Jackie and Donna: Brunette of Blondine?

TC Tubantiaaaa

Het hing al geruimte tijd in de lucht, maar ik durf het nu pas wereldkundig te maken. Joe gaat per 1 december 2009 stage lopen bij Dagblad Tubantia. Met een beetje geluk kom ik daar op de sportredactie terecht. In november hoor ik daar meer over, dan meld ik me voor het eerst op de redactie voor een kennismaking. Vanzelfsprekend houd ik jullie op de hoogte!

Party Animals

Die mooie, oude tijd. Kale kop, Nike Air Max, Australian/Cavello-trainingspak aan en in de winter ging er dan vaak nog een met ID&T bestickerd bomberjack overheen. Even was ik de gabbertijd vergeten. Maar dankzij teamgenoten Benni, Jonathan en Erik weet ik weer dat we zo'n tien jaar terug helemaal losgingen op nummers als Hardcore Vibes en I Want To Be A Hippy.

Nietsvermoedend stapte ik woensdag ons belabberde trainingsveld op. Ik maakte het bij Sportclub Enschede en de Enschedese Boys ook al mee. Aan het eind van het voetbalseizoen worden de velden opnieuw ingezaaid. Na de zomerstop tref je dan een aardig trainingscomplex. Doelen opnieuw gelakt en veel gras. Het blijft een kunst, die woestijn om te toveren in een biljartlaken. Een nog grotere kunst blijkt het om de trainingsvelden groen te houden. Als de eerste bladeren weer van de bomen vallen, zijn alleen op de periferie nog wat grassprietjes te vinden. De middencirkel heeft in oktober alles weg van een zandbak. Vergelijk het met de schedel van Kennedy Bakircioglu. Bovenop nog een paar haartjes, maar de wat dikkere plukjes vind je aan de zijkant. Op het deel waar niemand het ziet of wil zien. Zo is het ook met de trainingsvelden van Mediterraneo. Daar waar het spel zich voornamelijk afspeelt, zijn de grasvlaktes schaars. Aan de zijkanten wil het balletje nog wel aardig rollen. Daar komt nauwelijks iemand en blijft het gras overeind. Het kan trouwens nog erger, bij Sportclub viste ik namelijk met regelmaat een kei uit de grond. Even schoonwrijven en dan tegen de lat of paal mikken. Dat geluid, heerlijk!

Dit geheel terzijde, terug naar de Party Animals. Ik huppel dus het veld op. Hoor ik allemaal teamgenoten lachen. Onzeker als ik ben, direct kijken wat ik aan heb. Nix mis mee hoor. Trainingsbroek met sokjes erover. Shirtje van Torres en een dikke trui daarboven. Kun je niks van zeggen, denk ik. Maar het blijkt niet om mijn kleding te gaan. Ons team bestaat uit ongeveer achttien man. Drie van hen hebben hetzelfde kapsel als Kennedy, maar zij vonden het niet waard om die ene paar schaamhaartjes overeind te laten. Dus lopen ze met een kale kop rond. En ik moet zeggen, het staat Benni, Jonathan en Erik heel aardig.

Dankzij aanvoerder Benni, hij ontdekte een outletstore met leuke sportartikelen, heeft elk lid van ons team een trainingspak kunnen aanschaffen voor een prikkie. Een tweedelig pak van Hummel. Zwarte broek, grijs jasje. Iedereen gebruikt het anders. De één slaapt erin, de ander smoked zijn jointjes erin en weer een ander draagt ze op de wedstrijddagen. Van de achttien verschenen er drie mee op de training. Je raadt het al he?! Inderdaad! Benni, Jonathan en Erik. Stonden ze voor aanvang van de training naast elkaar. De één kijkt de ander aan: Heb ik dat? Een glimlachje kon er nog net vanaf.

Joe heeft zich bescheurd van het lachen. Terwijl de rest van de groep de knieën hief en met de armpjes zwaaide, hakte ik me door de warming-up. Ik maakte mijn eigen gabbermix. Alle oldschool hardcore nummers passeerden de revu. Van 'Aquaaariuuuus' tot 'Daar is gabbertjeeeh!' Gelukkig konden de hoofdpersonen het wel waarderen. Het filmpje hierboven is voor jullie jongens. En woensdag gewoon weer dat pakkie aan, hè?

Reetklachten

Joe's bilspieren staan op knappen en daardoor loopt ie als een door twee negers bewerkt sletje over straat. 'Je loopt ineens met O-benen', merkte Johnny gisteren op, niet wetende dat mijn achterwerk al twee dagen in vuur en vlam staat. Ik zal het even uitleggen, voordat ik de grappen vanavond op het terras of bij de vereniging naar de oren krijg geslingerd.

Eens in de week ben ik sparringspartner van Matti en/of Gaby. Dan gaan we een potje tennissen zodat zij geen Sugar Lee Hooper-achtige gewichten bereiken. De tennisbanen waren woensdag echter bezet. Matti kwam daarop met het geniale idee om een potje te gaan squashen. Achteraf kan ik hem daar wel voor schieten. Maar goed, we begaven ons, nadat Gaby tien minuten met de dame achter de bar had staan discussieren over een balletje met één of twee puntjes, naar de squashbanen. Anderhalf uur lang leefden we ons uit met twee peervormige rackets en een rubberen balletje. Routinier Gaby liet ons alle hoeken van baan 12 zien en was daarom als eerst uitgeput. Het lijkt me niet dat hij dat gespeeld heeft.


Matti en ik verlieten de baan zo'n twintig minuten later. Gaby kwam vanuit de kantine aangesjokt met een flesje Spa blauw. 'Total-loss', roep ik. Gaby lacht. 'Ik kan niet meer', kreunt Matti. Gaby lacht opnieuw. 'Wacht maar', zegt de squashkoning dan. 'Morgen hebben jullie last van de reet, niet normaal meer.' Matti en ik kijken elkaar verbaasd aan. Een paar potjes squash en je krijgt last van de achtergevel? We hebben toch niet op dat racket gezeten?

Maar nu begrijp ik dus wat Gaby bedoelt. Vanochtend kreeg ik mijn billen nauwelijks van het bedlaken. Matti belde, maar ik stond te douchen (lees: mijn reet te masseren). Die heeft ook last van de anus, bedacht ik me bij het zien van zijn naam op mijn toestel. Joe bellen en aan de overkant van de lijn begon het gekreun: 'Johan, dit is niet normaal meer. Vanochtend viel het nog mee, maar het wordt steeds erger.'

Ik kan pas sinds een jaar of twee spreken van een achterste. De laatste tijd heb ik achterin wat extra pondjes gekweekt. Daardoor heb ik de afgelopen twee dagen de pijn ook kunnen voelen. Maar bij Matti, wiens ass je kunt vergelijken met die van Serena Williams, moeten de billen dan helemaal op een kookplaat gelegen hebben. Ik heb met hem te doen. Dus Gaby, ik denk dat we het voortaan maar bij tennis laten. Scheur ik de riempjes in mijn reet niet af en gaan de flink opgepompte airbags van Matti ook wat langer mee.

Baardgroei

Een Talibanstrijder zou jaloers zijn op mijn baardgroei. Ik word er strontziek van. Heb je de wangetjes eindelijk gladgestreken, kom je terug uit Zwolle, zijn de stoppels alweer zichtbaar.

Joe haat scheren. Alleen omdat ik geen zin heb om het scheermes over het scheerschuim en de daaronder liggende takken te laten glijden. Dus stel ik het zo lang mogelijk uit. Dat houd ik maximaal zes dagen vol. En dan begint het jeuken. Alsof ik met mijn gezicht in de brandnetels ben geflikkerd.

Zes dagen? Ja, het is helaas niet zoals bij de Hollanders. Begin november de haartjes op je gezicht weghalen en dan de scheerset opbergen tot een dag voor Kerst. Op 24 december komt de Mach3 weer tevoorschijn.

Vijftig dagen zonder te scheren, geen enkel probleem. Moet ik eens doen, stroomt mijn mailbox bij de derde ongeschoren week vol met aanbiedingen van Al Qaeda en Hezbollah. Enfin, niet zeuren dus als Joe een onverzorgd baardje heeft staan. Je weet waarom dat is!

Down (ten) Under

Blijven volhouden meneer Van Marwijk. Niet toegeven hoor. Niet bekennen dat het tripje naar Australië net zo nutteloos was als de Amerikaanse inval in Irak. Veertig uur hebben onze stervoetballers in de wolken gehangen om anderhalf uur achter een stel lamme kangoeroe's aan te huppelen. En het ergste, Nederland keert terug met de stand waarmee het vertrok: 0-0.

Wat moet dat een lange reis terug zijn. Frank de Boer leest in de superdeluxe Airbus de Telegraaf van twee dagen eerder waarin nog druk wordt gespeculeerd over welke elf namen Van Marwijk in Sydney de wei in zal sturen. De Boer plant zijn gebruinde elleboog bij zijn naar buiten starende leermeester in de zij. 'Hey Bert, moet je dit zien. Ze dachten echt dat we met Dirk in de punt zouden beginnen. Zijn ze er toch mooi ingetrapt.' Bert stoïcijns: 'Hadden we dat maar gedaan Frenk, dankzij onze houten Klaas is de trip voor niets geweest. Heb geen doelpunt gezien hoor.'

