropt zodat niemand het ziet) kijken en ja hoor. Daar lag het beste spel ter wereld. Het karton van de deksel inmiddels veertig keer vastgeplakt en ook het overgrote deel van het briefgeld was al geplastificeerd om nog meer scheuren te voorkomen.

Dus Joe naar beneden, met miljarden aan nepgeld in zijn hand. En nog voordat ik de woonkamer weer binnenkwam zag ik Gaby, David en Matti glimlachen van oor tot oor. De jeugdsentimenten kwamen duidelijk bovendrijven. En daar gingen we, op jacht naar een monopoly.

Gaby, sowieso de beste zakenman onder ons, won én de woensdag én de donderdag. Maar dat was bijzaak, want wat hebben we gelachen. David, die een paar keer 40.000 ving omdat hij met zijn worpen steeds precies op START landde, noemde zich al snel 'chipleader', hetgeen hij overnam van zijn grootste hobby; pokeren. Matti dacht een groot mannetje te zijn door bewust niets te kopen in de 'kleine steden' als Utrecht en Groningen. Dat hij op donkerblauw (Amsterdam) en groen (Rotterdam) mikte, bleek een grote blunder toen al gauw bleek dat Gaby met de grote steden aan de haal ging.

Het spel leverde nog veel meer hilarische taferelen op. David heeft met écht geld een gat in de hand, maar als we een spel spelen met nep geld, knijpt 'ie zijn handen keihard dicht en mag er geen flapje ontsnappen. 'Betalen', klonk het dan nog voordat de tegenstander zijn strijkijzer of hoed had verzet. En Gaby kon net als in zijn 'echte leven' smijten met de ruggen. Slechts één keer kwam onze forse kameraad in de problemen. Precies nadat David hem een kleine schuld aflosde, kwam Gaby op een hotel van degene die zojuist in hem had geïnvesteerd.

'Jaja, en nu hang je', zei David zonder dat hij zijn lach kon inhouden. Gaby's antwoord was typerend: 'Ach, we komen er samen toch wel uit, kerel'. En dat laatste woord legt ons dat plat van het lachen. Of die keer dat David de (ik meen) algemeen fonds-kaart trok met de tekst 'u erft 10.000'. Toen ik vroeg 'van wie?', kwamen een ieder met suggesties. Mijn supergierige buurman was het in ieder geval niet.

Wat iedereen die het spel wel eens heeft gespeeld zal herkennen, is de jacht op het vrij parkeren. Na verloop van tijd puilen de flappen de jackpot uit en elke deelnemer telt het aantal ogen dat hij/zij nodig heeft om beslag te leggen op de tonnen. Ook bij ons was dat steeds het geval. Gevloek en geschreew als er een oog te veel of te weinig gegooid wordt en 'patserpraat' als de worp wel lukt: 'Who's the man' en 'wat denk je jonge, ik ben miljairdair.'
De eerste dag was een marteling voor mij, David en Matti. Gaby kreeg én Rotterdam én Amsterdam (de duurste steden) in bezit en creëerde zo een mijnenveld voor ons. Matti en ik stapten regelmatig op een mijn en konden ons pionnetje al snel opbergen. David hield het wat langer vol, maar toen er vanuit Utrecht en Haarlem ook nog eens op hem werd geschoten, stortte ook hij in.

Eén ding weten we nu zeker: Dorpstraat het dorp en de waterleiding zijn misschien wel de grootste goudmijnen in het spel (alsof er een bepaald systeem in zit). Tientallen keren hebben we aan Gaby onze energierekening moeten overmaken en tig keer telden Gaby, Matti en David 200 euro neer voor een bezoek aan deze dorpeling.

Het mooiste tijdens zo'n spel vind ik de manier waarop we het geld uitgeven. Zo van, 'knaken zat, alsjeblieft jongen.' Toen David na het trekken van een kans-kaart jarig bleek drukten we hem alledrie een duizendje in de hand. 'Nog vele jaren jongen', 'humro jarigo (in het Syrisch)' en 'fijne verjaardag' klinkt het dan heel droog. En aangezien ik drie keer op rij tweede werd in een schoonheidswedstrijd, konden we aan het eind in koor roepen: 'Matti was natuurlijk eerste.'

Je hoort het al wel. Monopoly is, zeker met dit gezelschap, voor herhaling vatbaar. Dus jullie zijn de komende dagen weer van harte welkom heren.

