Scrabble 2: Intellectuele allochtonen

In het vorige stukje over mijn scrabble-maatjes ben ik eigenlijk iets te kritisch geweest. Ik schoffeerde mijn familieleden over hun belabberde bijdrage bij het bordspel. De omschrijvingen van toen - spek-en-bonen-spelers en mollige valsspelers - moeten na vannacht bijgedraaid worden.

Yasser en Ferrit revancheerden zich namelijk voor mijn ongenuanceerde uitspraken. Yasser kon een keer niet op valsspelen betrapt worden en zijn broertje legde ons met uiterst effectieve woordspelingen eens wel het vuur aan de schenen. Tot de allerlaatste letters bleef het spannend. De verschillen waren miniem en iedereen maakte aanspraak op de felbegeerde zege. Uiteindelijk was ik degene die de armen in de lucht steken, al moet ik daar wel een kanttekening bij maken.
Dom als ik was legde ik mijn 's' achter een 'o' om 'os' te maken. Dat leverde me slechts drie punten op. Even later besefte ik dat dat er veertien konden zijn als ik de 's' achter 'mepje' had gelegd. Geen man over boord, dacht ik. Ik had immers nog een 's'. Dan maar hopen dat niemand 'em legt. Toen ik de al gelegde 's''en telde kon ik opgelucht ademhalen. Ze waren er allemaal uit. En een andere letter achter 'mepje' paste immers niet.

Maar dan zijn er ook nog die pokkejokers. Ferrit beschikte over de laatste. Hij had 'em eigenlijk op mijn beoogde plek moeten leggen omdat hij dan het voor hem hoogste puntenaantal zou behalen. Maar omdat hij ook zo rancuneus is richting zijn dikke broer, bewees hij mij een dienst. De joker kwam op een ander vakje te liggen waardoor ik de koppositie kon overnemen van Yasser. Die kon mij niet meer inhalen en gunde mij de overwinning. Dat laatste heeft mij enorm verbaasd. Daarom neem ik bij deze mijn petje af voor mijn grote neef. Yasser, jij bent wat mij betreft de winnaar van de laatste scrabble.

De originaliteitsprijs gaat echter naar Eddy, de zoon van mijn nicht uit Amsterdam. Een 'spek-en-bonen-speler' lachten we vooraf. Maar de hoofdstedeling legde overtuigend beslag op de originaliteitsprijs. Met woorden als 'centenbak', 'nephoer' en 'meevieren' kroonde hij zich tot de meneer van Dale van de dag. Vooruit Yasser, ook jouw 'aquarel' mocht er zijn. Jij gaat de komende weken door het leven als mevrouw van Dale.

Gezellig is het altijd, maar dit keer was het ook hoogstaand. Met ons formidabele idioom vulden we haast letterlijk het hele bord. Toch moet ik de overduidelijke groei in ons vocabulaire temperen mannen. Het volgende bericht toont aan dat we nog een heel lange weg te gaan hebben. Tot volgende week.

Three of a kind: 16. Topfavoriet Italië: Aan spierballen geen gebrek

Mannen van het goede leven. Begint het bij jullie ook zo te kriebelen? Ik kan niet wachten om met een koud pilsje (lees sneeuwwitje) en een zak chips voor een groot plasmascherm te gaan zitten. Geen minuut wil ik missen van het grootste Europese sportevenement.

Jitse heeft het over de Franse talenten, Samir Nasri, Karim Benzema en Hatem Ben Arfa, die straks moeten vlammen. De naam van Bafetimbi Gomis kunnen we daar gerust bij zitten. Wat een geweldige aanvaller zeg. Tegen Equador voorkwam hij als invaller met twee wonderschone treffers een blamage. Uitkijken geblazen als hij straks speelt tegen Oranje.
Nederlandse EK-gangers dromen al hardop van een ''88-jaar'. Zo ver wil ik niet gaan. Want ik denk dat de felbegeerde cup dit jaar naar Zuid-Europa gaat. Spanje en Portugal zijn voor mij de grote outsiders. Die twee landen hebben individueel heel veel klasse. Maar of zij ondanks een overvloed aan creatieve toppers in staat zijn de Italianen te overtreffen, waag ik te betwijfelen.

Buffels in de achterste linie
Wij hebben de beste doelman ter wereld onder de lat. Bij de Italianen staat de op één beste keeper ter wereld in het doel. Gianluigi Buffon is een wereldkeeper. De goalie van Juventus is bijna net zo allround als Van der Sar en staat terecht niet ter discussie in het Italiaanse kamp. Amelia is straks een waardige opvolger als Buffon de handschoenen opbergt, net zoals Stekel dat is wanneer Edje stopt.

Je kunt het keepersensemble van Italië vergelijken met dat van Oranje. Een ervaren rot in de het doel (Van der Sar - Buffon), een talentvolle keeper als reserve (Stekelenburg - Amelia) en een wat oudere derde sluitpost (Timmer - de Sanctis). De indeling qua leeftijd is identiek.

Italië, uitkomend in de poule van Oranje, is voor mij dé titelfavoriet bij uitstek. Het team is ervaren, oerdegelijk en gebrand op de titel omdat de spelers stuk voor stuk een rampjaar achter de rug hebben. De belangrijkste reden dat ik die pizzabakkers straks Griekenland zie onttronen ligt in de defensie. Ik, als toekomstig journalist uhum, begin al te bibberen als ik de namen in de laatste linie van Italië lees. Materazzi, Nesta, Cannavaro, Zambrotta en Grosso.
In Napels zit een leeftijdsgenoot van mij, ook voetballiefhebber, die straks hoopt te gaan schrijven voor Gazzetta Dello Sport, en hij lacht zich suf als hij leest wie 'zijn' Luca Toni en Alessandro del Piero straks moeten gaan afstoppen. De Italiaanse journalistiek-student staat bij het lezen van de namen Ooijer, Melchiot, De Cler en Mathijsen het liefst zelf in de spits.
Het moge duidelijk zijn, de defensie van Italië legt straks de basis voor hernieuwd succes na de wereldtitel in 2006. De meesten zijn bekend, maar ik zal er één relatief onbekende uitpikken: Andrea Barzagli. De meesten kennen hem van FootballManager, die rots in de branding met die 20'ers voor tackelen en mandekking. De 'marks' van de centrumverdediger zijn in het beste spel ter wereld terecht.

Barzagli (27) heeft zich op Sicilië bij Palermo in de kijker gespeeld bij de Europese topclubs. Ondanks zijn uitmuntende verdedigende kwaliteiten staat hij er in Zwitserland en Oostenrijk waarschijnlijk naast. Bondscoach Roberto Donadoni kiest voor het duo Cannavaro-Nesta en anders Cannavaro-Materazzi. Misschien dat MvB een verdediger mag lenen.

Middenveld en aanval in balans
Ook op het middenveld is het verschil met het Nederlands elftal enorm. Creatieve middenvelders hebben wij in overvloed, maar de verdedigende, die koste wat kost met smerig broekje terug willen keren in de kleedkamer, zijn schaars. En van die stofzuigers heeft Donadoni, oud-teamgenoot van Marco van Basten, er meer dan zat. Wat te denken van Gattuso en De Rossi. Ik had het net over de verdediging, maar Van der Vaart en Sneijder moeten eerst maar eens langs deze brekers zien te komen.
Pirlo, Camoranesi en Aquilani van Roma kunnen en moeten vanuit het middenveld voor de aanvallende impulsen zorgen. Dat wil zeggen, wereldspits Luca Toni bedienen. De aanvaller van Bayern München heeft met 24 doelpunten in de Bundesliga weer een sterk seizoen achter de rug. Ron Vlaar herinnert zich de Italiaanse goalgetter misschien het best. In de met 3-1 gewonnen oefeninterland in 2006 tegen Nederland trof Toni, met de falende Feyenoorder als directe tegenstander, tweemaal doel.