Piet Velthuizen krijgt niets van die conversatie mee. Die is na een dut van vier uur eens een kijkje gaan nemen in de cockpit. Joris Mathijsen zit naast de Vitesse-goalie. Ze bestoken de piloten met vragen, als een stel brugklassers dat zich heeft opgegeven voor een workshop lange-afstand-vliegen.
Joris: 'Hoe stijg je op?'
Piet: 'Ja, en op welke knopjes druk je als we straks over 9,5 uur landen?'
Joris: 'Doen jullie alleen lange vluchten of vliegen jullie bijvoorbeeld ook van Amsterdam naar Hamburg?'
Piet weer: 'Val je dan niet in slaap bij die lange reizen? Ik word net wakker, maar ik hoor Khalid, Raf en Johnny nu al vijf uur snurken!'

Heitinga slaat na zeven uur vliegen het geruite dekentje van zich af. De verdediger aait met zijn vingerkootjes de slaap uit zijn ogen. Beduusd kijkt hij naar buiten. Een flinke wolkenlaag bedekt het landoppervlak. 'Demy, waar zijn we?' De Zeeuw: 'We vliegen boven Mongolië. We zijn bijna op de helft, dus het schiet al aardig op.' 'Nou?', pareert Heitinga, 'het duurt anders wel een eeuwigheid.'

Het kan zich maar zo nu afspelen. De wedstrijd zit er bijna 24 uur op, maar onze nationale helden zijn nog niet terug. Op de terugkeer op nationale bodem hoeven ze zich overigens ook niet te verheugen. Jetlags gaan (heeeeel verrassend) roet in het eten gooien. Dirk Kuyt wil Bassie (zijn lichtbruine JackRussell) uitlaten, maar ploft neer op de bank en is zo vier uur verder als hij wakker wordt. Sneijder en Yolanthe spelen graag Mikado, maar de meest sexy vrouw van Nederland komt bedrogen uit als ze denkt dat haar nieuwbakken lover bij thuiskomst begint met het optillen van één van haar onderste ledematen. Daar komt ze in de auto al achter. De eerste twee minuten mompelt de kleine macho nog wat terug, maar daarna praat de ex van Jantje Smit een kwartier lang tegen de getinte ramen van de Porsche Cayenne TurboS. Als ze opzij kijkt weet ze waarom. 'gggghhh', klinkt het vanuit de stoel van de bijrijder.

De gevolgen gaan nog verder hoor. Van der Vaart moet meetrainen met de A1 van Real Madrid, maar kan zich daar onder toeziend oog van trainer Pelligrini niet onderscheiden. Louis van Gaal mist Edson Braafheid op de training. Vrijdagmiddag rond een uur of drie, een dag voor Bayern's competitiewedstrijd tegen Freiburg, besluit de succescoach, tegen zijn regel in, maar eens contact op te nemen met Braafheid. Woedend neemt die de telefoon op. 'Trainer, ben je gek geworden? Het is vier 's nachts, je gaat op dit tijdstip toch niemand bellen?'

En dan is er nog Orlando Engelaar. Die maakt het helemaal bont. In een slaapbewandeling komt de middenvelder terecht op de Herdgang. Bijna niemand te bekennen. Op de achtergrond werken Stef Nijland en Jonathan Reis zich uit de naad met spitsentrainer René van Eijckelkamp, maar verder ligt het bemiste trainingscomplex er erg verlaten bij. De oud-international sjokt richting Engelaar. 'Orlando, wat ben je vroeg. Het is negen uur, jullie trainen om één uur. Dat weet je toch? En wat heb je aan jongen? Ik doe mijn pyama altijd uit als ik ga werken hoor. Maak dat je wegkomt.'

De spelers zijn gesloopt, op een paar na. Robin van Persie wordt pas over drie weken vader, maar heeft een Britse gynaecoloog een fax naar de KNVB laten sturen waarop te lezen valt dat vrouwlief Bouchra op 9 oktober hoort te bevallen. Een adv'tje kreeg 'ie van de bondscoach. Die moet zich dus bescheurd hebben van het lachen toen hij Elia voor de zoveelste keer tevergeefs zag sprinten bij een te lange bal van Heitinga. Gregory van der Wiel faket in Kerkrade een hersenschudding en ontloopt zo de nutteloze trip naar Oceanië. Op een concert van Lil Wayne valt toch veel meer te beleven? Zo is dat! En daarvoor hoef je niet eens 'in cognito' Greg, gelijk heb je!

Peuterleider

De verjaardagen van mijn neefjes en nichtjes kunnen vergeleken worden met een dagje vertoeven in een kinderdagverblijf. Na donderdag kan ik dan ook de functie van peuterleider toevoegen aan mijn CV.

De verjaardag van Dani, tweede zoon van mijn op één na oudste broer, begon (ik had het graag anders gezien) met een stukje heropvoeding. Mams en ik waren de auto nog niet uitgestapt of de voordeur ging open. Helemaal niet erg, als je als Jarige Jop verheugd bent met de komst van je oom en oma. Dat kon ik alleen niet echt uit Dani opmaken. Als die kleine kijkertjes van hem konden prikken, had ie tientallen gaten gehad in zijn nieuwe Ajax-dekbed. En dus dwong hij mij tot het uitstellen van de felicitaties. 'Dani, het cadeau rent echt niet weg. Als je de deur opent, begin je te zeggen dat je het leuk vindt dat de gasten zijn gekomen. En dan volgt het cadeau vanzelf.' Hij knikte nederig, uit angst dat ik het cadeau niet meer zou overhandigen. Het is dat we op die leeftijd allemaal van die hebberige trekjes vertoonden, anders had deze kleine opdonder diezelfde avond gewoon weer zo'n grauwgrijs HEMA-laken over zich heen getrokken.

Een wat geforceerd begin, maar het ergste zou nog komen. Beter had ik Dani direct zijn cadeau in zijn hand gedrukt, mijn patta's en dubbelzijdige jacket de hoek in gesmeten en was ik als Hulk Hogan de woonkamer binnengestormd. In een hel kwam ik. Alsof je je balkondeur opent, de gordijnen lostrekt en een tsunami op je af ziet komen.

Het laminaat was nu nog net zichtbaar, maar over een jaar of drie denk ik dat mijn broer er goed aan doet De Efteling af te huren. Kunnen alle puzzels, computergames en barbiepoppen in de kast blijven, hoeven de balafdrukken niet van de ramen gepoetst te worden en draait de frituurpan ook geen overuren.

Hoe kan dat dan? Nou, mijn schoonzus komt uit een konijnenfamilie. Haar broers en zussen lusten er wel pap van. Nog geen dertig jaar, maar al wel drie of vier kinderen. En dan zijn ze met elf kinderen. Zes of zeven zijn gesetteld en al, dus ga maar na. Zeven maal drie.. Afijn, het was een drukke bende. Dat valt op, als je ze allemaal in een doodgewoon rijtjeshuis drukt.

Joe heeft er nog hoofdpijn van. Nou moet ik alleen niet generaliseren, want een aantal gedroeg zich voorbeeldig. Er zaten een paar poppetjes tussen hoor. Een uur lang wipten ze zonder een woord te zeggen heen en weer op de schommel. Geef ze een waterijsje en die kleine stembandjes bevriezen. Die schele oogjes laten de lekkende Fruit-Joy niet meer los.

Wat je ook altijd ziet bij kinderen, zijn baasspelers en meelopers. Eén jongedame, meestal een jaar of tien oud, zwaait de scepter en leest de iets jongere kids de les. 'We gaan vadertje-moedertje spelen. Ik ben de moeder, er is geen vader en jullie zijn allemaal mijn kinderen. Luisteren naar wat mama jullie zegt, ok? Nee Michel, we doen zonder vader. Waarom? Omdat ik dat zeg. Hij is al lang dood, nou goed? Kom op. Stephanie, jij haalt even een paar pannen bij tante Mirjam. Natasha, zoek even een doosje dat we als televisie kunnen gebruiken.' Zonder gemopper luisterden ze naar mama Lisa, de dirigente. Joe kon er wel om lachen. Al had ik het ook niet erg gevonden als één van die kleine tuigjes haar uit het niets een tik op bek had verkocht. 'Je gaat mij niet vertellen wat ik moet doen, kutwijf.'

Dan heb je Jozef en Ruben nog. Jozef en Ruben zijn ongeveer even oud. Guess what? Jozef is de oom van Ruben. Hoe kan dat? Ja, dat kan. Waar het op neerkomt is dat bij moeder en dochter ongeveer op hetzelfde ogenblik de stroom is uitgevallen. Dertien jaar later staan er twee trendgevoelige pubers in de achtertuin met een bal onder de voet. Afgezakte broek, felgekleurde patta's en misschien wel hét kenmerk van de huidige hangjongeren: vier vingers in de broekzak en de duim erboven. Ze doen weinig. Zo nu en dan trachtten ze er een 'akka' uit te gooien, dan zetten ze het petje recht (scheef dus) en verder staren ze hun kleine neefjes en nichtjes na.