Justin Bieber (3)

Onze artiest in wording lijkt, gelet op zijn muziekkeuze, te gaan voor R&B-carrière. De immitaties van Justin Timberlake, Chris Brown en Usher tonen zijn smaak. Zijn gekozen voorbeelden zijn zo'n beetje de beste dansers in het genre R&B. Maar kan Justin Drew Bieber zelf ook dansen als hij straks in een bomvol Madison Square staat? Let's have a look!

Justin als danser



Op Michael Jackson - Beat It


Op Chris Brown - Yo

Justin Bieber (2)

Met zijn zangkwaliteiten maakten we al kennis. Ook in de volgende clip toont Justin Bieber aan een uitstekend zanger te zijn. Maar de naam van de video zegt het al, het gaat hier veel meer om de jonge Canadees als player. Esmee Denters, het Youtube-meisje dat haar hoofd in de kont van iedere beroemdheid steekt, geniet en smelt van de charmes van haar opvolger. Let vooral op de glimlach als hij haar met een scheef hoofd aankijkt!


Justin Bieber laat Esmee Denters smelten met With You van Chris Brown

EK-poule: Teringtalent en Engelse bofkonten

De talent van het jaar-verkiezing is er niet, komt nog of de trofee is kwijt. Maar wij gaan er in ieder geval niet langer op wachten. Godfather Briké mag zich per zaterdag 5 juli de grootste voetbalkenner in ons midden noemen. Als de je de ploegen in de finale goed voorspelt en ook nog eens de uitslag goed hebt, ben je de terechte winnaar. McManager en Ak Halag be Basso deden het ook zeer verdienstelijk en strijken daarom als runner-ups €40,- op. Iedereen hartstikke bedankt en geniet nog even van het langverwachte toetje.

Engelse bofkonten

Carly Zucker, vriendin van Joe Cole

Danielle Lloyd, ex van Teddy Sheringham


Alex Curran, vrouw van Steven Gerrard



Cheryl Tweedy, vrouw van Ashley Cole

Ster in wording: Justin Bieber

Je hebt het vast wel eens gehad. Dan zoek je op Youtube naar een liedje en dan blijken allerlei levenlozen het populaire nummer voor de webcam nagezongen te hebben. De meesten klik ik niet eens aan. Echter, bij het zoeken naar het prachtige nummer I'll be van Edwin McCain zag ik bij één van de linkopties een klein ventje met een gitaar zitten. 'Lamaar es proberen', dacht ik. Een gouden zet want door die ene klik heb ik een multifunctioneel megatalent ontdekt. Maak de komende dagen kennis met het 13-jarige Canadese ventje Justin Drew Bieber: Zanger, muzikant, danser, player en atleet tegelijk.

1. Justin als zanger


Justin Bieber - Cry me a river


Onder toeziend oog van de meester hemzelf

EK-poule: And the winner is..

Volgens mij hebben ze bij de UEFA een tropenrooster ingesteld in verband met de hittegolf want het wachten is nog altijd op de verkiezing 'Talent van het EK'. Omdat ik ongeduldig ben en mijn gokverslaafden niet langer in spanning wil houden, krijgen jullie de eindstand van onze EK-poule alvast te zien. Mocht er nog een 'rookie' verkozen worden, dan zal ik de standen uiteraard aanpassen.

'Klootzak, ga je ook nog eens wat over mij schrijven of niet?' Niet wetende dat hij aan het van het EK Seppo zal onttronen als EK-poule-winnaar, vraagt Godfather Briké mij om hem ook eens in de spotlights te zetten. En met een perfecte finale (ploegen en uitslag goed) ontkom ik er niet meer aan.
Jullie ingezette flappen overhandig ik straks met groot genoegen aan Zacharias Ince alias Briké. We moeten er niet moeilijk over doen, maar de één gun je het meer dan de ander. In mijn periode bij de Enschedese Boys heb ik Briké, die ik al kende als collega op het altaar in de kerk, heel goed leren kennen. Over onze relatie kan ik uren pennen, maar het is in dit geval verstandig om het kort te houden. Dat ga ik ten minste proberen.
Het feit dat ik hem nog steeds (weliswaar gekscherend) Pa of Vader noem, zegt alles. Briké heeft zich ongeveer twee jaar lang over mij ontfermd bij de Enschedese Boys. Niet dat ik door de drugs of iets was ontspoord, maar qua school (bedrijfskunde bleek voor mij een schijtopleiding) en voetbal (ik had een kutperiode bij SC Enschede achter de rug) zat ik in een enorme dip. En dan leer je iemand kennen die een aantal jaren ouder is, maar jou wel behandelt alsof je zijn enige broertje bent.