Het kan ook maar zo zijn dat Alessandro del Piero, die lang geen zekerheid was voor Donadoni, in de basis zal staan. Een soort van hangende spits naast en/of achter Toni. En dan zijn er nog de aanvallers van Udinese, Quaqliarella en Di Natale. Twee sierlijke spitsen met een verfijnde trap en een actie in huis. Enfant terrible Antonio Cassano zal wel weer de nodige herrie schoppen en Marco Borriello ziet zijn topseizoen bij Genua (als huurling van AC Milan) beloond met een selectie. Ohne 'Pipo'
Niet alleen Nederland laat opvallende namen thuis. Ook Donadoni nam meedogenloos afscheid van een routinier. Pipo Inzaghi zit niet bij de Squadra Azurra. Hetzelfde geldt voor Gilardino en Iaquinta, die een uiterst matig seizoen kenden. Riccardo Monotolivo (Fiorentina) was de laatste afvaller van bondscoach Donadoni.

Acht nieuwe namen bij regerend wereldkampioen
Italië werd één keer Europees kampioen, in 1968. Zo bijzonder was dat echter niet. Aan het derde Europese eindtoernooi van de UEFA deden slechts vier landen mee. Acht jaar terug geraakten de Zuid-Europeanen tot in de finale. Net toen ze dachten Europees kampioen te zijn, gooide David Trézéguet roet in het eten. De Fransman schoot in de slotminuut de gelijkmaker tegen de touwen waardoor Frankrijk uiteindelijk ook nog met de zege aan de haal ging. Schrale troost, Trézéguet is er dit jaar niet bij.

Naast die ene 'goedkope' Europese titel staan er in de prijzenkast van de Federazione Italiana Giuoco Calcio nog vier wereldbekers. Vijftien spelers van de huidige selectie werden twee jaar terug Wereldkampioen in Duitsland. De volgende spelers waren er onder Lippi niet bij op het afgelopen WK: Doelman De Sanctis, verdedigers Chiellini en Panucci, middenvelder Aquilani en de aanvallers Borriello, Cassano, Quagliarella en Di Natale.

Zaccardo, Totti, Gilardino, Peruzzi, Iaquinta, Oddo, Inzaghi en Barone zijn de wereldkampioenen die er dit jaar om verschillende redenen niet bij zijn. Lippi is dus vervangen door Donadoni. De huidige bondscoach verlengde onlangs zijn contract tot en met het WK in 2010. Afgesproken is wel dat de Italiaanse Bond gaat evalueren bij een slecht EK.

Frankrijk is bekend bij de Italianen
Van de drie groepsgenoten is Frankrijk het bekendst bij de Italianen. In de aanloop naar dit EK troffen de twee grootmachten elkaar al in de kwalificatiereeks. In Frankrijk verloor de ploeg van Donadoni, die bij AC Milan nog samenspeelde met de Oranje-coach Marco van Basten, met 3-1 en in Milaan kwam Italië niet verder dan een doelpuntloos gelijkspel. Op het EK in 2000 won Frankrijk dus na verlenging. Maar zes jaar later op het WK in Duitsland kwam voor Italië de ultieme revanche. De finale, met de beruchte rode kaart van Zidane na een kopstoot op Materazzi, werd door Italië gewonnen na strafschoppen.

De laatste ontmoeting met Nederland dateert van 2006. In de aanloop naar het Wereldkampioenschap won Italië een vriendschappelijke interland met 1-3 van Oranje. Voor de laatste confrontatie met de Roemenen moeten we iets verder terug. In november 2003 won de Squadra in Ancona met 1-0 van Roemenië.

Dat was denk ik zo'n beetje de info die je nodig had over mijn titelfavoriet. Er staat weer een topteam met een uitmuntende verdediging en ook de statistieken zijn niet nadelig voor de Italianen. Wel kan het hernieuwde wedstrijdschema een nadeel zijn voor de mannen van Donadoni. Ploegen uit dezelfde poule treffen elkaar mogelijk in de halve finale al weer. Het is niet meer zo dat je elkaar pas in de finale weer tegenkomt. Het nieuwe systeem is voor Italië wat minder, omdat er wellicht tot twee keer toe afgerekend dient te worden met 'angstgegner' Frankrijk. Toch acht ik dit team in staat om elke ploeg (mogelijk zelfs twee keer) over de knie te leggen.

Nou Wilco, brand maar los jongen. Welke opvallende feiten heb jij gevonden over Roemenië, de underdog in onze Poule des Doods?

Vergeten voetballer: 4. Eendagsvlieg Ilhan Mansiz

Waarschijnlijk heb je straks weer zoiets van 'leeft-die-ook-nog?' Want dit keer heb ik de Turk Ilhan Mansiz uit mijn hoed getoverd. Als de naam je nog niks zegt, dan kan één actie duidelijkheid scheppen.

WK 2002, Brazilië - Turkije: Aan de rechterkant van het veld klemt Mansiz de bal tussen zijn kuiten en wipt het over zijn directe tegenstander Roberto Carlos, die vervolgens een overtreding nodigheeft om zijn opponent af te stoppen. Je weet wel, die actie die je als kleine jongen altijd in de achtertuin probeerde. Vaak gestruikeld ook, maar steeds net niet met je hoofd op de bloempot.

Ilhan Mansiz was een leuke en sierlijke spits maar niet veel meer dan dat. Toch heeft hij net als oud-Ajacied Dani lang niet het beste uit zijn carrière gehaald. De in Duitsland geboren spits begon zijn loopbaan op het vakantieoord Kusadasi in Turkije. Via Samsunspor belandde hij bij topclub Besiktas.

In Istanbul groeide hij snel uit tot publiekslieveling. Mansiz mocht vervolgens mee naar het WK in Korea en Japan. Daar blonk hij uit met zijn winnende treffer tegen Senegal, de actie tegen Roberto Carlos en zijn twee doelpunten in de troostfinale tegen Korea. Maar daarna heeft hij zich mede door blessures op Europees of mondiaal niveau nooit meer in de kijker kunnen spelen.

Hij vertrok in 2004 naar Vissel Kobe in Japan maar kwam er niet uit de verf. Een jaar later probeerde hij het in zijn geboorteland Duitsland bij Hertha BSC. Maar ook het Duitse avontuur was snel ten einde. Mansiz, die het daarna nog een keer probeerde bij Ankaragücü, bergde zijn voetbalschoenen op en trok daarna de nette schoentjes aan. Die heeft hij steeds vaker nodig. Mansiz is model, heeft het geprobeerd als acteur en doet nu zelfs mee aan de Turkse versie van Dancing with the Stars.

Wellicht houdt hij het in de Turkse entertainment langer vol dan in het voetbal, waar hij eigenlijk maar één zomer (die van 2002) schitterde.

Ik heb bewust voor een filmpje met Turks commentaar gekozen. De ene commentator huilt volgens mij bij Mansiz' doelpunt tegen Senegal. Turkije mocht het daarna in de halve finale opnemen tegen Brazilië.

Dramatisch slot Gouden Kooi

Naar de onthulling over Joran van der Sloot keken meer dan zeven miljoen mensen. De finale van de Gouden Kooi leverde slechts 1,5mln kijkers op, zie ik net op de site van het Kijkonderzoek. Voor mij niet gek, de 'eerste soap met echte mensen' had zijn beste tijd gehad.