Een aantal vrouwen heeft net de kraamafdeling verlaten en draagt een pasgeboren baby mee. Drie tel ik er. De één krijst als een kraai, de tweede zuigt aan een knop en de laatste is in dromenland. Dan blijft er nog één dreumes over: Elias. Een ventje van drie met flapoortjes, krullend donker haar en een met chocolade besmeurde mond. Elias draagt een leuke tuinbroek en leuke sportschoentjes. Ik heb me bescheurd om die jongen. Elias heeft een structureel probleem, namelijk dat hij moeite heeft overeind te blijven. Met Ruben en Jozef lach ik in een deuk toen hij over een tuinlampje viel. Tien tellen later lag Elias weer languit, ditmaal had 'ie het drempeltje over het hoofd gezien. En gewoon weer opstaan he. Zonder gehuil, met de handjes het vuil van de knietjes slaan en doorlopen.

De volgende verjaardag is in april. Dan wordt Ruben veertien. Of ik er dan bij ben? Ik weet het niet. Denk niet dat ze mij zullen missen..

'Wat studeer je?' (2)

'Ik zal maar niet vragen wat je studeert', was de oh zo originele openingszin van mijn trouwe webloglezers de afgelopen dagen. Ik kon er wel om lachen. Dan denken ze dat ik liever niet praat over mijn studie. Dat is niet waar. Wat ik met het vorige blog eigenlijk duidelijk wilde maken, is dat je niet bijster intelligent hoeft te zijn om met mij een eind weg te lullen over het vak journalistiek. Wek alleen de indruk dat je oprecht geïnteresseerd bent in mijn vakgebied. Dat je dan nog zo dom bent als een ezel, is niet eens zo erg. Dít overkwam me laatst en ik kan het nog niet geloven.

Paps schreeuwt me wakker. 'Johan, er is visite. Kom zo snel mogelijk beneden.' Een paar tellen later slenter ik, in mijn hoofd al speculerend over wie er in de woonkamer kan zitten, de trap af. Is het een neef of nicht uit Zweden, die onaangekondigd de familie is komen bezoeken? Of zijn het verre kennissen, die een stel pubers mee hebben, dat er verveeld bijzit en vermaakt moet worden?

Het bezoek was afkomstig uit Zwitserland. Had Mr. Inan een handgemaakte Rolex besteld? Nee! Het waren kennissen. Een man van ongeveer 65 jaar die zijn dochter van rond de 25 bij zich had.

De man is druk aan het gebaren richting mijn vader. Het gaat niet over koetjes en kalfjes, merk ik als ik onderaan de trap vluchtig nog een keer in de spiegel kijk. De Zwitserse man (uiteraard ook van Aramese komaf) lucht zijn hart bij mijn vader, die zich door de jaren heen een beetje heeft ontpopt tot de Dr. Phill van onze gemeenschap. Familieproblemen, dat kan niet anders.

De man ziet mij uit zijn ooghoek verschijnen. Zijn sombere blik verandert in een vrolijke, sympathieke. Hij onderbreekt de conversatie met mijn vader, staat op en geeft me een warme knuffel. Zonder dat ik een woord met hem gewisseld, heb ik al bewondering voor hem. Vaak genoeg heb ik meegemaakt dat er een arrogante kwal zat die me een hand gaf zonder me aan te kijken. Uit angst dat 'ie zijn woorden zou vergeten ofzo..

'Weet je wie het is?', vraagt paps. 'Natuurlijk', zeg ik. 'Uit Zwitserland toch?' Pap knikt en is zichtbaar trots dat ik hem heb herkent. Mijn vader is een aparte wat dat betreft. Ik ken hem door en door. Als ik de woonkamer binnensjok, heb ik aan een klein beetje oogcontact genoeg om te kunnen zien of hij blij is met de bezoekers of niet. Is hij dat wel, dan zet hij een grijns van oor tot oor op en is hij dat niet, dan blijft hij rustig zitten en staart 'ie als een zombie voor zich uit.

Ik meen dat het 2002 was, toen ik met mijn ouders op bezoek was bij deze mensen uit Zwitserland. Hun gastvrijheid is me bijgebleven. Daarnaast herinner ik me dat ze een zoon hadden van mijn leeftijd. En dat klopt. De lieve meneer vertelt over zijn gezin. Zeven dochters had 'ie al, toen God hem een gezonde zoon schonk. Die jongen blijkt een maand jonger dan ik.

De aardige meneer bedelft mijn ouders onder de lofuitingen. 'Zelden heb ik zulke lieve en gastvrije mensen als jullie meegemaakt. De manier waarop jullie ons toen hebben opgevangen, zal ik nooit vergeten.' Mijn moeder kaatst de bal netjes terug. 'Jullie zijn geweldige mensen en wij zagen het als onze plicht. Het waren prachtige tijden en het is jammer dat we elkaar nog zo weinig zien.' Mijn vader knikt bevestigend en zegt dan droog. 'Misschien moeten we maar naar Zwitserland verhuizen?'

Als mijn ouders en hun gast geen lovende woordjes meer kunnen vinden, krijgt het gesprek een voorspelbare wending. Terwijl mijn moeder, die aan de wandel is geslagen met de lege kopjes koffie, op de achtergrond nog wat namompelt, begint de man over mijn studie. Hij kijkt me lief aan en vraagt wat ik studeer. De nieuwsgierigheid druipt van het verrimpelde koppie.

- 'Jour-na-lis-tiek', zeg ik met extra nadruk op elke lettergreep.

* 'Journalistiek?'

- 'Televisie, radio, krant'

* 'Ah, natuurlijk. Journalistiek.'

Een wat stroef begin. Maar de man blijft mij bestrooien met vragen, terwijl hij toch voor iets heel anders bij mijn ouders heeft aangeklopt. Eén van zijn dochters ligt in scheiding. Die kans heb je natuurlijk als ze alle zeven al in het huwelijksbootje zijn gestapt. Niet dat mijn vader er ervaring mee heeft, maar de jongen waarmee ze in de clinch ligt, komt uit Enschede en is ook een bekende van ons. Daardoor is mijn vader de gedoodverfde bemiddelaar.

Afijn. Mr. Swiss wil meer over mijn studie weten en ik besluit om hem duidelijkheid te verschaffen met iets dat hij uit zijn eigen belevingswereld zal herkennen. Als toekomstig sportjournalist is er maar één link te bedenken als je een Zwitser wil vertellen over jouw vak. Inderdaad: Roger Federer. Gaan we weer!

- Er loopt er eentje bij jullie rond die ik ooit te pakken zal krijgen.

* Wie?
- Roger Federer!
* Roger wie?
- Roger Federer, de beste tennisser ooit.
* Ken ik niet. Nog nooit van gehoord.

Die houdt me voor de gek, denk ik. Dat kan niet. Iedereen op planeet aarde weet wie Roger Federer is. Hebben deze mensen de laatste tien jaar in een grot gewoond? Wonen ze op het hoogste punt in de Alpen waar geen krantenjongen kan komen op zijn fietsje? Ik ga nog net niet met mijn handen door mijn haar. Dit kan toch niet!

Het ergste komt dan nog. Dan kijk je links uit en reken je op een bevestigende knik van de dochter. Op een bescheiden manier, met één hand onder de kin. Met een glimlach zo van, 'ik ken 'em wel hoor. Maak je verhaal maar af.' Maar nee hoor. De jongedame schudt d'r hoofd ook van links naar rechts. Een meid met ongeveer dezelfde leeftijd. Wellicht heeft ze ooit nog met hem geknikkerd, of zaten ze samen op zwemles. Nee hoor, al sla je d'r dood. 'Roger Federer, ik zou het echt niet weten.'

Ik sta perplex en weet even niet waar ik het zoeken moet. Dan, als ik wat ben afgekoeld, rond ik onze haperende conversatie subtiel af en geef ik onze lieve gasten met mijn vader de gelegenheid over te gaan tot de orde van de dag. Geen Roger Federer, denk ik.

'Wat studeer je?' (1)

Die bruiloften hè. Ik wist dat ik me weer groen en geel zou ergeren aan bepaalde personages. En dan ben ik nog maar op de helft. Vrijdag en zaterdag is het waarschijnlijk weer raak.

Weet je waar ik een bloedhekel aan heb? Mensen die quasi-geïnteresseerd naar mijn opleiding vragen. Ze willen de tijd doden of ze zien zich verplicht een gesprek met je te starten omdat alle andere potentiële gesprekspartners al een kletsmaatje te pakken hebben. Proberen ze zich eerst in een ander gesprek te wurmen, trekken ze zich lachend terug, nemen ze eerst nog een slok van hun wodka red bull en dan rapen ze alle moed bijeen om een babbeltje te maken met die jongen veel minder verbale steun behoeft dan zijzelf. En dan krijg je dit soort kansloze gesprekken:

A) Mr. Predictable
- Wat studeerde je ook alweer?
* Journalistiek!
- Oh ja, dat zei je toen. Hoe lang moet je nog?
* Twee jaar, schat ik.
- Ok, en bevalt het een beetje?

