Het was een leuk dagje, die eigenlijk gisterennacht al was begonnen bij Jonathan. Je weet wel, die pientere socioloog die de pokerkoffer 's nachts als kussen gebruikt. Bij Johnny Raise werd ik warm onthaald door driekwart van mijn vriendengroep. De jongens vulden het buikje eerst met
een shoarma- of schnitzelschotel en daarna kwamen de fiches tevoorschijn. Het eerste potje ging kansloos verloren, maar in het tweede was ik oppermachtig en legde ik beslag op de felbegeerde pot. Met hilarische stukjes van stand-ups Eric van Sauers en Najib Amhali sloten we gezellig af.Vanochtend, of eigenlijk vroeg in de middag, werd ik voor het eerst als 22-jarige wakker. Na een luxe ontbijtje en een frisse douche ging ik richting Habib. We bleven hangen op het plein omdat de buurjongens ons een mooi watergevecht voorschotelden. Maar daarna zagen we onze kans schoon om optimaal te profiteren van de zon: op Het Rutbeek. Daar waar de koeienkoppen in het water drijven maar de grote vlakte eromheen ons al jaar en dag lokt.
Zoals altijd leverde de reünie hilarische beelden op. Buurjongen Gaby heeft na twee jaar als gastarbeider in Berlijn te hebben gezeten, de meest vreemde versiertrucken ontwikkeld. Met de douche pal voor zijn neus: 'Dames, weten jullie ook waar hier de douche is?' Eén van de dames: 'Ja, recht voor je neus'. Gaby weer: 'Ok, ga je mee douchen?' Of tegen een brugklasmeisje met een gouden bikini: 'Hay meisje. Is die bikini van echt goud?'
Ferrit, Jacob en Roberto slachtten mij met een potje kaarten. Op de achtergrond trapten de tot een mummie vervormde Murat en meidenmagneet Gaby tegen een bal. Ook daarmee zette mijn buurjongen onze buikspieren aan het werk. Negen van de tien ballen die hij schoot, belandden in de bosjes, op zo'n veertig meter van mikpunt Murat. 'Hoe kan jij in de A1 van Victoria hebben gezeten?', schreeuwde Murat. Dani
voorzag de dikke mummie van een antwoord: 'Hij kon gewoon goed vlaggen.' Ook de balbehandeling van mijn oh zo handige neef Thomas, de mislukte omhaal van Roberto en Ferrit's achtervolgingen kwamen de sfeer duidelijk ten goede.Na het avondeten bij Habib heb ik thuis mijn rust gepakt. Wat rustige muziek opgezet, een beetje schrijven en nadenken mijn aankomende 23e jaar. Eén van de conclusies is dat die rijbewijs nu wel een keer moet gaan komen. Verder vond ik op tijd én naar school gaan ook wel een aardig voornemen.
Rond een uur of 11 haastte ik me naar beneden. Paps keerde namelijk terug uit Zweden. Voor het eerst in 22 jaar was hij mijn verjaardag niet vergeten. Ik haalde Viennetta (lekkerder bestaat er niet) uit de vriezer en vierde mijn 22e verjaardag heel knus met mijn ouders. Zij wensten mij vele jaren toe en ik bleef maar denken aan de 364 dagen die ik nu weer zou moeten overleven. Maar goed. Cheers bloglezers, op een superjaar!!