Ik had het Brian gegund omdat hij naar mijn mening de meest normale was uit het gezelschap. Maar dat Terror Jaap uiteindelijk met de zege en de geldkoffers aan de haal gaat, stemt mij ook niet ontevreden. Want dat er gisterenavond nog 1,5mln mensen aan de buis gekluisterd zaten was vooral aan hem te danken. Als je met je 250kg door de kots gaat rollen, op een fragiele skelter gaat zitten en het huwelijksdiner van je beste maatje hardhandig verstoort, krijg je de lachers en dus de stemmers op de hand. Het zit erop. Het eerste jaar was geweldig, maar het werd almaar ongezelliger en rancuneuzer. Ik herinner met de bloedmooie Nena, de sluwe Nathanaël, beauty Selene (wat een bom was dat zeg), sletje Nadia en de actie van Dennix. Het vriendje van Nadia sloeg een camera kapot nadat hij eruit was gestemd. Gevolg: vervanger in plaats van een bewoner minder.

Toch betwijfel ik of er helemaal niks in scene is gezet. Hoe kan Nadia, terwijl ze door bijna een miljoen Marokkaanse landgenoten met argusogen wordt bekeken, in het openbaar gaan sexen? Het is haar goed recht, maar ik denk eerder dat het de publiciteitsstunts van de commerciële omroep zijn. Net als het huwelijk van Claire en Huub. Die gozer gaat voor haar neus acht keer vreemd, likt de tieten van een ander, maakt haar moeder uit voor vishoer en nog promoveert ze hem tot haar prins op het witte paard.

Achjah, het zit er in ieder geval op. Met zo weinig kijkers toch een anticlimax als je het mij vraagt. De Gouden Kooi 2 komt wellicht in het najaar. DeMol wil ermee door. Dat mag en ik vind het ook leuk, maar laat ons nu maar even pauzeren.

F*cking Cacrouch

Voor mijn gevoel had iedereen wel eens een griezelmoment met dieren/insecten gehad, behalve ik. Ik hoorde altijd van die verhalen: 'Oh, toen ik daar en daar was, vette vogelspin. Ik schrok me dood' en de volgende (kameraad Roberto bijvoorbeeld), 'Oh dat is nog niks. Ik liep door het bos, ineens voel ik een adder langs mijn kuit glijden.' Bijna altijd heb ik mijn zegje klaar, maar als het op dit soort griezelmomenten aankwam kreeg ik mijn kaken niet van elkaar. Simpelweg omdat ik het nog niet had meegemaakt. Hád, want ook ik heb nu iets ervaren wat een scene uit een horrorfilm had kunnen zijn.

Na mijn middagdienst bij Grolsch keek ik de verlenging en penaltyserie van Man Utd-Chelsea bij Murat. Met de sensationele apotheose op het netvlies haastte ik me naar huis. Snel eten, douchen en nog even achter de lappie, want ik had nog genoeg te doen. Rond een uur of één kwam ik op het idee om het onthullende interview van Frits Barend met Ronald Koeman bij Het Gesprek te gaan bekijken. En ik weet het nog precies, het gebeurde toen ik met de muis naar de rechter onderhoek van mijn scherm ging. Ik wilde het geluid zachter zetten omdat mijn ouders beneden lagen te slapen. En toen, nog voordat ik het icoontje van de luidspreker raakte..

Ik voelde iets onder mijn rechteroor - zeg maar bij mijn Al Qaeda-baard - iets kriebelen. De touwtjes van mijn trui dacht ik eerst. Dat heb je wel eens dat die langs je huid glijden. Ik keek met de kin tegen mijn borst omlaag en zag de touwtjes nog heel mooi aan mijn sweater hangen. Dan zijn het de oordopjes van mijn telefoon, die ik de laatste tijd wel eens indoe. Maar die lagen links van mijn laptop. En toen kreeg ik het dus benauwd. Op het moment dat ik eens goed adem wilde halen (misschien wel voor het laatst, want het was misschien wel een vogelspin die als ik me zou keren mijn beide ogen zou doorboren), voelde ik het naar beneden glibberen richting mijn rechterkaak.

En toen besefte ik echt dat ik met een (kwaadaardig) insect te maken had. Ik bracht mijn hand richting mijn baard en probeerde het beest van mij af te schudden. De eerste twee keer tevergeefs. Alsof ik een vastgeplakte hazelnoot tegen de grond wilde werken. Maar bij mijn derde poging kon ik het beest wel overmeesteren. Ik hoorde het tegen de grond kletteren en deed eerst een stap of zes achteruit. Goed ademhalen en dan pas kijken. Maar niet te lang want een schorpioen zou bijvoorbeeld direct weer de aanval inzetten.

Ik durfde weer te kijken en wat ik zag viel me mee en tegen. 'Mee' omdat het geen spin, schorpioen of krokodil was en 'tegen' omdat het beest voor een kakkerlak of tor wel heel groot was. Tussen de twee en drie cm groot, bruin van kleur en van die verschrikkelijke reukzintuigen voorop. Die dingen staken eruit alsof het de voorste poten van een spin waren. Ik dus 'googlen' om te kijken wat het was. Ik hou het bij een kakkerlak, maar wel een joekel.

Na een paar minuten te hebben afgekoeld ging ik weer op de bureaustoel zitten om het interview te bekijken. Het was inderdaad een goed vraaggesprek met fraaie quotes van de ontslagen Valencia-coach. 'Ik hoorde niets meer van de voorzitter', zei Sneeuwvlokje tegen Barend. 'Wees blij', dacht ik. 'Jij hebt geen kakkerlak van bijna drie centimeter lang op je gevoelige huid gehad.'

Het was echt moeilijk concentreren met de actiefilm van even ervoor in mijn gedachten. Ik ving nog wel wat dingen op. Dat de voor dertig mln euro gehaalde Joaquin een rendement heeft van dertig euro. Dat Seedorf volgens Koeman gelijk had en dat als hij nu nog bij Valencia had gezeten, Van der Vaart in de zomer de overstap naar de sinaasappelstad zou maken. Verder vind ik het prachtig om te luisteren naar Ton Boot. De voormalig basketbalcoach is zo scherp in zijn analyse, stelt louter relevante vragen en laat, in tegenstelling tot Barend, de gast altijd uitpraten.

Afijn, terug naar het monster. Mijn zus Eliz leerde mij en mijn ouders voordat we naar Gran Canaria gingen, dat we kakkerlakken niet moesten doden. Dat is voor die insecten (als ze dat zijn) de enige manier om zich voort te planten. Ik heb dat dus ook niet gedaan. Ik belde Habib en die had een Roberto-verhaal over zijn ervaring met een spin klaar staan. Maar hij was wel erg benieuwd naar 'mijn dier'. Of ik het niet kon bewaren in een potje. Dat heb ik gedaan en de kakkerlak heeft nu meer dan een nacht liggen creperen in een leeg maar naar kokos stinkend gelpotje. Eigen schuld, 'you fucking cacrouch'.

Vergeten voetballer: 3. Playboy Dani

Waarschijnlijk zijn er nu in Nederland honderden 9- of 10-jarige jochies die hun naam danken aan een Portugees die in 1996 in Amsterdam neerstreek. Dani, bij zijn debuut in het Ajax-shirt 19 jaar, speelde 4,5 en jaar voor de club uit Amsterdam. Hij was een sierlijke middenvelder, maar zal meer onthouden worden door zijn looks. Het zal dan ook niemand verwonderen dat hij nu presentator is voor de Portugese televisie.

Dani da Cruz Carvalho begon zijn carrière bij Sporting Lissabon. Via West Ham United belandde hij bij Ajax. Na zijn periode in Amsterdam speelde hij nog een half jaar voor Benfica en drie jaar voor Atlético Madrid. In zijn kortstondige loopbaan kwam hij ook nog negen keer uit voor zijn vaderland Portugal.

De linksbenige middenvelder kon geweldig voetballen. Johan Cruijff prees hem tot meerdere malen toe de hemel in. Het mocht niet baten want Dani had er - getuige zijn manier leven - niet alles over voor om een Europese topper te worden. Die potentie had hij en dat zag je aan zijn spel. Altijd vooruit denkend en spelend, sterk met het hoofd en een fluwelen linker. De Playboy nam veel te vroeg afscheid van de bal.