B) Mr. ikzitalzesjaarophetMBOwantanderskrijgikgeenstudiefinanciering 
- Welke opleiding doe je?
* Journalistiek
- Elel, de nieuwe Johan Derksen.
* Haha nee joh, denk het niet.
- Wat dan,  mag je hem niet. Hij is lijp. Niemand kan tegen hem op

C) Mr. Hopeless  
- Welke school zit je?
* Windesheim, Zwolle.
- Is dat Universiteit?
* Nee HBO.
- Ok, wat leer je?
* Journalistiek.
- Journalistiek... Oooh, van journaal enzo.

Vraag dan niks als je het zo opvallend onopvallend brengt. Klets met me over de sluier van de bruid, de waardeloze bediening of de plafondversiering. Maar ga aub niet doen alsof je 's nachts niet in slaap komt omdat je niet meer weet welke opleiding Johan doet.

Tour 2010: In één keer door

Zwak hoor, die wielrenners! Moeten ze 21 daagjes fietsen, gaan ze er twee keer een dagje vantussen. Ik bedoel: Als je 3445 km moet afleggen, plan dan geen vrije dagen in. Ben je ook twee dagen eerder klaar. En als ik er zo over nadenk, ben ik eigenlijk van mening dat ze die 3,5 duizend km gewoon in één keer moeten doortrekken. Dan doen ze er ongeveer zeventig uur over. Ben je in drie daagjes klaar. (Je kunt mij niet wijs maken dat die tweewielers geen voor- en achterlicht hebben.) Mogen ze daarna een bidonnetje tegen de onderlip aanhouden en voor de eerste tien zetten we zelfs een voedselpakketje klaar. Moet je eens kijken of ze dan nog achter in het peloton blijven hangen. 3445 km is hetzelfde als Amsterdam-Madrid en terug. Schrikken we daar van terug? Een ander voordeel is dat je ook zeker weet dat ze voor het slapen gaan in de badkamer geen spuit in de arm drukken of het lijntje op hun nachtkastje wegsnuiven. Dus mijn advies voor de Tour van 2010. In één keer door. Als ik die kuiten zo zie, moet dat gemakkelijk kunnen.

Afkickverschijnselen

Alcohol. Ik weet het niet.. Een jaar of twee terug, toen ik een naaste familielid bij een bruiloft door twee met spierbundels gezegende neven afgevoerd zag worden, dacht ik nog: "Dat probleem zal ik in ieder geval nooit krijgen." Nu heb ik mijn twijfels. Het is elk feestje weer raak. Vooraf neem ik me voor geen bier, whiskey of bacardi te toucheren, maar op de terugweg is de conclusie keer op keer hetzelfde. Joe heeft te veel gehad en is de grens overschreden.

Vandaag weer. Op de heenweg (het was al bijna tien uur, toen paranoia Johnny mij thuis oppikte) dacht ik nog, vandaag niets anders dan frisdrank. Even een paar uurtjes volhouden. Tot kwart voor elf hield ik het vol. Maar toen ik tussen een leuk groepje vrienden en kennissen belandde, hield ik het niet meer uit. De één nipte aan zijn baco, de ander zette zijn safari-jus op de staantafel en weer een ander vroeg aan een jong neefje een nieuw glas bier te halen. Joe kreeg te kampen met afkickverschijnselen. Een half uur later had ik alweer bijna twee liter van dat goudgele vloeistof naar binnengewerkt. Wat moet je dan, als die bekende bruid je hoofdbrekens bezorgt? Of je gaat aan de cola en fanta, en hangt de rest van de avond de saaie student uit. Of je drinkt gemoedelijk mee en bent tot verbazing van vriend en vijand ook nog eens op de dansvloer te vinden. Voorlopig het laatste.. J'ai vingt-trois ans. Je vis! Ik leef!

Alcohol maakt meer kapot dan je lief is, maar alcohol maakt ook meer goed dan een vrouw kapot kan maken!

Trouwvierdaagse

Geloof het of niet?! Joe heeft in acht dagen tijd vier bruiloften. De dochter van mijn neef, een achterneef, mijn nicht en een goede kameraad stappen stappen respectievelijk vandaag, morgen, volgende week vrijdag en volgende week zaterdag in het huwelijksbootje. Piet Zoomers plukt er de vruchten van, want gisteren heb ik hun kas gespekt met de aanschaf van een Hugo Boss-kostuum. Bij welk trouwkoppel ik het prijzige pakkie laat declareren, weet ik nog niet.

Modelletje met joystick

Even voorstellen: Johnny Genç. Een iel ijdeltuitje van 21 jaar. Johnny, bijgenaamd PP (Perfect Pair), zit het liefst op het terras in Enschede met zijn beste vriend Radjin. Pantalonnetje aan, getailleerd overhempje erboven en met een Italiaanse zonnebril op de neus staren ze de meest wanhopige Enschedese dames na. Ik noem Johnny om zijn mager postuur en zijn omhooggekamde zwarte kuif wel eens Prince. PP heeft in zijn doen en laten in ieder geval meer weg van een artiest dan een topsporter. PP is het type dat vroeger bij een potje slagbal op de basisschool als laatst overbleef als er gekozen moest worden. PP is zo'n beetje de enige in mijn vriendengroep die niet voetbalt. Leg hem tien keer een balletje breed, negen keer maait hij er overheen. Geen wonder dat hij er niet aan begint.Op een spelcomputer overkomt me dat minder snel, moet Johnny gedacht hebben.

Gisteren zaten we met een handvol kameraden bij Milad, wiens ouders inmiddels al een maand of zes in Syrië zitten, geloof ik. Een avondje bij Milad betekent automatisch een avondje ProEvolutionSoccer op de XBox. Dat was gisteren dus ook het geval. Milad zal herkenbaar gekeken hebben naar mijn tafeltennisblog. Dat onoverwinnelijke, het gevoel alleenheerser te zijn omdat niemand je aankan, heeft de Arabier met het digitale voetbalspelletje. We zitten in de zomer zo'n twintig avonden met de hele vriendengroep bij iemand thuis te PES'en, maar ik heb Milad nog nooit een goed pak slaag zien krijgen.

De PES-koning sloot gisteren bewust achteraan in de wachtrij om nog wat huishoudelijke handelingen te kunnen verrichten. Toen 'ie ging zitten, schoot hij in de lach. Hij mocht het opnemen tegen PP. Ook Matti (die gisteren de Gordon Ramsey uithing) en ik hielden ernstig rekening met een slachtpartij.

Als we de 3-0-is-eruit-regel zouden hanteren, was Milad binnen een minuut klaargeweest. 13.27 gaf de klok aan toen PP al drie keer het net van de torenhoge favoriet had gevonden. 13.27 is omgerekend naar de echte klok ongeveer een minuut. PP vloog bij elke goal door de woonkamer. Daar had hij ook alle reden toe. Want niet alleen was hij de absolute underdog, zijn treffers waren ook nog eens om in te lijsten. Het mooie was dat er bij elk doelpunt een 'Johan, let op' aan voorafging. PP's tentoonstelling duurde maar en duurde maar. 1-0, 2-0, 3-0, 4-0, 4-1, 5-1..

Milad toverde er nog even een knappe comeback uit. 'Hoeveel staat het nu dan?', riep hij trots bij 5-4. Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Een paar tellen later zette PP de hele flat op de kop. Op alle tien verdiepingen moeten ze ons gehoord hebben toen hij met Cristiano Ronaldo een vrije trap vanuit de kleedkamer in de bovenhoek mikte. Een pegel van jewelste, waarmee hij bewees dat zijn eerste vrije trap (ook een leuke) geen lucky was. Maar PP was nog niet klaar met de geplaagde Arabier. Ook de 7-4 (!) mocht er zijn. Met een fraai stiftje lanceerde Scholes Rooney, die aarzelde geen moment en volleerde de bal in de verre kruising. De zevende keer dat PP van zijn bank sprong voor wat 'high fives' en een wild vreugdedansje.

Op het balkon deed ik een stickie om bij te komen. Terwijl ik naar treffende vergelijkingen zocht (Gerard Joling die scoort voor Ajax, FC Drienerlo bedwingt buurman FC Twente en Roger Federer verslikt zich in Dennis van Scheppingen) hoorde ik weer geschreeuw in de woonkamer. Wat bleek, Milad had de handdoek in de ring gegooid nadat PP opnieuw wilde aanleggen voor een vrije trap. 'Jankerd', zei de verrassende winnaar. De verliezer pareerde: 'Hou je bek, jonge. Geluksvogel. Alles lukt bij jou. Niet normaal meer.' Milad maakte bij mij de indruk van een F-pupil, ééntje die na een 17-1 nederlaag naar zijn vader loopt en met tranen in de ogen zegt: 'Ze waren veel te groot papa, die nummer zeven zit al in groep drie. Ik wil niet meer voetballen.' Het gerucht gaat dan ook dat Milad Sims3 heeft aangeschaft.