Als ik ergens heen moest, stond Briké in twee tellen met zijn bolide voor mijn deur. Als ik mijn hart wilde luchten over de magere resultaten op de universiteit of het overlijden van mijn opa, had mijn tweede vader altijd een luisterend oor. Als ik eens een mindere wedstrijd speelde sloeg hij als één van de weinigen zijn arm om mijn schouder.

Dankzij onze succescoach (samen met David Metin) hadden we materieel gezien niets te klagen. Met een trainingspak, warming up-shirt, voetbalschoenen, tas en kampioensshirt kregen we minstens zoveel kleding als de vedettes uit Camp Nou en Bernabéu. Buiten dat was de omgang altijd vol humor. Briké's netwerk leidde altijd tot knotsgekke taferelen met junkies tot aan de oudste E'se Boys-supporters. Met zijn emphatisch vermogen slaagde hij er in met jong en oud, dik en dun, zwart en blank een vriendschap te creëren.

Nooit vergeet ik zijn Mourinho-gebaren tijdens een wedstrijd. Nooit vergeet zijn achtervolgingen als wij op de fiets zaten (dat kostte mijn neef David eens zijn achterband en bagagedrager) en nooit vergeet ik de tien champagneflessen die hij te voorschijn toverde na onze kampioenswedstrijd. Dat was kenmerkend voor onze topleider: gulzigheid zodat het die jonge pubers aan niks zou ontbreken. En uiteindelijk mochten we de handen dichtknijpen met zo'n leider. Briké, je scoorde als enige meer dan 4oo punten en bent daarmee de onbedreigde koploper. Daardoor ben je de terechte winnaar van deze editie van de EK-poule en mag je straks de 'lik-mij-trofee' in ontvangst nemen. De hoofdprijs, 250 ballen, is voor jou! Denk aan mijn fooi kahp..

Oh ja, d'r deden er nog meer mee he? In de strijd om de tweede plek is het met die laatste uitverkiezing voor de boeg nog ongekend spannend. Ak Halag be Basso en McManager staan beiden op een punten aantal van 390. Als er vrijdag nog niets bekend is over het talent, delen zij de tweede prijs; €80. De kans is echter ook aanwezig dat Cesc Fabregas wordt gekroond tot rookie of the tournament. In dat geval strijkt McManager het hele geldbedrag op. Ak Halag be Basso, die de waardeloze Nani als talent heeft, gaat in dat geval naar huis met...... niets.
Voor de rest jongens, allemaal hartstikke bedankt voor jullie deelname. Het was wederom reuzegezellig en spannend. Jullie (en dan met name Kuit) hebben nog een toetje van me tegoed. Allemaal een heel fijne en gokrijke vakantie toegewensd door de webmaster.

EINDSTAND?

EK-Poule: Nog even geduld

Voordat de kontenbonkers ongeduldig worden, het wachten is op de bekendmaking van het talent van het jaar. Voor de tweede plek kan de laatste uitverkiezing nog wel relevant zijn. Twee deelnemers staan namelijk op een gelijk aantal punten. En de rest.. ja, de rest is gewoon f*cking waardeloos! Zodra het talent bekend is, publiceer ik de eindstand.