Alles opzij voor Matthias

Eerst even dit: Met mijn oude mobiel lukte het echt niet meer. Dat ding stamde uit de tijd van Mao Zedong en het duurde een uur voordat ik 'em weer in elkaar had na een valpartij. Ook de functies waren niet om over naar huis te schrijven. Omdat mijn abonnement afliep besloot ik een nieuwe telefoon te nemen. Het is de bronzen Nokia 6500 geworden. Mooi ding met veel opties en eindelijk eens fatsoenlijk fotokwaliteit. Ik durf de pic's nu ook op mijn blog te vertonen. Kijk maar eens hoe ik mijn neefje ermee vast heb gelegd.

Iedere maandag en dinsdag krijgen wij thuis al vroeg visite. Mijn broer komt zijn zoontje (mijn neefje) dan brengen. Prettiger wakker worden is er niet. Kom je beneden, zie je dat lachende ventje van negen maanden in zijn box naar je kijken. Matthias is de ideale baby. Nooit huilen, lekker veel slapen en ook geen protest als er gegeten moet worden. Ik schijn met de eerste vier kinderen van mijn broers Metin en Marcus (Ruben, Edessa, Dani en Manuel) ook zo gek te zijn geweest. Ik kan het me alleen niet voorstellen.
Ruben was de eerste en bij zijn geboorte was ik tien jaar. Logisch dat je er dan gek mee bent. Bij Edessa, Dani en Manu was dat minder. Ik raakte gewend aan de uitbreiding van mijn familie en bovendien kwamen ze heel kort achter elkaar. Maar op de vijfde heb ik ongeveer zeven jaar moeten wachten. Dan ga je het missen en hoop je dat één van de twee broers de gulp weer eens loskrijgt.

Van mijn broer Lucas - hij is mijn jongste broer - had ik het nooit verwacht. Hij zei wel eens dat ie het niet zo had op kinderen en bovendien waren hij en mijn schoonzus Maria altijd druk aan het werk. Ondanks dat ze al bijna acht jaar waren getrouwd hield niemand in de familie er echt rekening mee.
Op één van de eerste dagen in 2007 zat ik met mijn moeder in de auto. Ik geloof dat ze mij naar werk (pensioenplatform toen nog) bracht. Opeens vroeg ze me naar mijn wensen voor het nieuwe jaar. Ik had totaal geen rekening gehouden met de vraag en bleef haar het antwoord schuldig. 'En jij?', vroeg ik. 'Mijn wens is al uitgekomen.' What the fuck, dacht ik. 'Ben ik uitgehuwelijkd ofzo? Hebben we dan eindelijk die felbegeerde jackpot gewonnen?' Dat laatste had me mooi geleken, maar haar antwoord was toch minstens zo mooi. 'Je broer Lucas wordt vader.' Mijn geluk kon niet op. En ik kan me herinneren dat zelfs mijn kameraden enthousiast reageerden toen ik het ze vertelde.

Een weekje later zat ik bij het jaarlijkse zaalvoetbaltoernooi van mijn gemeenschap. Mijn broer kwam na een tijdje naast me zitten. Samen bekeken en analyseerden we wat wedstrijden en spelers totdat hij van onderwerp veranderde. 'Heeft mama het je al verteld?' Ik wist waar hij op doelde maar hield me Van Den Domme. 'Nee wat dan.' 'Ik word vader', fluisterde hij in mijn oor. Nog meer dan bij de onthulling van mijn moeder werd ik geraakt.

Omdat ik een tijd lang de enige ben geweest die een nauwe band bleef houden met mijn broer, had ik haast moeite de tranen in bedwang te houden. Hij heeft altijd bijzonder veel voor mij gedaan. Als ik moest ballen, stond hij als enige familielid langs de lijn. Om mij en mijn neef David van 'support' te voorzien. Ruim voordat mijn eindexamens in 6VWO begonnen opende hij zijn deur zodat ik bij hem thuis in alle rust kon studeren. Als ik jarig ben, is hij de eerste die even belt om te feliciteren. Het zijn van die kleine dingen die ik nooit zal vergeten. Ik wil hetzelfde betekenen voor zijn kleine.

Dat was januari 2007. Op 17 augustus 2007 zag mijn neefje Matthias het levenslicht. Nu is hij negen maanden oud, zijn de eerste tandjes er en kruipt hij als een zeehondje over onze vloer. Ik heb altijd gezegd dat het eerste levensjaar van een kind wonderbaarlijk is. Van een pasgeboren baby dat niet verder dan een paar metertjes kan kijken tot een lopend kind dat de eerste woorden al uitkraamt. Ik merk het bij Matti. Als je een kind dagelijks ziet, zie je het ook niet echt groeien. Maar als een korte periode tussen zit merk je wel steeds het verschil. Het is net als bij een bloem.

Morgenvroeg is hij er weer. Je snapt nu hoop ik dat ik niet kan wachten om wakker te worden.

Look-a-like: Big2 en Rasmus Lindgren

Het was afzien vandaag op de Oude Markt. Samen met duizenden stadgenoten zag ik hoe FC Twente eigenlijk vrij gemakkelijk standhield in de ArenA tegen Ajax. De Tukkers kunnen zich als winnaar van het tweeluik gaan opmaken voor de Champions League-voorronde. Rond een uur of acht, toen de helden werden gehuldigd in Enschede, leken de spelers dat aardig te beseffen. 'Ronaldinho, Heubach komt eraan' en 'Milaan here we come', zong de selectie luidkeels. De wedstrijd en het gejuich van duizenden rivalen viel me erg zwaar, maar als je dan die huldiging (met Jeroen Heubach als smaakmaker) op TV Oost ziet, gun je ze het allerbeste. Ik heb mijn broer (sponsor van FCT) al gewaarschuwd: Als Barça op bezoek komt, ga ik mee als 'zakenpartner' in de SkyBox.

Het liefst schreef ik er niks over, maar als Enschedese Ajax-fan ontkom je er na zo'n dag niet aan. Bovendien is het een mooi bruggetje naar de ene helft van mijn look-a-like: Rasmus Lindgren. Wat was die Zweed geweldig zeg! Ik heb het niet helemaal bij kunnen houden, maar hij heeft op twintig meter en minder van het Ajax-doel toch minimaal vijftien Twentse pogingen weten op te ruimen. Net als Edgar Davids en Johnny Heitinga ging hij voorop in de strijd. Bovendien is de ex-Groninger gezegend met een heel goed overzicht. Lindgren vindt altijd de vrije man en is in staat elk moment een medespeler alleen voor de doelman te zetten.

Tijdens het kijken dacht ik: 'Waar lijkt die jongen toch op?' Tijdens het billenknijpen in de slotfase kwam ik er eindelijk achter. Twan aka Big2 aka de lange, dunne, blanke van The Opposites. Ik ben fan van die twee 'tegenpolen'. Hun laatste cd 'Begin Twintig' bevat vrijwel alleen maar topplaten met rake teksten en de juiste beats. Anyway, rapper Big2 lijkt als twee druppels water op voetballer Lindgren. Kijk zelf maar.

Three of a kind: 13. Alle ballen op Ibrahim Afellay

Makkers, en dan met name onze Gorsselse spruitjeskweker. De hittegolf heeft jou duidelijk geen goed gedaan. Heb je er een zonnesteek aan overgehouden ofzo? Je beticht Wilco van een pro-Twentse kijk op het voetbal. Voor mij is zijn euforische stemming zeker gegrond en mag hij tot zondag, wanneer zijn CL-droom hopelijk uiteen zal spatten, genieten van de Enschedese hegemonie.

Verder is aan mijn onderwerp (wat we niet hadden afgesproken) te zien dat jij de vrije dagen van school hebt benut om liters goudgele vloeistof naar binnen te werken. Het EK staat voor de deur en het evenement moet in onze rubriek van top tot teen belicht worden. Een rondje 'selectie van Oranje' is daarvan het begin. Ik hoop dus dat die zonnesteek van jou EK-koorts tot gevolg zal hebben.