Surveillanten

"Ik ben de beste surveillant op het Windesheim", zegt de bebaarde man trots. "Ik was ook de enige hier op school die bonussen kreeg. Maar die hebben ze inmiddels afgeschaft."

Zo'n dertig studenten, tot dan toe druk met het invullen van studentgegevens, trekken hun nek op om de spotdrijvende toezichthouder een welgemeende lach aan te reiken. Een leuke surveillant, dat kan toch haast niet? Voor het eerst in drie jaar tijd geen Gozewina. Je kent haar wel. De vrouw van rond de zestig, voor wie elke werkdag een eeuwigheid duurt omdat de pensioengerechtigde leeftijd maar niet bereikt wordt, gehuld in een kleurrijke bloemetjesjurk en met van die praktische Van Haaren-instappers eronder.

De bewakende heks, aangesteld ter spiekpreventie. En dat vak neemt ze maar al te serieus, alsof ze er duizenden colleges voor heeft moeten volgen. Tijdens de tentamens slalomt ze langs de bezette bankjes, zoals de leerkrachten op de basisschool dat deden bij een proefwerk topografie. Toen kon ik dat nog begrijpen. Ik bedoel, als je Boedapest keer op keer verwart met Boekarest, moet je daar maar een ezelsbruggetje voor bedenken en niet een kijkje nemen bij de buurvrouw, die groep 4 en 6 al had overgeslagen. Een 'uhuum' van de coulante docent was toen nog voldoende. De meesterspiekers begrepen dan hoe laat het was. De rest van de nerds pende onverstoord door. Gozewina zet je het liefst te kijk voor een overvol klaslokaal.

Als je gerinkel hoort, weet je dat ze in de buurt is. Het zijn de sieraden uit de oertijd die madame om de nek draagt. Een handvol verroeste, nepzilveren kettingen die onder de hangtieten uitsteekt, maakt het geluid van een door twee paarden getrokken schoolreiskoets. De concentratie is weg en je besluit akelige Gozewina maar eens recht in de ogen aan te kijken. Een blik waarmee je wil zeggen: 'Vieze kakteef, merk je dan niet dat ik me door jou en je Boeddhistenkettinkjes niet kan concentreren?' Het helpt niet. Gozewina is meedogenloos. Het paarse montuur hangt op het puntje van haar neus. De gure oogjes waarmee ze over haar jampotglazen heenkijkt, zeggen alles. 'Spieken zit er vandaag niet in, klein etterbakje.'

Onder surveillanten zijn er dus ook uitzonderingen. In een tempo dat past bij zijn leeftijd, ging de coole grijsaard rustig verder met het uitdelen van vraagformulieren voor het tentamen Freelance. Hij had de smaak duidelijk te pakken. Gestimuleerd door de gulle lachjes van de studenten, gooide hij er nog een paar leuke oneliners uit. Dat tentamen verliep voor mij trouwens desastreus, want na een minuut was ik al opgestaan (uiteraard met foto'tjes van het tentamen op zak). Ik groette de surveillant, we maakten onder toeziend oog van alle andere studenten een dolletje en ik liep met een glimlach van oor tot oor het lokaal uit.

Genade gevraagd

Schrik niet! Val niet achterover. Ik ben het echt, ik heb de draad weer opgepakt.

Hoe ga ik het jullie uitleggen? Mijn break had meerdere oorzaken. Ik ben eraan gewend geraakt om al mijn tekortkomingen op te hangen aan één bevrijdende noodkreet: 'Ja kerel, sorry. Ik ben echt superdruk.' Het erge is dat ik me nauwelijks bewust ben van het feit dat mijn weblog bij tientallen mensen de favorietenpagina heeft bereikt. Familieleden, collega's en vooral vrienden wezen mij het afgelopen kwartaal meerdere malen - en terecht - op het uitblijven van nieuwe stukjes. Ik heb een slechte invloed gehad op de invulling van hun vrije tijd. Ze sjokten ontgoocheld richting stamcafé voor een potje poker, surften door naar een webpagina die eindigt op sex of gingen voor de verandering toch maar eens de administratie van hun werkgever doen. Allemaal omdat ze bij een bezoek aan Joe's digitale dagboek geen nieuwe enerverende bloggies troffen.

Even dacht ik aan een nieuw weblog. Al is het maar om met een schone lei te kunnen beginnen. Ook daardoor bleven de updates uit. Maar het is me afgeraden. Ik heb blijkbaar genoeg goodwill gekweekt met alleyezonjoe om op voort te borduren. Dat gaan we per 7 juli 2009 ook maar doen. Entschuldigung en ik ga het dubbel en dwars goedmaken met jullie.

Het bericht hierboven had ik nog op concept staan. Het dateert van een paar maanden terug :$, maar ik wil het jullie niet onthouden,

greets Joe

Column 3: Hardleerse Arnautovic

Wat doe je als club met een enfant terrible die gezegend is met de techniek van Zlatan Ibrahimovic en de motoriek van Cristiano Ronaldo? Precies, je laat hem lekker zijn gangetje gaan.

Joyrider (1)
Dat Quays Shayesteh nooit is doorgebroken bij FC Twente, dankt hij aan de wilde rijstijl van boezemvriend Arnautovic. Shayesteh rijdt in 2007 met succes af en krijgt niet veel later van de club een peperduur cadeau voorgereden. Vol trots presenteert de belofte de razendsnelle bolide aan zijn elftalmaatjes uit de A1. Terwijl één van de teamgenoten de glanzende velgen aait, bedelt Arnautovic bij de trotse eigenaar om de autosleutel. Shayesteh weigert zijn sleutelbos in eerste instantie af te staan, maar gaat na de zoveelste smeekbede van de dan 17-jarige Arnautovic toch overstag.
Het toptalent stapt in. Zijn rechtervoet verandert in een baksteen en hij vliegt door de Enschedese straten. Remmen is er niet bij. Niet als het stoplicht plots op rood springt, niet als bijrijder Shayesteh er schreeuwend om vraagt en ook niet als een tegenligger de weg blokkeert. De minderjarige bestuurder weet de auto niet te ontwijken en zit een paar seconden later met de handen in het haar. Hij slaat zijn hoofd op het stuur en mept met zijn vuist op het dashboard. Shayesteh zit achterover en staart met vochtige ogen naar het dak.

Hoerenloper
September 2008. Als trainer Steve McClaren voor het uitduel met hekkensluiter Volendam de looplijnen van de spelers op het bord kalkt, gaat er een deur open. Twee tieners, die een wolk alcohol met zich meesleuren, waggelen veel later dan afgesproken richting hun zitplaats in de bespreekkamer. Het gaat om reservedoelman Mihaylov en aanvaller Arnautovic. De Engelse oefenmeester onderbreekt zijn tactische schets en wijst het ongedisciplineerde tweetal de deur.

FC Twente heeft zich voor het competitieduel gevestigd in een hotel in Purmerend. Als het licht in de kamer van de trainer ’s nachts uit gaat, kloppen twee schaars geklede prostituees voorzichtig op de deur van Arnautovic. Met kamergenoot Mihaylov leeft hij zich tot in de vroege uurtjes uit op het rondborstige tweetal.

Als ze zich de volgende ochtend in joggingbroek en met een pet scheef en omhoog op het hoofd gezet bij de wedstrijdbespreking melden, is derde doelman Cees Paauwe al onderweg om Mihaylov te vervangen. “Arnautovic had een spierblessure”, verzint de Engelse coach na de wedstrijd. De oefenmeester stapt na de bespreking woest op het getalenteerde duo af. Ze zien maar hoe ze thuiskomen. De taxi van Purmerend naar Enschede kost de twee een slordige vierhonderd euro.

Joyrider (2)
De eigenaar van het wrak meldt zich een dag later bij de club. Het eerste verhaal, waarin Shayesteh verklaart zelf achter het stuur te hebben gezeten, is voor FC Twente nog acceptabel. De belofte krijgt op zijn donder maar een nieuwe auto is al besteld. Totdat Arnautovic op de deur van de directeur klopt. “Ik was het”, zegt hij hees. De zondaar denkt zijn vriend daarmee een dienst te bewijzen. Niet dus, Shayesteh is als onverantwoordelijke tiener ineens écht de zondebok. Hij mag zich melden en krijgt dan de treurige mededeling dat hij de club met onmiddellijke ingang moet verlaten. Shayesteh barst in tranen uit. En Arnautovic, hij debuteert een paar weken later in het eerste elftal.

Racist
Ook Ibrahim Kargbo beweert de duistere kant van de Twente-speler te hebben ervaren. Arnautovic zou hem uitgemaakt hebben voor nigger. Kargbo heeft bij zijn aanklacht echter één ding over het hoofdgezien. Zowel de KNVB-baas (Henk Kesler) als de scheidsrechtersbaas (Jaap Uilenberg) is een rasechte Tukker. En ook op steun van Arnautovic’ werkgever hoeft hij niet te rekenen. Waarom zouden ze hem in Enschede disciplinair schorsen? Hij voetbalt nog een paar potjes. Dan biedt een Europese subtopper tien miljoen, doet FC Twente er een mooie strik omheen en rolt het problem child als een goudmijn de deur uit.