Three of a kind: 25. Turkije: Bloed en zweet zonder tranen

J&W! Geluk, geluk en nog eens geluk hoorde ik de afgelopen dagen als het om Turkije ging. Tot drie keer toe in de slotfase een achterstand wegwerken, dan heb je over mazzel niet te klagen. In mijn nabeschouwingen met vrienden en familie antwoordde ik steeds bevestigend als ze zeiden dat de Turken stikken van het geluk. Nu ik er wat beter over nagedacht heb, moet ik het toch relativeren. Want dwing je geluk niet gewoon als je werkt als een paard en de uitstraling hebt van een leeuw met vlijmscherpe tanden? Ik denk het wel. De puike prestatie van Fatih Terim en zijn knotsgekke verzameling is het gevolg van uitstraling en werklust. Door die twee eigenschappen is de factor geluk door de Turkse selectie min of meer afgedwongen.
Uitstraling is niet uitgerust zijn met een fraai blauw-wit tenue van Nike en van die mooie lakschoentjes van Adidas. Nee, integendeel. Uitstraling is in dit geval angst inboezemen. Als Turken de mouwen opstropen, dan trekken ze die haast op tot de schouders. De behaarde onderarmen en ronde spierballen met van die donkerblauwe aders erop zijn dan te zien. Dat is nog eens een schrikmethode. En niet zoals Rafael van der Vaart die al vanaf zijn vierde met de handen in de mouwen speelt. Of zoals Joris Mathijsen, die elke wedstrijd begint met een glad gezicht en zijn tegenstander dan ook nog aankijkt of hij al tien jaar met hem knikkert. Ook het afschrikken van een tegenstander speelt mee in het uiteindelijke resultaat. Op dat vlak doen vooral de Turken van zich spreken. Dat begint in de kleedkamer en gaat als volgt:

Voor de wedstrijd tegen Tsjechië. Fatih Terim en zijn mannen komen in de kleedkamer. De spullen gaan neer en het is direct muisstil. De keuzeheer neemt dan het woord: 'Bu Geçe Tsjechia. (Vanavond Tsjechië). 20.000 mensen voor jullie op de tribune. Meer dan zeventig miljoen mensen in Turkije. Daar doe je het voor. Voor je vaderland. Ik wil leeuwen zien. Beesten die de tegenstander elimineren. Ze mogen geen bal aannemen. Tot de allerlaatste seconde wil ik dat jullie door het vuur gaan voor je vaderland. Verzaken is er niet bij en gewisseld worden omdat je moet bent al helemaal niet. Enkel de zege telt, de manier waarop boeit me niet. Vechteeeen zul je!'

Nog steeds heeft geen enkele speler zijn tricot aangeraakt. De trainer, inmiddels al met zijn eerste doorweekte blouse, is klaar met zijn donderspeech. Dan kleden de spelers zich om, maar nog steeds is het stil en waagt niemand ook maar te fluisteren. Voordat ze het veld op stappen gaan de spelers één voor één naar de spiegel. Houthakker Servet ziet tot grote tevredenheid van zijn trainer dat hij zich nog steeds niet geschoren heeft. Rustü markeert zijn jukbeenderen met zwarte vet en Nihat oefent nog een keer op zijn meest woeste blik, voor het geval Ujfalusi een kopduel van hem wint.

Dan op het veld, na een warming-up waarin de Turken de nietsvermoedende tegenstander een paar keer furieus aankijken, vindt het laatste gedeelte van de oorlogspreparatie plaats. Om te beginnen bij de volksliederen. Het Turkse volkslied Istiklâl Marsi wordt door basisspelers, wissels en staf hartstochtelijk meegezongen. Petr Cech, met helm over de oren, wordt tien meter verderop haast doof van het geschreeuw van collega-doelman Volkan Demirel. Na het volkslied schudden de opponenten elkaar de hand. Nihat zet zijn furieuze blik weer op, knijpt zijn tegenstanders goed in de hand en hijgt heel zwaar.

Met mijn anekdote overtrek ik het misschien een beetje. Maar als je al een keer of tien in het land bent geweest en je ouders schetsen je dagelijks een beeld van het land en de bevolking, ken je de Turkse gedachtegang. Turken zijn van nature bevlogen, agressief maar vooral chauvinistisch. Alles moet wijken voor de eigen vlag. Zwitserland, Tsjechië en Kroatië hebben dat ondervonden. Uit alles blijkt dat Turkije geen seconde opgeeft en 90 of 120 minuten lang tot het gaatje gaat. Dat blijkt uit het aantal kaarten (Turkije pakte in de poulefase al de meeste kaarten), het aantal geschorsten en het aantal geblesseerden. Turken gaan de hele wedstrijd door als bezetenen, schuwen het niet om een tackle in te zetten en zijn al helemaal niet vies van een opstootje. Wat mij ook steeds opviel was het feit dat ze met witte broekjes startten en in de kleedkamer terugkeerden met bruine broekjes.
Dat ze in de knock out-fase steeds gehavend moesten opdraven is ook een gevolg van die werklust. Inhouden bij een duel is er niet bij, waardoor de scheidsrechters het vaakst naar de broekzak grepen in een wedstrijd met de Turken. De overarbeid leidde in het Europees/Aziatische kamp steeds tot nieuwe blessures waardoor Fatih Terim aan het eind blij was als hij er elf de wei in kon sturen. Maar het concept bleef ook met de wissels hetzelfde: niet opgeven.