Het omstreden Glanerbrug moet ik dus even laten voor wat het is. Maar ik beloof je dat ik daar buiten onze rubriek om verslag van zal doen. Merkwaardig nieuws over de vierdeklasser die straks de bekerfinale gaat spelen, blijft mijn postvak binnenstromen. Eén dezer dagen zet ik de vreemde gebeurtenissen bij de kampioen uit vijfde klasse voor jou en andere trouwe bloglezers op een rij.

Spelers kunnen niet mee vanwege een blessure (Eduardo, Tomas Rosicky) en spelers worden niet opgenomen in de selectie (George Ogararu en Maniche), maar bij ons willen ze niet eens mee. Mark van Bommel en nu dus Clarence Seedorf hebben vanwege het gebrek aan waardering bij de bondscoach bedankt voor Oranje. Spijtig is dat, en dan met name in het geval van de Bayern München-speler. Bommel is met zijn duelkracht en agressiviteit een nuttige kracht voor Oranje. Hij past uitstekend op één van de twee posities voor de verdediging. Ook Edgar Davids moet Henk Kesler overhalen om mij als bondscoach aan te stellen. Onder mijn leiding zou de Ajax-captain straks in juni wel van de partij zijn. Het bijtertje heeft zich in de tweede competitiehelft ijzersterk teruggeknokt en verdient een plek in de 23-koppige selectie van San Marco.

En dan Seedorf. Ja, wat moet ik nou zeggen over Nederlands meest succesvolle clubspeler aller tijden. Net als MvB heb ik respect voor de voetballer en vooral de mens Seedorf. Toch, en dat zal de meesten denk ik verrassen, had ik hem denk ik niet eens meegenomen richting het Alpengebied. De middenvelder van AC Milan heeft mij in de 87 interlands die hij speelde niet één keer echt kunnen bekoren. Ik herinner me dat hij onder Hiddink eens 'op tien' wilde spelen omdat hij wegrotte aan de rechterkant. Kreeg hij een paar wedstrijden de kans als aanvallende mid-mid, bakte hij er weer niks van.

'Maar hij heeft al vier Champions League's gewonnen met drie verschillende clubs.' Respect, absoluut. 'En bij Milan speelt hij al jaren uitstekend'. Ook mee eens. Alleen moet je niet vergeten welke rol hij in het team van Ancelotti heeft. Hij is één van de vier of vijf middenvelders, mag lekker creatief zijn en het zelf invullen omdat het vuile werk wordt opgeknapt door spelers als Gattuso, Ambrosini en/of Nesta. Dan komt hij tot bloei. In Nederland hebben wij a) die stofzuigers niet en b) zijn andere aanvallende middenvelders naar mijn mening beter dan Seedorf.

Zo zijn Wesley Sneijder en Rafael van der Vaart hem al voorbijgestreefd. Een andere speler die bij mij hoger in de pikorde staat is Ibrahim Afellay. Ondanks zijn gemene woorden richting Ajax ben ik fan van hem. Hij is zo snel en wendbaar. Dat is wat we straks nodig hebben. Met dat voorspelbare positiespel verras je die ervaren Italianen en Fransozen niet. Afellay moet het vertrouwen van de bondscoach krijgen. Als hij mag starten kan hij in elke wedstrijd doorslaggevend zijn. Als belangrijke pion in de opbouw, als gever van de assists of als doelpuntenmaker. Zijn blessuregevoeligheid is een klein probleem. Maar als hij fit is, acht ik hem gezien zijn wendbaarheid in staat om de beulen uit Zuid-Europa te ontwijken en af te troeven. Dat bevestigde hij al tegen de Spurs en Fenerbahçe.

Op het middenveld zou ik Nigel de Jong en Denny Landzaat laten vallen. Die hebben het hele jaar grassprietjes lopen tellen en verdienen het niet mee te gaan. Hedwiges Maduro en Orlando Engelaar mogen van mij de koffers wel inpakken. De boomlange Twente-speler is gezien zijn fysiek een 'must' om de fragiele en tengere body van zijn teamgenoten te compenseren. Bovendien heeft Engelaar als aanvoerder van de Tukkers een topjaar achter de rug. Voor Maduro heb ik een zwak. Het heeft geen zin mijn pleidooi helemaal te gaan herhalen. Op mijn weblog heb ik eens een heel stuk aan hem gewijd. Daarin geef ik aan dat hij specifieke kwaliteiten heeft (spel versnellen/vertragen) die bij Oranje passen. Dat heeft hij in eerdere interlands al bewezen.

De verdediging is inderdaad de achilleshiel Jitse. Om te huilen haast. Begin dit jaar hoopte ik met het EK in mijn achterhoofd, dat Ryan Donk en/of Gregory van der Wiel zich zouden doorontwikkelen. Om verschillende redenen is dat er niet van gekomen. Dat is jammer, want het ontbreekt de huidige selectie aan een 'rots in de branding'. Een type Stam die elke Europese spits aan de ketting krijgt. Donk en Van der Wiel achtte ik daar wel toe in staat. Nu gaat de invitatie wat mij betreft naar Dirk Marcellis, die zich dit jaar uitstekend heeft ontwikkeld. De laatste maand sloeg de vermoeidheid toe, maar ik heb er alle vertrouwen in dat hij na het kampioensfeest voldoende is uitgerust om één van de sterke opponenten uit de wedstrijd te spelen als hem daarom gevraagd wordt.

Joris Mathijsen doet me denken aan een houthakkende boswachter. De laatste maanden raakt hij alles, behalve de bal. En als je al niet in staat bent subtoppers als Sebastian Prödl en Theofanis Gekas af te stoppen, hoe hou je je dan staande tegenover wereldspitsen als Luca Toni en Thierry Henry. Het is op dit moment te riskant om de ooit zo degelijke centrumverdediger mee te nemen en op te stellen. Maar Mathijsen is voor mij niet dé enige zondebok. Ook Kew Jaliens, Tim de Cler en Urby Emanuelson komen in hun huidige vorm nog tekort. André Ooijer, Johnny Heitinga, Mario Melchiot en Wilfred Bouma krijgen het voordeel van de twijfel, maar zijn nog lang geen Europese top. Revelatie Edson Braafheid had van mij ook wel meegemogen.

Edwin van der Sar staat natuurlijk onder de lat. Hij is de beste keeper die ik ooit heb meegemaakt. Een alleskunner. Niet alleen pareert hij vrijwel alle pogingen van de tegenstander, ook is hij foutloos in het meevoetballen. Met zijn tweebenigheid onderscheidt hij zich van bijvoorbeeld een Buffon of Gomes. Maarten Stekelenburg is een waardige stand-in en wie er als derde doelman meegaat boeit me niet echt. Die komt sowieso niet in actie en mag pas een keer bij een partij op de training meedoen als Van der Sar die overslaat om zijn rust te pakken.

In de aanval ben ik blij dat zo vlak voor het toernooi onze buitenspelers hun oude vorm hebben kunnen herpakken. Arjen Robben en Ryan Babel doen het goed en dat is heel fijn. Van Persie is met Sneijder onze man. De Gunner, door zijn trainer Arsène Wenger bestempeld als wereldspeler, speelt bij mij dus sowieso. Ruud van Nistelrooy, en dit zal degenen die mij kennen niet verbazen, speelt niet. Zijn EK-scenario is zo voorspelbaar. Tegen Mexes-Gallas en Cannavaro-Nesta krijgt hij geen poot aan de grond en tegen Roemenië (als Oranje al is uitgeschakeld) maakt hij een hattrick waardoor het lijkt of hij een supertoernooi heeft gespeeld. RvN is een goalgetter eerste klas, maar beschikt niet over de kwaliteit om te pieken op een groot toernooi. En waag het niet om straks te beweren dat de aanvoer van de buitenspelers naar hem toe niet goed was. Dat is lariekoek, een spits die zich goed vrijloopt zal nooit worden overgeslagen.