Little Princess

Terecht, heel terecht, heeft een aantal trouwe bloglezers mij erop gewezen dat ik mijn blogs moet voorzien van geschikt beeldmateriaal. Het voorbeeld waarmee ze mij volledig overtuigden, is het berichtje over de geboorte met mijn nichtje. 'Leuk en aardig, maar we zouden toch graag zien of het een echte Inan is', klonk het uit verschillende hoeken. Ik ben daarop met mijn verkouden snotneus langsgegaan bij het kleine prinsesje.

Het beeldschone wezentje zette me aan het denken. Terwijl mijn broer adressen verzamelde voor het versturen van de geboortekaartjes, bedacht ik dat mijn nichtje (en ook andere baby's) na een jaar al de eerste voetstapjes zetten. Bij het zien van een pasgeboren kindje is dat heel moeilijk te bevatten. Na de geboorte ligt het in een wiegje en kan het eigenlijk niks. Nog geen vierhonderd dagen later wandelt de dreumes met duim in de mond van de keuken naar de woonkamer. Dat is voor mij nou een wonder!

Anyway, na lang wachten wilde Rachel eindelijk (voor €20.000,- per foto) even voor me poseren. Isn't she lovely?

Romantici

Jonathan is de laatste weken niet alleen mijn studiemaatje, op de Universiteit Twente ontfermt hij zich ook als een soort Dr. Phill over mijn psychische welstand. Alsof we op een luchtbed gaan liggen en middenin de oceaan wakker worden, zo ver dwalen we af in onze conversaties. Als student Sociale Wetenschappen aan de Universiteit Utrecht is hij de afgelopen weken een ideale sparringpartner gebleken .

Zo ook vorige week maandag. Onderwerpen als vriendschap en samenwonen hadden de revue al gepasseerd, toen we begonnen te filosoferen over romantiek. 'Wat versta je onder romantisch zijn?', vroeg Jona al liggend op de bank en starend naar het plafond. Weer zo'n akelige vraag die ik niet in één dag kan beantwoorden, dacht ik. Maar voor ik het wist, gleed een fraaie definitie van mijn lippen. 'Je partner op een originele manier in de watten leggen', riep ik trots.

Jona knikte en maakte ook met zijn lippen een goedkeurend gebaar. De academicus nam daarna zijn relaxte houding weer aan. Woord voor woord en erg voorzichtig onthulde hij vervolgens zijn definitie van romantiek. Uit zijn zorgvuldigheid in het formuleren van zijn definitie maakte ik alleen al op dat hij mijn geniale ingeving wilde overtreffen. Het kon toch niet zo zijn dat hij het als filosoof in spe zou afleggen tegen de tweederangs journalist tegenover hem?
'Je partner op fraaie of simpele manier laten zien dat je van hem/haar houdt', was zijn uitkomst. Met opgetrokken mondhoeken keek hij me aan, wachtend op een staande ovatie. Die kreeg hij niet, omdat ik wist dat een citaat op mijn weblog veel meer betekenis heeft dan een luid applause in een lege kantine. Dus Jona, bij deze. Tot maandag!

Column 2: Draaikonten in de voetballerij

‘Eerlijkheid duurt overal het langst, behalve in de voetballerij.’ Volgens nieuwbakken Willem II-trainer Alfons Groenendijk stikt het voetbal van de hypocriettelingen. Voorbeelden noemt hij niet, maar ik ken nog wel een paar draaikonten die daad voegen bij zijn woord.

3. Wat is er aan de hand met Wesley Sneijder? De oud-Ajacied dumpte begin dit jaar zijn jeugdliefde Ramona en stuurde Cupido direct op pad. De liefdesdokter trof achter de desk in het stadion van Madrid een leuke pr-dame en ook stelde hij de beeldschone tennisster Daniela Hantuchova aan zijn wanhopige cliënt voor. Maar Sneijder vond het toch wel vrij gezellig zo.
Ook binnen de vier krijtlijnen oogt Sneijder allesbehalve zeker. Eerst baart hij opzien met een fraai staaltje zelfkritiek. ‘Met deze vorm hoor ik op de bank’, treurt de middenvelder. Een wedstrijd later, uit bij Espanyol, worden die dappere woorden alweer non-verbaal ontkracht. De kwakkelende Sneijder wordt gewisseld, beent hoofdschuddend en met een sarcastische grijns van oor tot oor naar de kant, waar hij trainer Juande Ramos vervolgens geen blik gunt. Wat wil onze international nou eigenlijk?

2. In de Nederlandse Eredivisie spant Marco van Basten de kroon. De trainer van Ajax grossiert in de fantasieopstellingen. Spelers die opzichtelijk falen, mogen de volgende wedstrijd gewoon weer opdraven en spelers die Ajax keer op keer behoeden voor puntverlies, worden door de coach vriendelijk verzocht daarna naast hem op de bank plaats te nemen.
San Marco is niet meer geloofwaardig. Zo zette hij de nutteloze Kennedy en Leonardo voor een fooitje in de verkoop. De Zweedse aanvaller werd niet veel later uit de etalage geplukt om Ajax in Florence langs Fiorentina te schieten. De Braziliaan Leonardo snoerde zijn trainer helemaal de mond. Leo hielp Ajax als invaller keer op keer uit de brand en is nu zelfs gevraagd zijn aflopende contract te verlengen. Leonardo weigert pen op papier te zetten. Gelijk heeft hij, met zo’n trainer weet je nooit waar je aan toe bent.

3. Vrouw Victoria heeft geen kont, dus aan haar kan het niet liggen. Maar David Beckham is toch wel de opperdraaikont in het hedendaagse voetbal. Medio 2007 tekent hij voor vijf jaar en $250mln bij het ambitieuze LA Galaxy. Heel Amerika gaat er eens goed voor zitten bij zijn presentatie. Zou Becks flikken wat Cruijff en Pélé niet lukte? Namelijk het voetbal op de kaart zetten in de VS.

De Britse glamourboy spreekt die ambitie duidelijk uit tijdens de eerste ontmoeting met zijn nieuwe landgenoten. ‘Ik ben gekomen om het Soccer in Amerika net zo belangrijk te maken als basketbal en honkbal.’ Een seizoen later wil de Engelse middenvelder The States alweer verlaten. Hij kan immers ploeggenoot worden van Seedorf en Ronaldinho bij AC Milan. En het project in Amerika? Dat kan hem gestolen worden.

Louwes' FM-verslaving

Bij mij hebben de bezoeken aan de afkickklinieken duidelijk geholpen. Maar de preventiemaatregelen van oud-klasgenoot Wilco om van zijn gameverslaving af te komen, hebben minder resultaat opgeleverd.

Wat heet! Mijn grote Enschedese vriend is al jaar en dag FM-addict. Wilco kan niet zonder Football Manager. Als die jongen met een onbekende ploeg uit verwegistan mag werken, is hij in zijn element. Een eind weglullen met de terreinknecht, een paar flinke schopperds kopen, oud-gedienden terughalen en de scheidsrechters belagen. Wilco kan niet zonder.

Om je een indicatie te geven van hoe bezeten iemand van een (voetbal)spel kan zijn, heb ik Wilco via MSN aan de tand gevoeld. De visuele oefenmeester vertelt openhartig over zijn verslaving en de manier waarop hij zijn harddrugs gebruikt en toepast. Lees mee..

[W]ilco zegt:
ik heb met twente gespeeld met fm...
[W]ilco zegt:
heb er net een hele lange game tot 2020 met shamrock opzitten
[W]ilco zegt:
en nu ben ik van plan een wereldreis te maken
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
hahahahaha
[W]ilco zegt:
begonnen in australië
[W]ilco zegt:
wil op elk continent trainen en liefst kampioen worden
[W]ilco zegt:
afgekeken van die duitse keeper

Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
wat ga je hierna doen?
[W]ilco zegt:
als ik met deze game klaar ben johan, dan is fm 2010 allang uit
[W]ilco zegt:
ik heb de competities van australie, china, singapore, USA, mexico, argentinie, uruguay, zuid-afrika, nederland, engeland en ierland geselecteerd
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
dus dan ben je straks misschien trainer van america de cali uit Mexico?
[W]ilco zegt:
zou kunnen
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
maar welke baan ambieer je dan bijv.?
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
wat lijkt je echt een uitdaging?
[W]ilco zegt:
uiteindelijk wel bij een europese topclub, liverpool ofzo... maar met vele omzwervingen..... singapore lijkt me een uitdaging
[W]ilco zegt:
die namen lijken allemaal op elkaar en zeggen niks, dat maakt het moeilijk
[W]ilco zegt:
zuid-afrika ook nog nooit gedaan
[W]ilco zegt:
uruguay ook niet trouwens
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
welke clubs heb je daar?
[W]ilco zegt:
ownee ik heb china niet geslecteerd, maar india
[W]ilco zegt:
ik ken alleen defensor uit uruguay
[W]ilco zegt:
maar ze hebben er ook een liverpool
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
ok
[W]ilco zegt:
en river plate
[W]ilco zegt:
bella vista
[W]ilco zegt:
juventude
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
en in india?
[W]ilco zegt:
east bengal
[W]ilco zegt:
air india
[W]ilco zegt:
mumbai fc
[W]ilco zegt:
dempo
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
air india, wordt er dan in een vliegtuig gevoetbald?
[W]ilco zegt:
jah, is zo'n speciaal vliegtuig, ziet er mooi uit hoor
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
hahahaha
[W]ilco zegt:
jah serieus.... is felle discussie door ontstaan... of het nu geen zaalvoetbal is....
[W]ilco zegt:
maar het is kunstgras dus mag gewoon zeggen ze
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
hahahaha