De Kroaten kunnen er over meepraten. De formatie van Slaven Bilic kwam in de 119e minuut voor maar zag Semih Semtürk een minuut later nog gelijk maken. Wij Hollanders kunnen daar nog een voorbeeld aan nemen. Net als de Turken zijn ook de Duitsers en Russen voor het verstrijken van de speeltijd niet uit het veld te slaan. Bij ons pinkten de eerste spelers de tranen al weg na de 2-1 van Rusland. Dat en met name het door het vuur gaan voor je volk en vlag, mis ik een beetje. Voetballen kunnen we wel, maar als het niet meezit moet je ook kunnen bikkelen. Daar schort het nog aan bij ons als je het mij vraagt.
Oh ja, dan is er nog dat maffiamaatje; trainer Fatih Terim. Ik zal proberen het kort te houden. Voetbaltechnisch snapt hij er geen pepernoot van. Meerdere Turken (Roda-speler Fatih Sonkaya en ook Yildiray Bastürk) hebben aangegeven dat de man eigenlijk een paar schroefjes los heeft zitten. Voor en tijdens de wedstrijd trekt hij tot drie maal toe een ander overhemd aan. Fatih Terim lijkt mij echt het type dat gaat dreigen tegen zijn spelers. Als jullie dit en dit niet doen, zorg ik dat die premies helemaal niet aankomen. En af en toe wat ongenuanceerde scheldwoorden er doorheen moet bij de oefenmeester ook kunnen. Na een nederlaag slaat hij de portretten in de catacomben aan flarden en ook de spiegels en massagebank in de kleedkamer leren Terim's vuist kennen. Nee, hij is niet goed wijs. Zijn mimiek tijdens wedstrijden zegt alles.

Zooo, dat was het weer. Maar niet voordat ik puzzelkoning Wilco van een nieuw onderwerp heb voorzien. Wat dacht je van een terugblik? De onderdelen waarop je terugblikt bepaal je zelf, al ben ik wel heel benieuwd naar wat jij bijv. van de arbitrage en/of voetbalniveau vond tijdens dit EK.

EK-poule: Zes keer Duitsland - Spanje in de finale

Vooraf zou ik er geen cent op durven zetten, een finale tussen Duitsland en Spanje. Toch waren er van de 34 deelnemers zes bij die onze Oosterburen en de Iberiërs wel tot de eindstrijd zagen geraken. Diegenen zijn met rood gemarkeerd in de stand en strijden om de felbergeerde prijzen.

Verder hoef ik er niet teveel woorden aan vuil te maken. Behalve dat FC Arnas en Audi RS6 voor het eerst een plek buiten de top tien bezetten. (Het naar beneden tillen van de laatste was voor mij zo zwaar dat ik er een dubbele hernia aan heb overgehouden.) Het debuut van Dit Can in de top tien blijft ook niet onopgemerkt. De jonge journalistiekstudent stoomt in één keer door naar de eerste plek. Hij is dus - zoals ze dat zo mooi zeiden in de rabo top40 - Stijgerrrrrrrr van de week.
De zes deelnemers met de juiste finale hebben nu al bij de F van Finale tachtig punten staan. Dat kunnen er dus 130 worden als de winnaar juist is voorspeld Vijf van hen, wie zeg ik niet, denken dat de mannen van Aragones zullen zegevieren. De zesde gaat uit van het principe 'voetbal is een spel van negentig minuten en aan het eind winnen de Duitsers'.

Met het grootste talent, beste speler en aantal goals op het EK kunnen in totaal ook nog vijftig punten behaald worden. Wellicht dat één van de favorieten daar veel profijt van zal hebben. Dat was 'em denk ik! Het gastenboek loopt inmiddels ook als een tierelier, dus keep up the good work en dan heb ik één dezer dagen iets heel moois voor jullie! Stelletje ballenwippers!

TUSSENSTAND 5