Dat brengt mij bij de volgende 23 namen (negentien uit de voorlopige selectie van Van Basten en vier eigen namen):

Selectie:

Doel: Edwin van der Sar, Maarten Stekelenburg en Henk Timmer

Verdediging: Mario Melchiot, André Ooijer, Johnny Heitinga, Giovanni van Bronckhorst en Wilfred Bouma

Middenveld: Wesley Sneijder, Ibrahim Afellay, Orlando Engelaar, Hedwiges Maduro, Rafael van der Vaart en Demy de Zeeuw

Aanval: Robin van Persie, Arjen Robben, Ryan Babel, Dirk Kuyt, Klaas-Jan Huntelaar

Eigen namen: Dirk Marcellis, Edson Braafheid, Edgar Davids, Mark van Bommel

Opstelling uit voorlopige selectie Van Basten:

1.Van der Sar
2. Heitinga, 4.Ooijer, 3. Bouma en 5. Gio
6. Sneijder en 8. Engelaar
7. Robben, 1o. Afellay en 11. Babel
9. Van Persie

Au revoir Justine

'Titloos, poffertjes en dubbele rug.' Zo omschreef ik Justine Henin altijd. Maar nu heb ik een beetje spijt. Dat ze de kleinste cup a heeft, doet er eigenlijk helemaal niet toe. Mrs Backhand of The Belgian Rocket was misschien een betere benaming geweest. Was? Ja, was. De beste tennister ter wereld bergt haar rackets namelijk op. Ik sta net als de gehele tenniswereld perplex, want het afscheid van de 7-voudige Grand Slam-winnares komt onaangekondigd. Op 25-jarige leeftijd laat ze het tennis voor wat het is, 'om op het hoogtepunt te kunnen stoppen.'

Op de persconferentie werden flink wat tranen weggepinkt. Niet alleen door de hoofdpersoon zelf, haar coach had eigenlijk nog meer zakdoekjes nodig. Henin: 'Ik besef dat dit voor iedereen een grote schok is. Ik heb alles meegemaakt en ik mis de verbetenheid om door te gaan. Eigenlijk is mijn carrière al zes maanden voorbij. Ik heb lang over deze beslissing nagedacht. Nu begin ik aan een nieuw leven, dit is een opluchting voor mij.' Hoewel ze het er niet over had, denk ik dat de echtscheiding van Pierre-Yves Hardenne het begin van het einde is geweest. Sinds ze begin 2007 brak met haar man, is het bergafwaards gegaan met haar prestaties.

Desondanks won ze 41 toernooien en voert ze al 114 weken de wereldranglijst aan. Alleen Wimbledon ontbreekt op haar erelijst. Het laatste half jaar (waarin het wat minder ging) was ze eigenlijk al gestopt, zo zegt ze zelf. Om een verder verval te voorkomen neemt ze per direct afscheid van het profcircuit. Rolland Garros (haar favoriete Grand Slam) en de Olympische Spelen (waar ze haar titel zou verdedigen) laat ze schieten.

Voor België zijn het maar zware tijden. Precies een jaar terug stopte Kim Clijsters met tennissen. Voetballegende Constant Vanden Stock overleed een maand terug, international François Sterchele vorige week en nu stopt de grootste sportvrouw van het land met tennissen. 'Tennis België telt plots niet meer mee', merkt de Telegraaf terecht op, mede doelend op het eerdere afscheid van Clijsters.

Henin laat niet alleen bij onze zuiderburen een ongelooflijk gat achter. Ook in de top van het tennis zal de kleine nr.1 gemist worden. Bij de Williams-zusters is het beste er wel af en de Servische Jankovic en Ivanovic kunnen de Belgische nog lang niet evenaren. Hetzelfde geldt voor de Russinnen. Sjarapova en Kuznetsova zijn veel te wisselvallig om te kunnen tippen aan het niveau dat Henin in haar hoogtijdagen haalde. De dagen waarin ze die prachtige en gevreesde enkelhandige backhand sloeg. Door John McEnroe omschreven als de mooiste ter wereld.

Beeld het je maar eens in, als Roger Federer nu stopt bij de mannen. De grootste speler bij de mannen reageerde vanuit Hamburg, waar hij bezig is aan een graveltoernooi, op het plotse afscheid van zijn vrouwelijke evenbeeld. 'Dit is een grote klap voor onze sport. Ze is een heel speciale speelster, die bovendien op iedere ondergrond uit de voeten kan. Vooral bij de vrouwen is dat heel uitzonderlijk.'

Dat kenmerk en die uitzonderlijke backhand maakten het dat Henin vrijwel onverslaanbaar was. De arrogante Serena Williams kan erover meepraten. De Amerikaanse verloor bijna alle cruciale ontmoetingen tegen haar rivaal en weigerde na afloop steeds toe te geven dat de Belgische beter was. Henin bleef steeds bescheiden, zoals een kampioen dat hoort te doen.

Nu begint haar tweede leven, zo verklaart ze zelf. In haar te korte loopbaan sloeg ze maarliefst dertien miljoen euro en tig auto's en sieraden bij elkaar. Daar kan ze nu van gaan genieten. En het zij de grote kampioene gegund.

Vergeten voetballer: 2. Karateka Steve McManaman

De tweede in mijn serie vergeten voetballers is mij vooral bijgebleven vanwege zijn opvallende transfer. In mijn middelbare school-jaren volgde ik het voetbal al nauw op de voet en concludeerde ik dat een Engelsman in Spanje haast als water en vuur was. Ik zag allerlei soorten en allerlei maten in allerlei landen, maar Britten rond de Middellandse Zee was vrijwel onmogelijk. Totdat Steve McManaman in 1999 de overstap maakte van Liverpool naar Real Madrid.

McManaman maakte furore in de Spaanse hoofdstad en zette de trend voor zijn landgenoten. Michael Owen, Jonathan Woodgate en David Beckham vonden de door McManaman geopende deur en vervolgden hun voetbalcarrière daarna ook bij de Koninklijke. Macca speelde vier seizoenen voor de Spaanse grootmacht. Hij werd twee keer landskampioen en won twee keer de Champions League.

Voor zijn tijd bij Real kwam McManaman (type Ronald de Boer) tien jaar uit voor Liverpool. Op Merseyside debuteerde hij als 17-jarige en groeide hij uit tot aanvoerder van The Reds. Het clubicoon besloot (mede vanwege het gebrek aan prijzen bij Liverpool) een contract te tekenen bij de meest succesvolle Europese voetbalclub. Na vier goede jaren waarin zijn palmares dus vorm kreeg, kon hij mede door de komst van David Beckham, uitzien naar een nieuwe werkgever. Het werd Manchester City. Maar McManaman's terugkeer in Engeland bleek geen succes. De 37-voudige international kwam vaak negatief in het nieuws en besloot in 2005 zijn carrière te beëindigen. Tegenwoordig werkt hij als voetbalanalist voor de Britse televisie.

Nu heb je het heupschot van Ryan Babel, de ventieltrap van Roberto Carlos en het stijg-daal-schot van Gerald Sibon en Juninho. Eind jaren negentig introduceerde McManaman de karatetrap. In de gewonnen CL-finale tegen Valencia in 2000 trof de Brit op een Bruce Lee-achtige manier doel. De treffer ging de wereld over en in zijn tijd bij Real zou hij het kunstje nog vaker herhalen. Kijk en geniet mee van de naar mijn mening altijd onderschatte Steve McManaman.

Tweeëntwintig!