[W]ilco zegt:
er voetballen ook nederlanders in australië he
[W]ilco zegt:
2 wist ik er wel, sikora en petta
[W]ilco zegt:
maar ook donny de groot en sergio van dijk vertoeven in down under
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
van dijk nie meer
[W]ilco zegt:
ok
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
die hoopte nu op een avont-uur in indonesië
[W]ilco zegt:
hahaha

[W]ilco zegt:
ik heb sander westerveld gehaald
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
naar?
[W]ilco zegt:
central coast mariners
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
hahahahaha hou op
[W]ilco zegt:
en oud-mexicaans international victor gutierrez
[W]ilco zegt:
en oud-iers international alan moore
[W]ilco zegt:
en met nick mrdja en sasho petrovski beschik ik al over twee uitstekende spitsen
Skud Skuddem - Rachel Inan zegt:
Je bent niet wijs!
Ja jongen! Dan had je er maar bij moeten zeggen dat het 'off-the-record' was. Je hoeft je nergens voor te schamen. Je bent een man met een missie, zo blijkt uit ons digitale vraaggesprekje. En verder ken ik de aantrekkingskracht van FM. Het spel is tot in detail realistisch opgezet. In tegenstelling tot PES en FIFA, waar je vrijwel alles in eigen hand hebt. Bij FM bepaal je de afmetingen van het speelveld, bepaal je of de centrale verdedigers in de zone of kort op de man moeten dekken en kun je communiceren met de media. Je kunt er tijdrekken, op de counter spelen en spelers afbranden/de hemel in prijzen. Dus Wilco, ergens is jouw verslaving wel begrijpelijk. Succes met je wereldreis!

Bien venue Rachel

Joe voedt de kleine dreumes, niet wetende dat die zojuist is afgelost als jongste Inan. Want terwijl Matthias de Danone naar binnen werkt, ziet in het ziekenhuis in Enschede een nieuwe Inan het levenslicht. Het gaat om Rachel. Dochter van mijn broer Marcus en schoonzus Chamo. Zusje van Ruben en Dani en het nichtje van Amanuel, Edessa en Matthias. En natuurlijk het nichtje van oom Johan. Welkom meissie!

Voor jou een gouden zonnetje,
Voor jou een zilveren maan
En een pad vol rode rozen
waarover je voetjes gaan.

Met vreugde verwacht
In liefde ontvangen
Als meisje gebracht
En niet te vervangen:

Rachel Inan 09/03/2009

Column 1: Pleidooi voor de gouden dildo

Voor het vak creatief schrijven moet ik wekelijks een column produceren. En als mijn docent en redactiegroepje er van mogen genieten, waarom jullie dan niet? Als ik hier op de woensdag verzaak, weet je dat ook de leraar geen column in zijn postvak heeft gevonden.

In de wereld van de entertainment wordt de laatste weken met prijzen gestrooid. Filmsterren, muzikanten en sporters poseren eerst met glimmende galajurken en peperdure kostuums op de rode loper om niet veel later op het podium een felbegeerde edeltrofee in ontvangst te nemen. Geen wonder dat een ondergewaardeerde groep als de soapies achterblijft met een minderwaardigheidscomplex.

Dat de gebroeders Alberts niet in de prijzen vallen, boeit me niet. Maar een soapster die inmiddels een verroeste vagina moet hebben van de pikante scènes en het vreemdgaan in de serie, verdient toch op zijn minst een toepasselijke onderscheiding. Een gouden dildo of zo.

And the winner is..
Terwijl moederlief met alle moeite de ondertitelingen uitleest, valt mijn oog op een hitsig personage. De blondine die zojuist het voortouw heeft genomen in een ‘oogjes-dicht-scène’, roept de ene na de andere déja-vu bij me op. De hemelblauwe ogen en haar verleidingstactiek herken ik uit de tijd dat ik soaps keek als de verveling heerste. Dan kon je als ontdekkende puber het best naar de Bold & The Beautiful kijken, want de scriptschrijver van die serie was duidelijk niet vies van wat sensualiteit. Dan zat je als puber met opspelende hormonen gegarandeerd gebakken.


De nymfomane in kwestie is Brooke Forrester (vergeef het me als haar achternaam voor de vijfde keer is veranderd). De bevestiging dat zij het is krijg ik van mams: ‘Ja, die trut’, reageert ze nog net voordat ze een slok van haar koffie neemt en aandachtig naar de Nederlandse vertaalregels blijft staren. ‘Trut?’, bedenk ik me. ‘Het is een regelrechte slet.’ Ze dook eerst het bed in met broers Ridge en Thorne en alsof dat niet genoeg was, sloeg ze daarna ook schoonvader Eric aan de haak.


Dat is wat bij mij naar boven komt als ik een eind weggraaf in mijn soap-archief. Het restant van Brooke’s overvolle scharrellijst wordt aangevuld door mijn moeder. ‘James, Deacon, Nick’, somt ze moeiteloos op. Ik begin te lachen en ondertussen vertelt ze het verhaal achter de jongste ex, Deacon. Hij had een relatie met Brooke’s dochter, Bridgette. Toen zij hoogzwanger was, kwam aan het licht dat vriend Deacon het bed deelde met haar moeder, Brooke dus.


Ik weet genoeg. Brooke Logan Forrester oftewel Katherine Kelly Lang, legt wat mij betreft als eerste soapslet beslag op de gouden dildo.

Slapende vulkaan barst uit op Sicilië

Dit was het weekend van de mooie doelpunten. In de Eredivisie vonden Stefanovic (Vitesse), Oper (Roda JC) en Dembele (AZ) op een fraaie manier het net. In Spanje regende het prachtgoals in het spektakelstuk tussen Atlético Madrid en FC Barcelona (4-3).

Henry nam met een heerlijke krul de openingstreffer voor zijn rekening. Messi verdubbelde de score op zijn Messi's. De Argentijnse klasbak soleerde achteloos door de Madrileense defensie om de bal vervolgens simpel langs doelman Coupet te schuiven. Het mooiste doelpunt uit de kraker kwam van de voet van Diego Forlán. De aanvaller van Atlético bracht zijn ploeg terug in de wedstrijd door het projectiel vanaf een meter of 25 tegen de touwen te pegelen. De baan van het schot doen denken aan dat van een omgevallen lawinepijl. Een krachtige boog vanwege de onvoorstelbare snelheid van het schot.
Leuk en aardig hoor. Dan denk je het doelpunt van de week te hebben gemaakt en verwacht je maandagavond op één te staan bij Eurogoals, duikt er in Italië een spits op die zo'n beetje bij alle laagvliegers is weggetrapt vanwege een gebrek aan rendement. Zijn naam, Giuseppe Mascara. De Geert den Ouden uit de Serie A. Elk jaar moet hij een andere degradatiekandidaat de helpende hand bieden in de strijd om lijfsbehoud. In de Serie A komt hij nooit tot meer dan tien treffers per seizoen. Mascara (29) is het type aanvaller dat eens in de vier wedstrijden zijn doelpuntje meepikt. Maar hij werkt zich te pleuris, geeft nooit op en gaat door het vuur voor zijn werkgever.

Dan is er die ene zondag in 2009. Op 1 maart gaat Mascara met Catania op bezoek bij aartsrivaal Palermo. In de Siciliaanse derby verloopt alles naar wens voor de bezoekende ploeg van trainer Walter Zenga en zijn frontman Mascara. Catania leidt al snel met 0-2 en lijkt met die riante voorsprong ook te gaan rusten. Onze hoofdpersoon in kwestie denkt daar anders over. Een minuut voor rust valt de bal rond de middencirkel voor zijn voeten. Slechts een fractie van een seconde denkt hij na, weer een fractie later liggen keeper en bal in de touwen. Mascara knalt eindelijk uit de luwte, is voorlopig onsterfelijk op Sicilië en in de gehele Laars boven het eiland. Hét doelpunt van het jaar. De andere goochelaars krijgen van Joe een eervolle vermelding, mogen een doelpuntje bijvinken maar blijven dankzij de Italiaan vooral achter met een minderwaardigheidscomplex. Kijk en geniet, Giuseppe Mascara!