Weet je wat de meest verkrachte dag van het jaar is? De dag na je verjaardag! Gadverdamme zeg. Het idee dat je 'gewoon' weer 364 (of in het ergste geval zelfs 365) dagen moet wachten totdat alles en iedereen je voor 24 uur weer als een god behandelt, maakt me droevig.

Het was een leuk dagje, die eigenlijk gisterennacht al was begonnen bij Jonathan. Je weet wel, die pientere socioloog die de pokerkoffer 's nachts als kussen gebruikt. Bij Johnny Raise werd ik warm onthaald door driekwart van mijn vriendengroep. De jongens vulden het buikje eerst met een shoarma- of schnitzelschotel en daarna kwamen de fiches tevoorschijn. Het eerste potje ging kansloos verloren, maar in het tweede was ik oppermachtig en legde ik beslag op de felbegeerde pot. Met hilarische stukjes van stand-ups Eric van Sauers en Najib Amhali sloten we gezellig af.

Vanochtend, of eigenlijk vroeg in de middag, werd ik voor het eerst als 22-jarige wakker. Na een luxe ontbijtje en een frisse douche ging ik richting Habib. We bleven hangen op het plein omdat de buurjongens ons een mooi watergevecht voorschotelden. Maar daarna zagen we onze kans schoon om optimaal te profiteren van de zon: op Het Rutbeek. Daar waar de koeienkoppen in het water drijven maar de grote vlakte eromheen ons al jaar en dag lokt.

Zoals altijd leverde de reünie hilarische beelden op. Buurjongen Gaby heeft na twee jaar als gastarbeider in Berlijn te hebben gezeten, de meest vreemde versiertrucken ontwikkeld. Met de douche pal voor zijn neus: 'Dames, weten jullie ook waar hier de douche is?' Eén van de dames: 'Ja, recht voor je neus'. Gaby weer: 'Ok, ga je mee douchen?' Of tegen een brugklasmeisje met een gouden bikini: 'Hay meisje. Is die bikini van echt goud?'

Ferrit, Jacob en Roberto slachtten mij met een potje kaarten. Op de achtergrond trapten de tot een mummie vervormde Murat en meidenmagneet Gaby tegen een bal. Ook daarmee zette mijn buurjongen onze buikspieren aan het werk. Negen van de tien ballen die hij schoot, belandden in de bosjes, op zo'n veertig meter van mikpunt Murat. 'Hoe kan jij in de A1 van Victoria hebben gezeten?', schreeuwde Murat. Dani voorzag de dikke mummie van een antwoord: 'Hij kon gewoon goed vlaggen.' Ook de balbehandeling van mijn oh zo handige neef Thomas, de mislukte omhaal van Roberto en Ferrit's achtervolgingen kwamen de sfeer duidelijk ten goede.

Na het avondeten bij Habib heb ik thuis mijn rust gepakt. Wat rustige muziek opgezet, een beetje schrijven en nadenken mijn aankomende 23e jaar. Eén van de conclusies is dat die rijbewijs nu wel een keer moet gaan komen. Verder vond ik op tijd én naar school gaan ook wel een aardig voornemen.

Rond een uur of 11 haastte ik me naar beneden. Paps keerde namelijk terug uit Zweden. Voor het eerst in 22 jaar was hij mijn verjaardag niet vergeten. Ik haalde Viennetta (lekkerder bestaat er niet) uit de vriezer en vierde mijn 22e verjaardag heel knus met mijn ouders. Zij wensten mij vele jaren toe en ik bleef maar denken aan de 364 dagen die ik nu weer zou moeten overleven. Maar goed. Cheers bloglezers, op een superjaar!!

Vergeten voetballer: 1. De geniepige Claudio Lopez

De komende tien weken, of eigenlijk negen, zal ik dinsdags een voormalige vedette in the spotlights zetten. Met beelden en tekst zal ik laten zien waarom de speler zo gemist wordt. De spelers zijn óf niet meer actief, ver weg actief óf op een heel laag niveau actief. Het spits wordt afgebeten met de geniepige Claudio Lopez. In tegenstelling tot three of a kind probeer ik deze rubriek steeds kort te houden. De beelden komen van Youtube.

De eerste speler die ik een rentree in de Europese media gun, is de Argentijn Javier Claudio Lopez. De inmiddels 33-jarige aanvaller komt uit voor Kansas City in de Amerikaanse competitie. Lopez, bijgenaamd De Luis, is vooral bekend van zijn periode bij Valencia. Samen met steunpilaren Gaizka Mendieta, Javier Farinos en Gerard bezorgde hij de club uit sinaasappelstad de beste periode in de laatste jaren.

Na zijn periode in Spanje verkaste Lopez voor 35 miljoen euro naar Lazio Roma. In de Italiaanse hoofdstad slaagde hij er door verschillende blessures niet in het astronomische transferbedrag te laten doen vergeten. De sluwe spits trok daarna richting Mexico, waar hij uitkwam voor Club América. In 2007 keert hij terug naar Racing Club de Avellaneda. Die Argentijnse club had hem als 18-jarig talent overgenomen van Estudiantes de la Plata, waar hij als 16-jarige had gedebuteerd.

De kleine aanvaller doet me denken aan Ciske de Rat. Dat sluwe, geniepige haast gemene van het jonge boefje uit Amsterdam zie ik terug in het spel van Lopez. Naast zijn optreden in de verloren CL-finale tegen Bayern München in 2000 en zijn doelpunt tegen Oranje op het WK in 1998 herinner ik hem van twee legendarische treffers. Twee beauty's, vooral ook omdat hij PSV er thuis en uit de das mee omdeed.

1. PSV - Valencia 0-1 (eindstand 1-1) in het seizoen 1999/2000: Een lange bal van Amedeo Carboni wordt door Lopez, zonder dat hij er eigenlijk zicht op heeft, in één keer tegen de touwen gevolleerd.

2. Valencia - PSV 1-0 (tevens eindstand) in het seizoen 1999/2000: Een indirecte vrije trap (kan ik me herinneren uit de commentaren) wordt door Lopez eerst tegen de scheidsrechter aangetikt, om de bal vervolgens onhoudbaar langs de verbouwereerde Ronald Waterreus te knallen.

Three of a kind: 10. De Ajax-crisis gaat nu pas beginnen

Heren! Wat een eer om de eerste tien vol te mogen maken van onze succesvolle rubriek. Jitse liet zijn licht schijnen over PSV, waar Heurelho Gomes volgens mij gewoon op een transfer uit is. Het laatste half jaar zijn er meer ballen dan ooit op zijn doel afgevuurd. Dat heeft hem benauwd gemaakt en aan het denken gezet. Hij heeft heel erg spijt van zijn contractverlenging omdat hij niet had verwacht dat de Eindhovenaren voetballend gezien zo ver zouden wegzakken. Beter naar een grote club, waar vooruit wordt gevoetbald en de octopus minder te doen krijgt. Maar goed, laten we ons even verplaatsen naar de hoofdstad Amsterdam, waar het naar mijn mening minstens zo rumoerig is als in lichtstad Eindhoven.

Bij Ajax is het al jaren crisis omdat de prijzenkast al heel lang niet afgestofd is en CL-voetbal steeds uitblijft. Daardoor rollen er nu wekelijks koppen en komen er om de haverklap vacatures bij in Amsterdam. Nou ja, vacatures. Vrij solliciteren is er niet echt bij. Uri Coronel, die een functie in de ArenA ambieert, mag het beleid van de club gaan onderzoeken. Het uit te brengen rapport wordt natuurlijk gebruikt om eens goed aan de stoelpoten te zagen van de voorzitter. Die hoogste post komt door het kritische rapport vrij en de voorzitter van de onderzoekscommissie mag plaatsnemen.