Twee minuten verwijderd van 420 eries

Terwijl Vito de grapjas uithing, werd er in de rest van het café volop gespeculeerd over de UEFA Cup-wedstrijden. En het zal je niet verbazen, die jongens pompen honderden euro's op de ploegen waar ze vertrouwen in hebben. De quoteringen en de bedragen die ik hoorde, bezorgden mij ook de nodige kriebels. Toen Matti vervolgens zei: "Toto is de manier om geld te maken", besloot ik ook maar een gokje te wagen.

En dus ging ik in de nacht van dinsdag op woensdag op eurojacht. Ik zocht een paar geschikte wedstrijden uit en gaf Milad, die een Unibet-account heeft, per sms te kennen voor mij te moeten wedden. De volgende drie wedstrijden werden door hem aangekruisd en konden mij met een inzet van vijf euro €420,- opleveren:

- FC Kopenhagen - Man. City
- Olymp. Marseille - FC Twente

- Fiorentina - Ajax

De drie dikgedrukte ploegen moesten mijn jaarbudget verdubbelen. Man. City (miljardenclub) was een zekerheidje, in het stugge Twente had ik heel vertrouwen en Ajax was een lukrake gok. Zo redeneerde ik. Maar mijn zekerheidje bleek zo zeker nog niet.

Volgens mij heeft Robinho mijn weblog niet in de gaten gehouden de afgelopen weken. Ik heb een lofzang voor hem gehouden maar ik heb er nu al spijt van. De veertig carnavalsveren die ik hem in de reet heb gedrukt, zijn niets waard geweest. Geen hattrick van Robinho want hij speelde een poeppartij.

Zoals jullie wellicht weten boekten Ajax en FC Twente verrassende uitzeges bij respectievelijk Fiorentina en Ol. Marseille. Maar Man. City, of beter gezegd FC Kopenhagen, heeft mij keihard de das om gedaan. Ene Martin Vingaard, debutant bij de vervloekte Denen, maakte in de 91e minuut gelijk. Na de officiële speeltijd stond het nog 2-1 voor Manchester City. Precies twee minuten was ik verwijderd van een enorme financiële opkikker: €420,-!

Vito

Na twee dagen flink te hebben 'gestudeerd' (tip: studeer alleen of met een ongezellig groepje, anders komt er niet al te veel van terecht), vond ik het tijd voor een avondje pure vermaak. Kaartje leggen, potje tafeltennis, potje pool en rond middernacht naar het stamcafé (zie blog 'tussen snuivers.. zijn'), waar een aantal vrienden en een stel intellectuele gokkers garant staan voor een vermakelijke nacht.

Het begin was vanwege de drukte verrassend saai. Net toen we naar huis wilden, bracht de net binnengekomen Vito leven in de brouwerij. Ik schat hem op 25 jaar. Vito is volgens mij van Armeense komaf. Je kent het wel, zo'n doorgeslagen levensgenieter. Alles kan en mag, en lang leve de lol. Met zijn oneliners heeft hij mijn buikspieren aardig aan het werk gezet. En zo eindigde de avond toch nog goed!

Een greep uit zijn uitspraken:

- 'Waar gaat het heen met deze wereld? Ik bietste vroeger een gulden bij mijn broers. Dan was ik superblij als ik er één kreeg. Nu komt mijn zusje elke dag twintig euro vragen!'

Over Lloret de Mar
- 'Ik wil een BMW Coupé halen. Puur om er mee naar Lloret de Mar te gaan. Wijven komen er met bussen vol, ik kom met een lege cabrio. Gegarandeerd succes!'

- 'Na het uitgaan. Al die mooie blondines zoeken een taxi, en dan sta ik er weer met mijn cabrio. Ik kijk ze aan (hij zet zijn sexy blik op). Eén keer, twee keer, drie keer, en ze zitten naast me'.
- 'Lloret leeft. Allemaal meeuwen (mooie dames) daar.

Over een potje zaalvoetbal
- 'Ik ging het veld op. Zes jaar niet gevoetbald. Twee sprintjes en ik ging alweer vrijwillig naar de zijkant. Ik dacht dat mijn longen zouden ontploffen.'

Nadat David zijn borsthaar heeft laten zien..
- 'Nu kun je zien wie uit de bergen komt.'

Over zijn bezoek aan de bios, waar hij FC Twente-speler Ronnie Stam tegenkwam
- 'Die man leeft. Geld, dikke bak en een prachtige meeuw. Wat wil je nog meer?'

Arabisch orgasme en wat Real Madrid liet lopen

Waar Oranje de vriendschappelijke wedstrijden voor de katse kut afwerkt, doen andere landen er vaak wel alles aan om er een niet in scene gezet spektakel van te maken, al is het maar voor de fans. Zo waren de toeschouwers in het Emirates Stadium in Londen dinsdag wél getuige van een heerlijke voetbalshow. Brazilië danste de samba in het stadion van Arsenal en een stel houterige spagettivreters uit Italië kon niet veel meer doen dan toekijken.

De Seleçao, met Ronaldinho terug in de basis, combineerden er als vanouds met hakjes, no-looks en steekpasses lustig op los. Bij dat 'tik-tak-voetbal' had vooral Robinho het op zijn heupen. Het arrogante Real Madrid, dat de klasbak deze zomer voor veel te weinig miljoenen liet overstappen naar Manchester City, zal zich bij het zien van de beelden nog eens achter de oren krabben. De aanvaller behoort zonder twijfel tot de vijf beste spelers van de wereld, maar in de hoofdstad van Spanje dachtten ze waarschijnlijk dat ene Royston Drenthe de leeggelaten rechtervleugel met minstens zoveel elegantie en rendement zou opvullen? Niet dus!

Bij zo'n wedstrijd vermaak je je ook achter de buis. En al helemaal als je via de satelliet de Aziatische sportzenders kunt ontvangen. In de Arabische landen, waar ze het voetbal niet bepaald hebben uitgevonden, wordt veel aandacht besteed aan voetbal. En waar bij ons een keurige sportcommentator verslag doet van de wedstrijd, sturen de door oliesjeiks gefinancierde omroepen een dolle marktarbeider naar het stadion. Dan kijk je dus naar een spectaculaire voetbalwedstrijd waarbij de verslaggever al klaarkomt als de bal over de middellijn rolt.

Kerkmaatje geeft ja-woord

Joe wil eens gek doen. Het is nog geen half vier, maar jouw schrijver is aardig van de kaart en wil ervaren hoe het is om een bloggie te produceren in een niet geheel nuchtere staat.

Isa Metin (22), een goede vriend van op het altaar in de kerk en van het voetbal, stapte vandaag in het huwelijksbootje. En zo snel kan het dus gaan. De jongen waarmee je een paar jaar terug nog een balletje trapte en kerkliederen zong, heeft zijn vrouwtje te pakken en gaat werken aan zijn huisje, boompje en beestje. Hoewel we (neven David, Thomas en ik) er aanvankelijk nog tegenop keken, durf ik wel te zeggen dat wel een hele leuke avond/nacht hebben gehad.
Na werktijd haastten we ons richting Hengelo en daar aangekomen zat de sfeer er duidelijk goed in. De zaal zat vol en op de dansvloer was al helemaal geen lege plek meer te vinden. Dat verbaasde me niet, Isa's familieleden staan bekend als sfeermakers en het gezin van de bruid evenmin, merkte ik al gauw. Gevolg was een spetterende avond met veel muziek, dans en alcohol. De avond ging in de stad nog een uurtje of twee verder. Daar hebben we de avond/nacht een goed vervolg gegeven. Lachen onder het genot van het goudgele rakker, wat wil je nog meer.. Een bekende taxichauffeur vond de weg naar mijn huis, anders had iemand me nu waarschijnlijk mogen oprapen in de binnenstad. Gelukkig lig ik met een paar minuten al in bed..

Rest mij nog om Isa (Mien Isy) te feliciteren, een fijne huwelijksreis en een voorspoedig leventje met Lema toe te wensen.

Knotsgekke Russen

Waar wij voor amusement en vermaak naar dumpert.nl gaan, surven onze Zuiderburen naar mafiablog.net. Het weblog is in Vlaanderen een immens succes. Mafiablog biedt opmerkelijke nieuwsberichten, trailers van de nieuwste films, grappige filmpjes en nog meer fraai beeldmateriaal.

Habib attendeerde mij op de Foto's van het Russisch Front. De rubriek op mafiablog bevat wekelijks zo'n 300 fraaie pic's, vergaard uit een geheim Russisch archief of toegestuurd gekregen door een aantal geniale fotograven uit Siberië. Keer op keer loop ik ze met open mond en slappe lach langs. Ik had altijd al een sterk vermoeden, maar dankzij de FvhRF weet ik nu zeker dat Sovjets knettergek zijn. Joe's compilatie maakt dat hard.

Jong geleerd is..

Oud gedaan!

Russische vrouwen zijn botertje geil..

Op een enkeling na..

De Russische sneeuwpop

Wat nou achterbank inklappen?!

Als het koud is..
Moet je af en toe creatief zijn!


De Russische Lars Boom



En ook de dieren zijn er niet vies van een potje seks