Deze mutatie in het bestuur is nog belachelijker dan de aankoop van Ivan Gabrich een aantal jaar terug. In hoeverre is het rapport nou objectief en onafhankelijk geweest als de uitbrenger ervan nu de scepter mag zwaaien? Sterker nog: 'De aanstelling van Uri Coronel als nieuwe voorzitter stond al vast toen het rapport net werd uitgebracht.' Dat staat in de laatste AD-column van Wilfred Genee. De presentator kreeg daarover direct na de publicatie van het rapport een belletje van iemand die goed was ingevoerd bij de Amsterdamse club. 'Ajax, de weg naar de winst' is dankzij nieuwbakken voorzitter Coronel een groot verlies gebleken voor de integriteit van de club.

Dankzij Coronel en zijn blinde volgelingen hebben naar mijn mening twee belangrijke pionnen de club verlaten. Maarten Fontein sleepte mega-contracten met Aegon en Adidas binnen waardoor Ajax de komende jaren financiële zekerheid heeft. De voormalig algemeen directeur werd in Amsterdam de deur gewezen en kreeg in no-time een contract aangeboden in Alkmaar bij AZ. Martin van Geel, ontslagen als technisch directeur, is al benaderd door PSV om de positie van de vertrokken Stan Valckx in te nemen. Veelzeggend!

Bij PSV doen ze er goed aan hem een meerjarig contract aan te bieden. Henk ten Cate en Adrie Koster kregen dankzij Van Geel voor het eerst sinds jaren de beschikking over een topteam dat kampioen kon en eigenlijk moest worden. De Brabander deed goede en gerichte aankopen waarmee hij Willem II en AZ ook al hoogtijdagen had bezorgd. Jaap Stam en Edgar Davids werden gehaald om de piepjonge selectie van de nodige routine en body te voorzien. Met Klaas-Jan Huntelaar haalde hij voor Ajax voor het eerst sinds jaren weer een topscorer binnen. De goalgetter gaat straks het recordbedrag dat Ajax ontving voor Wesley Sneijder verbreken. Ook de aankoop van Luis Suarez, die in zijn eerste seizoen zeventien keer scoorde en dertien assists gaf, blijkt nu al een schot in de roos. Leonardo, Kenneth Perez en Albert Luque zijn potentiele topaankopen, maar niet als ze verkeerd of niet gebruikt worden. Het binnenhalen van Jurgen Colin wordt de Brabander onterecht verweten. De rechtsback werd namelijk op aandringen van Henk ten Cate overgenomen van Norwich City.

De taken van Van Geel zullen waargenomen worden door Marco van Basten, die een soort van dubbelrol zal gaan vervullen bij Ajax. Hij is straks namelijk én hoofdtrainer, én technisch directeur. Die combinatie kan tot grote successen leiden omdat je als trainer precies weet waar de selectie behoefte aan heeft en niet afhankelijk bent van beslissingen van bovenaf. Twente plukt nu de vruchten van een dergelijke constructie. Of wat te denken van Arsenal, waar Arsène Wenger uitmaakt wie er komen en gaan.

Met Van Basten heeft Ajax op de transfermarkt in ieder geval een streepje voor op andere clubs. Dat geldt voornamelijk voor buitenlandse spelers. Die maken hun keuze vooral op intuïtie en dan kan de aanwezigheid van een grote naam de doorslag geven. De vraag is alleen of 'San Marco' ook gaat profiteren van zijn status. Ajax moet lef tonen op de transfermarkt. In eerste instantie dacht ik dat de huidige bondscoach dat doorhad toen er gespeculeerd werd over een samenwerkingsverband met Arsenal en de komst van AC Milan-middenvelder Yoann Gourcuff. Met aankopen van Nederlandse subtoppers geraak je niet tot in de knock-out-fase van de CL.

Vooralsnog kan ik net als bij Oranje geen lijn ontdekken in Marco's beleid. Grote spelers in binnen- en buitenland worden genoemd (Forlan, Llorente, Gourcuff, Sulejmani, Koevermans) maar een onbekende Argentijn wordt binnengehaald. Dario Cvitanich, 23 jaar, is door Ajax voor 6,5 miljoen euro gekocht van Banfield. De filmpjes op Youtube van de aanvaller hebben mij koud gelaten. Cvitanich scoort vooral met het hoofd maar heeft net als Mauro Rosales niet dat beetje extra dat een speler een topper maakt. Het is wat voorbarig, maar de eerste aanwinst van Van Basten bij Ajax kan zo maar eens een Gabrich-achtige worden. De twee spelers hebben in ieder geval verdacht veel van elkaar weg. Bovendien is 6,5 miljoen wel erg veel voor een reserve-spits. Of gaat Huntelaar weg. In dat geval waagt Ajax een grote gok met een relatief onbekende en onervaren Argentijn in de punt. Cvitanich lijkt, net als bijna alle Argentijnse spitsen, meer een 4-4-2-speler.

Daarom ben ik ook erg benieuwd naar het systeem dat onder Van Basten gespeeld zal worden. Bij Oranje hanteerde hij de eerste drie jaar de 4-3-3. De wedstrijden waarin met die speelwijze een acceptabel niveau werd gehaald, zijn op één hand te tellen. Dat is ook de reden dat de bondscoach is overgestapt naar een 4-2-3-1 formatie. Daarin gaat het stukken beter.

Maar de eerste drie jaar kreeg hij Oranje met drie spitsen maar niet aan het voetballen. En laat dat nou net het heilige Ajax-systeem zijn. (Het verschil tussen beide opstellingen is niet groot. Alleen speelt Ajax altijd met echte buitenspelers. Bij een 4-2-3-1 hangen die meer en hebben ze meer vrijheid.) Of het 4-3-3-systeem onder de nieuwe trainer heilig blijft, waag ik te betwijfelen. Is dat wel het geval, dan kunnen het wel eens heel zware jaren gaan worden. Ik hoop dat MvB de statuten heeft mogen wijzigen anders krijgen we de eerste aantrekkelijke pot ergens rond Driekoningen in 2011.

Nog voordat de nieuwe trainer is gearriveerd, keert Edgar Davids Ajax de rug toe. De routinier kan niet door één deur met de toekomstige Ajax-coach omdat die hem bij Oranje afserveerde. Doodzonde als je het mij vraagt. Bijtertjes zijn er schaars en die scout je niet zomaar. Een team dat wil domineren heeft er minimaal één nodig om ervoor te zorgen dat het team in balbezit blijft en dat de tegenstander geen ruimte krijgt om te counteren. (Hetzelfde verhaal als bij Deco.) Dat Ajax meer punten pakte mét zijn aanvoerder dan zonder is geen toeval. De man die ons de EK-titel moet brengen doet er goed aan een verzoeningsgesprek in te lasten met de huidige captain van Ajax.

Ik weet het echt niet Jitse. Ik kan die man, ook gezien de periode bij Oranje, niet het voordeel van de twijfel geven. Op transfergebied verwacht ik meer verrassende dan grote namen. Cvitanich is daar denk ik het eerste voorbeeld van. Zijn selectiebeleid bij het Nederlands elftal wijst daar ook op. Op het moment dat een icoon als Davids beschikbaar is, mag Nicky Hofs debuteren. Makaay trapte in Beieren de pannen van het dak, maar Romano Denneboom mocht de telefoon opnemen. Ik zal straks met extra aandacht kijken naar het systeem dat gehanteerd zal worden. Laten we hopen een prijsrijke periode, al vrees ik met de huidige staf het ergste.

Zo, dat was 'em weer. Maar niet voordat ik mijn oorloze collega aan het werk heb gezet. Wilco, je bent vast aan het nagenieten van de manier waarop Twente NAC heeft vernederd. Spring nu maar even van dat wolkje om een haalbare trainer voor FCT aan te wijzen. Wordt het de veelgenoemde Martin Jol? Schuift Joop Munsterman clubkenner Erik ten Hag naar voren of halen de Tukkers elders een trainer op? Ons idool Mario Been bijvoorbeeld. Wie moet het volgens jou worden en wie gaat het volgens jou worden Wilco?